บทที่ 5 ยิงคำถาม
1053 Words
คอนโด
"ตามมาสิ" วาโยบอกกับปุยฝ้ายเมื่อลงจากรถแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ ปุยฝ้ายเดินตามว่าที่เจ้านายเข้าไปภายในลิฟต์
มือเรียวสวยของวาโยกดไปที่ชั้น 35
ติ่ง!
เสียงลิฟต์ดังส่งสัญญาณว่าถึงแล้ว วาโยเดินนำออกมา ปุยฝ้ายเดินตามเขาออกมาพลางมองไปรอบๆ
"ทั้งชั้นมีแค่ห้องเดียวหรอกเหรอ เพิ่งจะเคยเห็น" ปุยฝ้ายคิดกับตัวเองแบบนั้น แต่ความคิดของเธอก็ชะงักลงเมื่อมีเสียงของวาโยแทรกเข้ามา
"จะยืนนิ่งอีกนานไหม"
"ออ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" ปุยฝ้ายตอบออกมาแล้วตามมายังหน้าห้อง
"เข้ามาสิ ล็อกประตูด้วย"
"ว่าไงนะคะ"
"ล็อกประตูไง แปลกอะไร ปกติเธออยู่หอ ไม่ล็อกประตูหรือไง"วาโยถามออกมาเสียงเรียบ
ปุยฝ้าย เดินเข้ามาแล้วล็อกประตูตามที่วาโยบอก
"นั่งสิ ฉันให้คนมาเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว"วาโยบอกแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
ปุยฝ้ายนั่งลงที่โต๊ะข้างๆเขา เธอมองดูอาหารบนโต๊ะ มีแกงเขียวหวานของโปรดตามที่วาโยเคยบอกเธอ แล้วก็ผักถั่วลันเตากุ้ง ไก่ชุปแป้งทอด
"พอดีฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไรนะ เลยเลือกให้แม่บ้านทำในสิ่งที่ฉันชอบ" วาโยบอกกับปุยฝ้าย
"ไม่เป็นไรค่ะ กินได้" ปุยฝ้ายตอบออกมาอย่างไม่เรื่องมาก
"ลองชิมดู" วาโยตักแกงเขียวหวานใส่จานให้ปุยฝ้าย เธอยกมือไหว้ขอบคุณแล้วลงมือทาน
"เป็นยังไง แม่บ้านที่ฉันจ้าง ทำอาหารอร่อยไหม" วาโยถามออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มกิน
"อร่อยค่ะ"ปุยฝ้ายตอบออกไปแล้วยิ้มบางๆ
"เธอนะเป็นคนที่ไหนเหรอ ทำไมถึงได้พักที่หอเพื่อเรียน" วาโยเริ่มถามในสิ่งที่เขาอยากรู้
"ออ อยู่ที่ลำพูนค่ะ แต่ว่ามาเรียนที่นี่เลยต้องเช่าหอพักอยู่"ปุยฝ้ายตอบออกมาตามความจริง
"อืม คิดถึงบ้านแย่เลยสิ" วาโยถามออกมาเรื่อยๆ ไม่จู่โจมมาก เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัด
"แหะ มากๆค่ะ" ปุยฝ้ายบอกออกมาตามตรง
"แล้วมีงานที่อยากทำอยู่ในใจไหมละ"วาโยทิ้งจังหวะไปพักนึงก่อนจะถามออกมา
"ใจนึงใจสองนะคะ บางทีอยากกลับไปดูงานที่บ้าน บางทีก็อยากทำที่นี่ ยังไม่แน่ชัดในความคิดเลยคะ" ปุยฝ้ายตอบออกมาอย่างที่เธอคิดไม่ตกเลยเหมือนกัน
"เรื่องแบบนี้นะ ค่อยๆคิดแล้วกัน จะได้ไม่เสียใจภายหลัง" วาโยบอกปุยฝ้ายออกมาแล้วยิ้มออกมาให้เธอ อย่างที่อยากจะยิ้มจริงๆ ไม่ใช่ยิ้มธุรกิจ เช่นที่เค้าเคยทำเป็นประจำ
"ขอบคุณนะคะ" ปุยฝ้ายตอบออกมา แล้วกินข้าวต่อ
วาโยมองปุยฝ้ายอย่างชื่นชอบ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลย
"ยังไม่ใช่วันนี้ ที่เขาจะดิวงานบนเตียงกับเธอ" วาโยคิดในใจแบบนั้น เพราะปุยฝ้ายใสซื่อและสดใสเกินกว่าที่จะดิวงานแบบนี้ตรงๆกับเธอ เธอรับมันไม่ได้แน่
"นิ แล้วมากินข้าวกับฉันแบบนี้แฟนเธอไม่ว่าเอาหรือไง" วาโยถามออกมา แล้วตักข้าวเข้าปาก
"แหะๆ ไม่มีค่ะ"
"เพิ่งเลิกไปเหรอ"
"แหๆ ไม่เคยมีคะ" ปุยฝ้ายตอบออกมา แล้วยิ้มอย่างขำตัวเอง ที่โตมาจนอายุ 22 ปี แต่ไม่เคยมีแฟนเลย
"ถามจริง" วาโยถามออกมาอย่างไม่เชื่อ
"หนูไม่มีจริงๆ" ปุยฝ้ายบอกออกมา
"ไม่น่าเชื่อ" วาโยพูดออกมาเพียงแค่นั้น แต่ทว่าเขาพอใจกับคำตอบของเธอเอามากๆ
ปุยฝ้ายไม่ตอบอะไรออกมาอีก เธอกินข้าวไปเรื่อยๆ
"เธอไม่คิดจะอธิบายฉันเพิ่มเลยเหรอ" วาโยถามออกมาอย่างแปลกใจ
"หนูบอกความจริงไปหมดแล้ว ถ้าพี่ไม่เชื่อ พูดไปก็เท่านั้น" ปุยฝ้ายบอกออกมาตามตรง
"นั่นนะสินะ" วาโยตอบออกมาอย่างถูกใจในตัวปุยฝ้าย ที่เธอเป็นแบบนี้เขาถูกใจทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นนิสัย รูปร่างและหน้าตา
"ไม่มีอะไรจะถามฉันบ้างเหรอ" วาโยถามออกมาอีกครั้ง
"ไม่มีค่ะ"
"เหตุผล"วาโยถามออกมาอีกรอบ
"พี่เป็นดารา อะไรที่พี่อยากให้รู้ หนูแค่ค้นหาในเน็ตก็เจอหมดแล้ว ส่วนอะไรที่มันไม่มีในข้อมูลเหล่านั้น หนูก็คิดว่าพี่คงไม่อยากให้รู้ มันคงเป็นเรื่องส่วนตัว หนูไม่ถามดีกว่าคะ" ปุยฝ้ายตอบออกมา เล่นเอาวาโยชอบเธอมากกว่าเดิมเสียอีก
"คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ"
"ค่ะ คนเรานะต่อให้เป็นคนสาธารณะขนาดไหน แต่มันต้องมีมุมส่วนตัวกันบ้าง" ปุยฝ้ายตอบแล้วยิ้มให้วาโย รอยยิ้มนี้ของเธอเล่นเอาหัวใจของวาโยกระตุก ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
หลังจากกินข้าวเสร็จ วาโยก็ขับรถมาส่งปุยฝ้ายด้วยตัวเอง
"หวังว่าพรุ้งนี้ฉันจะได้คำตอบนะ ว่าเริ่มงานได้วันไหน" วาโยพูดออกมาระหว่างทาง
"ค่ะ พรุ้งนี้หนูจะเข้าไปทำเรื่องค่ะ"
"ออ ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันได้เลย เบอร์ที่โทรหาเธอนั่นแหละคือเบอร์ของฉัน" วาโยบอกออกมา มือก็ยังคงบังคับพวงมาลัยรถอยู่
"ได้ค่ะ"
"เดี๋ยวพรุ้งนี้ฉันจะมารับเธอไปมหาลัย พอดีฉันว่างยาวๆทั้งอาทิตย์" วาโยบอกออกมา แล้วเลี้ยวรถมาจอดที่หอพักของปุยฝ้าย
"หะ พี่จะมาทำไมกันคะ มหาลัยแตกพอดี อีกอย่างปุยฝ้ายก็มีเพื่อนต้องไปด้วยกันทุกวัน"
"ก็ให้เพื่อนเธอไปด้วย เอาตามนี้ละ ลงไปได้แล้ว"วาโยตัดบท
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ปุยฝ้ายยกมือไหว้ขอบคุณแล้วลงจากรถขึ้นหอพักไป
วาโยมองจนลับสายตา แล้วยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ
"ฉันไม่ได้อยากได้แค่ร่างกายของเธอแล้วละ แต่ฉันอยากได้ทั้งหมดที่เป็นเธอ แม่เหยี่ยวสาวของฉัน" วาโยพูดกับตัวเองอย่างพอใจ แล้วเคลื่อนรถกลับคอนโดไป
- Writer
