SALSAL (SPG)

Lihim

CHAPTER 2

BAKIKONG POV

Sa bawat umaga, nagigising ako sa amoy ng harina at mantikilya na bumabalot sa maliit kong kwarto sa itaas ng SALSAL Bakeshop. Araw-araw, sinisigurado kong mauna sa paggising ang kalabaw sa kapitbahay para lang masigurong maayos ang takbo ng negosyo.

Ang SALSAL Bakeshop ay hindi lang isang negosyo para sa akin. Ito ang puso’t kaluluwa ng buhay ko, ang pamana ni Lola Rosalinda. Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang lambot ng kanyang mga palad habang tinuturoan niya akong magmasa ng tinapay. Sa kanya ko natutunan na hindi lang pagkain ang ginagawa ko, kundi pagmamahal na hinuhubog sa bawat piraso ng harina.

Habang abala ako sa pagsasaayos ng mga ingredients sa kusina, narinig ko ang kalembang ng kampana sa pinto—ang hudyat ng pagdating ng unang customer. Lumabas ako ng kusina, at doon ko nakita si Carla na nag-aayos ng mga bagong luto naming pandesal.

"Good morning, Carla. Kumusta? Handa na ba ang counter?" tanong ko habang pinupunasan ang kamay ko ng isang lumang basahan.

"Good morning, sir! Yes po, lahat ready na. Pero sabi ni Mang Romy, kulang daw ang supply ng harina sa bodega natin," sagot niya, na tila kinakabahan.

Napabuntong-hininga ako.

"Naku, ayan na naman si Mang Romy. Siguraduhin mo lang, Carla, na hindi niya kinain lahat ng ensaymada sa delivery truck, ha?" pabiro kong sagot sabay ngiti.

Tumawa si Carla, pero alam kong totoo ang sinabi niya. Kaya’t agad akong pumasok sa bodega para magbilang ng supply. Pagbalik ko, naabutan kong abala na ang mga tao sa counter, lalo na’t dumagsa na ang mga customer.

Habang pinagmamasdan ko sila, may pumasok na batang lalaki, bitbit ang isang piraso ng papel na halatang ginamit na pangpunas ng kamay. Lumapit siya sa akin.

"Kuya, pwede po bang magpagawa ng cake para sa birthday ni mama? Sabi niya ikaw daw ang pinakamagaling na baker dito," sabi niya nang direkta, habang inaabot ang papel na may drawing ng cake.

Napangiti ako sa simpleng hiling ng bata. Tiningnan ko ang drawing, na para bang gawa ng isang artistang nasa kindergarten.

"Anong pangalan mo, iho?" tanong ko sa kanya.

"Jojo po," sagot niya, nahihiya.

"Okay, Jojo. Para kay Mama mo pala ito? Huwag kang mag-alala, gagawin kong pinakamaganda ang cake niya," sabi ko habang iniabot ang kamay ko para makipag-high five sa kanya.

Habang inihahanda ko ang order, hindi ko maiwasang maalala si Lola Rosalinda. Kung buhay pa siya, siguradong papagalitan niya ako dahil sa kakulangan sa supply, pero alam kong tatawa rin siya kapag nakita niyang maayos ang negosyo. Siya ang dahilan kung bakit mahalaga sa akin ang bawat customer na pumapasok sa SALSAL Bakeshop.

Habang abala ako sa paglalagay ng icing sa cake ni Jojo, biglang pumasok si Ricky—oo, yung bakla naming suki na tila ba ang misyon sa buhay ay guluhin ako araw-araw.

"Good morning, Yummy Chuppy! Handa ka na ba sa pasabog ko today?" bungad niya, sabay hagis ng scarf niya sa balikat.

Napailing ako, pero hindi ko napigilang tumawa.

"Ano na naman, Ricky? May bagong pick-up line ka na naman ba?" tanong ko habang abala pa rin sa cake.

"Ay, hindi lang pick-up line, bes! Ready ka na? Eto na. 'Parang ikaw yung icing ng cake ko, Bakikong—kasi sa’yo palang, solved na ako!' Ano, di ba? Ang galing ko?" bulalas niya sabay ngiti na parang nanalo ng jackpot sa lotto.

Halos matumba sa tawa si Carla sa likod ng counter.

"Ricky, ikaw talaga. Buti na lang at sanay na ako sa mga banat mo. Pero seryoso, anong order mo today?" tanong ko habang tinatapik ang balikat niya.

"Ay, syempre ang paborito kong Bilat bread at yung ensaymada na may extra cheese. Pero alam mo, mas gusto ko talaga yung ensaymada mo kasi para kang cheese—nakakadagdag ng flavor sa buhay ko!" sagot niya na parang contestant sa beauty pageant.

Napailing na lang ako at tumawa.

"Sige, Ricky. Maghintay ka diyan, ipapahanda ko na ang order mo."

Habang hinihintay ni Ricky ang order niya, napansin kong may paparating na grupo ng mga kabataan. Dinadayo talaga ang SALSAL Bakeshop dahil sa social media. Halos lahat sila ay nakatutok sa phones nila habang pumipila.

Lumapit ako sa grupo at nagtanong.

"Good morning! First time niyo rito?"

Tumango ang isa sa kanila, si Mia.

"Yes po! Ang dami naming nabasa tungkol dito, lalo na sa masarap na pandesal at... uh... sa gwapo daw na baker," aniya, sabay tawa.

"Sino kaya yung baker na ‘yun? Hindi ko kilala," pabiro kong sagot, sabay kindat sa kanila. Halos lahat sila ay natawa, pero ang totoo, sanay na ako sa ganitong reaksyon.

Bumalik ako sa kusina at tinapos ang mga order. Sa likod ng bawat tawa at biro, iniisip ko pa rin ang mga aral ni Lola. Ang simpleng buhay na ito ang bumubuo sa araw-araw ko, pero alam kong hindi ito simple para sa ibang tao.

Pagkatapos ng mahabang araw, nag-lock ako ng pinto ng bakery. Napaupo ako sa isang lumang silya at tinignan ang paligid. Sa gitna ng pagod, naramdaman ko ang kasiyahan.

"Lola, sana proud ka sa akin. Hindi ko hahayaan na mawala ang mga itinuro mo sa akin," bulong ko sa sarili habang tinatanaw ang SALSAL Bakeshop na nasa harap ko.

Ito ang simula ng kwento ko, at alam kong marami pang darating na hamon at saya. Basta’t kasama ko ang mga alaala ni Lola at ang pagmamahal sa ginagawa ko, alam kong kakayanin ko ang lahat.

Tinitigan ako ni Mr. Salvador, na parang tinitimbang niya kung nagsasabi ako ng totoo o hindi. Sa loob-loob ko, kinakabahan ako, pero hindi ako pwedeng magpatalo. Ang buong buhay ko bilang "Bakikong" ay nakataya rito.

Huminga ako nang malalim, pilit na pinapakalma ang sarili.

"Pasensya na po, sir, pero baka po nagkakamali lang kayo," simula ko, sabay ngiti. "Ako po si Bakikong, isang simpleng baker dito sa baryo. Ang trabaho ko po ay magmasa ng tinapay, maglagay ng palaman, at magdala ng ngiti sa mga customer ko. Wala po akong kilalang Hasan Emirhan, at wala rin po akong kumpanya. Ang bakery lang po ang meron ako."

Napatango si Mr. Salvador, ngunit hindi ko mabasa kung kumbinsido na ba siya o hindi. Tumikhim siya bago sumagot.

"Hmm, ganun ba? Pasensya na kung mukhang kinukulit kita. Alam mo kasi, sobrang kamukha mo yung CEO na hinahanap ko. Pero kung sinasabi mong hindi ikaw iyon, siguro nga nagkakamali ako."

Ngumiti ako, pilit na pinapalabas na kampante ako, kahit na sa totoo lang ay pinagpapawisan na ako ng malamig.

"Wala pong problema, sir. Marami po talagang sinasabi na marami akong kamukha. Baka nga nagkataon lang," sagot ko habang iniabot ang isang pirasong ensaymada mula sa tray. "Tikman niyo na lang po itong ensaymada namin, baka sakaling makalimutan niyo yung kamukha ko."

Tumawa siya at tinanggap ang tinapay.

"Mukhang masarap nga ito. Salamat, Bakikong."

Habang kinakain niya ang ensaymada, nakabantay lang ako. Sinusubukan kong basahin ang reaksyon niya, ngunit parang may iniisip pa rin siya.

"Alam mo, Bakikong," sabi niya matapos ang ilang kagat. "Kung simpleng buhay lang talaga ang hanap mo, saludo ako sa’yo. Pero minsan, mahirap takasan ang nakaraan, lalo na kung malaking parte ito ng pagkatao mo."

Napakagat-labi ako sa sinabi niya. Para bang alam niya ang isang bagay na hindi niya sinasabi nang diretso. Tumikhim ako at sinubukang baguhin ang usapan.

"Mahirap po talaga ang buhay, sir. Pero dito sa baryo, simple lang ang pangarap namin. Gusto lang namin ng masarap na tinapay at masayang araw-araw."

Tumango ulit siya, pero bigla siyang ngumiti, isang ngiting may laman.

"Kung ganun, siguro nga nagkamali lang ako. Pero Bakikong, kung sakali mang may maitulong ako sa'yo, huwag kang mahihiyang magsabi. May mga tao kasing mas malaki pa ang papel sa mundo kaysa sa iniisip nila."

Bago pa ako makasagot, tumayo siya, iniwan ang bayad sa counter, at naglakad palabas. Hindi ko maiwasang mag-isip habang pinapanood siyang umalis. Ano ba talaga ang gusto niyang sabihin? At paano niya nalaman ang tungkol sa akin?

Pagkaalis ni Mr. Salvador, bumalik ako sa kusina at sinubukang tapusin ang mga order. Pero kahit anong gawin ko, hindi mawala sa isip ko ang sinabi niya. May parte ng pagkatao ko na gusto kong takasan, pero parang palagi itong bumabalik sa akin.

Biglang pumasok si Carla sa kusina, dala ang listahan ng mga bagong order.

"Sir, okay ka lang? Kanina ka pa tahimik, ah," tanong niya, halatang nag-aalala.

"Okay lang ako, Carla. Medyo iniisip ko lang yung mga sinabi nung customer kanina," sagot ko, pilit na ngumiti.

"Ah, si yung matangkad? Ang weird nga nun, sir. Parang ang dami niyang tanong sa'yo."

Tumawa ako nang mahina, pero halatang pilit lang.

"Baka na-curious lang. Mukha lang kasi akong CEO, di ba?" biro ko, sabay tapik sa balikat niya.

Tumawa rin si Carla, pero halata ang alinlangan. Alam kong hindi siya kumbinsido, pero mabuti na rin iyon. Ayoko nang may magtanong pa.

Pagkatapos ng shift, nagpaalam na ang mga staff at naiwan akong mag-isa sa bakeshop. Naupo ako sa upuan malapit sa bintana at tiningnan ang harapan ng bakery. Simple lang ang buhay dito, pero bakit parang hirap akong panindigan ito?

Kinuha ko ang cellphone ko at tiningnan ang mga missed calls. Isa roon ang mula kay Sky. Nag-aalangan ako kung tatawagan ko siya o hindi, pero sa huli, pinindot ko ang numero niya.

"Sky, kamusta ang sitwasyon?" tanong ko kaagad nang sagutin niya ang tawag.

"Sir, mukhang tahimik na po ang board ngayon. Pero si Mr. Montenegro, may mga pinapakalat pa rin na issue tungkol sa inyo. Ano po ang gagawin natin?"

Huminga ako nang malalim. Ayokong bumalik, pero mukhang wala akong choice.

"Sky, hayaan mo muna siya. Maghintay tayo ng tamang pagkakataon para itama ang lahat. Pero sa ngayon, gusto ko lang mag-focus dito sa ginagawa ko."

"Sir, sigurado po ba kayo? Paano kung mas lumala ang sitwasyon?" tanong niya, halatang nag-aalala.

"Basta gawin mo ang sinabi ko. Ako ang bahala," sagot ko bago ibinaba ang tawag.

Habang nakatingin sa bakeshop, napatanong ako sa sarili. Hanggang kailan ko magagawang itago ang totoo? Sa mundong ito, ako si Bakikong—isang simpleng baker na minana ang bakeshop mula sa lola niya. Pero sa labas ng baryo, ako si Hasan Emirhan—isang business tycoon na sinusubukang takasan ang magulong mundo ng negosyo.

Pero paano kung hindi ko na maitago ang lahat? At paano kung may mga taong susubok sirain ang tahimik kong buhay dito?

Napapikit ako at muling inalala ang mga aral ni Lola.

"Basta't ginagawa mo ang tama, hindi mo kailangang matakot," sabi niya noon. Pero sa ngayon, parang hindi ko yata magawa iyon.

Ang bakeshop ay tahimik ngayong gabi, pero ang isip ko ay hindi. At alam kong ito ang simula ng isang mas malaking laban—isang laban na hindi ko pwedeng takasan.

Tinapos ko na rin ang cake ni Jojo. Ang simpleng unicorn design na iyon ay parang isang obra para sa akin. Sa gitna ng paggawa ko ng cake, naisip ko na naman si Lola Rosalinda. Siguradong tatawa iyon kapag nakita niyang nag-aartista na pala ako bilang “simpleng baker” kahit na may iba akong mundo na hindi alam ng karamihan.

Oo, isa akong business tycoon. Isa sa mga pinaka-kinikilalang negosyante sa bansa. Pero pinili kong mamuhay nang ganito. Ayoko ng komplikasyon, ayoko ng labis na atensyon. Ang SALSAL Bakeshop ang nagbibigay sa akin ng totoong kaligayahan—isang tahimik na buhay, malayo sa mata ng publiko.

Habang iniayos ko ang cake sa kahon, biglang tumunog ang cellphone ko. Nakita ko ang pangalan sa screen: Sky, ang aking sekretarya sa kompanya.

Napabuntong-hininga ako.

"Ano na naman kaya ito?" tanong ko sa sarili ko bago sinagot ang tawag.

"Sky, bakit ka napatawag?" tanong ko, pilit na itinatago ang inis sa boses ko.

"Sir, good morning po. Pasensya na kung nabulabog ko kayo," bungad niya, halatang kinakabahan. "Pero urgent po ito. May problema tayo sa board meeting kanina."

Agad akong napahinto sa ginagawa ko. Board meeting? Dapat walang makaalam na wala ako roon. Ang buong mundo ng negosyo ay naniniwala na nasa ibang bansa ako para sa “business expansion.”

"Ano ang nangyari, Sky? Akala ko ba nasa ayos na ang lahat?!" tanong ko, mahigpit na hawak ang telepono.

"Sir, si Mr. Montenegro po. Tila sinisiraan po kayo sa mga investors. Sinabi niya na nawawala raw kayo sa responsibilities niyo bilang CEO," sagot niya, halatang nag-aalangan.

Napalunok ako. Si Montenegro, ang taong pinakamatagal kong kalaban sa negosyo. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong tinangkang pabagsakin. Pero hindi ko hahayaang mangyari iyon.

"Sky, kumalma ka. Ako ang bahala. Sabihin mo sa kanila, may mahalaga lang akong inaasikaso at hindi ko ito puwedeng ipagsawalang-bahala. Pagtakpan mo muna ako, okay?" utos ko.

"Opo, Sir. Pero kailan po kayo babalik? Pinagtatakhan na po ng mga investors kung bakit hindi kayo nagpapakita."

Napahinga ako nang malalim. Gusto kong sabihing ayoko nang bumalik sa corporate world. Gusto kong sabihin na mas masaya ako dito, kasama ang harina at oven kaysa sa magulong mundo ng negosyo. Pero alam kong hindi iyon ang tamang sagot.

"Sabihin mo sa kanila, Sky, na babalik ako sa tamang oras. Pero hanggang ngayon, ikaw muna ang mag-handle. Kayang-kaya mo ‘yan," sagot ko bago ibinaba ang tawag.

Binalik ko ang telepono sa mesa, ngunit hindi ko mapigilang mapaisip. Hanggang kailan ko maitatago ang lihim na ito? Paano kung malaman ng mga tao na ang tinatawag nilang “The Baker King” ay isa palang CEO ng multi-billion company?

Habang nakatingin ako sa mga freshly baked na pandesal, biglang pumasok si Carla, dala ang isang tray ng Bilat bread.

"Sir, okay ka lang po? Parang ang lalim ng iniisip niyo."

Napangiti ako, pilit itinatago ang bigat ng problema ko.

"Okay lang ako, Carla. May tumawag lang mula sa—" Napahinto ako. Hindi ko dapat sinasabi ito.

"Ah, may tumawag lang mula sa supplier. Wala namang problema."

Tumango siya, ngunit halatang nag-aalala pa rin.

"Kung may kailangan po kayo, sir, andito lang kami," sabi niya bago bumalik sa counter.

Muli akong nagbalik sa kusina. Hindi ko kayang pabayaan ang bakeshop na ito, pero hindi ko rin kayang bitawan ang kompanya. Sa gitna ng pagmumuni-muni, biglang may pumasok na customer. Isang lalaki, mga nasa 40s, matikas at mukhang may sinasabi sa buhay.

Lumapit siya sa counter at ngumiti kay Carla.

"Si Hasan Emirhan ba ang may-ari ng bakeshop na ito?" tanong niya.

Biglang bumilis ang t***k ng puso ko. Sino siya, at paano niya nalaman ang tunay kong pangalan? Lumabas ako mula sa kusina at hinarap siya.

"Ako po si Bakikong, ang may-ari ng SALSAL Bakeshop. Ano pong maipaglilingkod ko sa inyo?" tanong ko, pilit na itinatago ang kaba.

Ngumiti ang lalaki, ngunit may kakaiba sa ngiting iyon—parang may alam siya na hindi dapat.

"Hasan, ako si Mr. Salvador. Isa ako sa mga investors sa kumpanya mo. Nagulat ako nang malaman kong ikaw pala ang may-ari ng bakery na ito."

Halos hindi ako makapagsalita. Ano ang ginagawa ng isang investor dito? At paano niya ako natagpuan?

"Pasensya na, sir, pero mukhang nagkakamali kayo. Ako po ay simpleng baker lang."

"Huwag mo nang itanggi, Hasan. Alam ko ang tungkol sa'yo. At gusto kong malaman kung bakit mo itinago ang tunay mong pagkakakilanlan. Ano ang plano mo?" tanong niya, ang boses ay puno ng panunumbat.

Wala akong maisagot. Napatingin lang ako sa kanya, at sa loob-loob ko, alam kong ito ang simula ng pagbagsak ng lihim kong mundo.