บทที่ 8 ให้เรียกพี่เหมือนเดิม
1084 Words
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญ" วาโยกล่าวอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานปุยฝ้ายก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดนมและคุกกี้ วาโยยิ้มน้อยๆออกมาเมื่อเห็นเป็นปุยฝ้าย แต่เขาต้องเป็นอันหุบยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด
" นมอุ่นกับคุกกี้ของคุณวาโยได้แล้วค่ะ" ปุยฝ้ายกล่าวออกมาตามที่พี่เชอร์รีนกำชับ
" ว่าไงนะ" วาโยถึงกับทวนคำ
" ดิฉันบอกว่านมอุ่นและคุกกี้ของคุณวาโยได้แล้วค่ะ" ปุยฝ้ายทวนคำแบบงงๆ ไม่รู้ว่าคุณวาโยของเธอไม่พอใจอะไร
" เธอนั่งลง นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย" วาโยบอกพร้อมกดล็อกประตูอัตโนมัติผ่านรีโมทที่อยู่ตรงโต๊ะแล้วก็กดรีโมทอีกอันปิดม่าน
" ทำไมต้องเรียกฉันว่าคุณวาโยทั้งๆที่เธอเคยเรียกพี่ แล้วก็ไหนจะสรรพนามแทนตัวเองเธอเคยแทนตัวเองว่าหนู แล้วทำไมกลายเป็นดิฉัน" วาโยถามออกมาอย่างอารมณ์เสีย
" ก็พี่เชอร์รีนบอกว่าให้เรียกแบบนี้ค่ะ" ปุยฝ้ายบอกออกมาเสียงอ่อย เธอเพิ่งเคยเห็นวาโยโมโห
" เอาล่ะช่างมันเถอะ ต่อไปนี้ก็เรียกฉันว่าพี่เหมือนเดิม แล้วก็แทนตัวเองว่าหนูเหมือนเดิม ถ้าใครถามก็บอกว่าฉันสั่งแล้วกัน"
วาโยตัดบทอย่างไม่อยากดุเพิ่มเพราะเห็นอาการกลัวของปุยฝ้าย
"ค่ะ" ปุยฝ้ายรับคำเพียงเท่านั้น
" ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ เรียนรู้งานเป็นยังไงบ้าง คิดว่าตัวเองจะทำได้ไหม"วาโยถามออกมาอย่างสนใจว่าปุยฝ้ายจะทำงานได้ไหม
" เท่าที่ฟังพี่เชอร์รีนอธิบายคิดว่าทำได้นะคะ" ปุยฝ้ายตอบออกมาแล้วยิ้มบางๆ เพราะเธอเองยังไม่หายตกใจกับการโมโหของวาโย ที่แม้ตอนนี้ปุยฝ้ายเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไร
" แล้วนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เธอจะไปกินข้าวที่ไหน" วาโยถามอย่างมีแผน
"แหะ ว่าจะไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระตรงหน้าบริษัทอ่ะค่ะ น่าอร่อย" ปุยฝ้ายตอบออกมาอย่างที่เธอคิด เพราะเธอเล็งร้านก๋วยเตี๋ยวนี้ไว้ตั้งแต่วันที่มาวันแรกแล้ว
" น่าสนใจฉันไปด้วยสิ"
"หะ พี่จะให้ร้านก๋วยเตี๋ยวแตกหรือไง" ปุยฝ้ายถามออกมาอย่างตกใจ
" ไม่แตกหรอกนี่มันหน้าบริษัทฉันนะ"วาโยตอบอย่างคนเอาแต่ใจ
" เอางั้นจริงๆนะคะ"
" จริงนะสิฉันจะพูดเล่นทำไมละ"วาโยตอบแล้วยกหูโทรศัพท์ภายใน โทรหาใครบางคน
"ค่ะคุณวาโย"เชอร์รีนกรอกเสียงปลายสายเข้ามา
" เดี๋ยวปุยฝ้ายจะกินข้าวเที่ยงกับฉันนะ ไม่ต้องตามเธอ"วาโยบอกออกไปแบบนั้นแล้ววางสายเลย
" เรียบร้อยฉันโทรบอกคนฝึกงานให้เธอเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องรีบ" วาโยหันมาบอกกับปุยฝ้ายแล้วยิ้มอย่างพอใจ
"แหะ ใครจะไปกล้าขัดละคะ ทั้งเป็นเจ้าของบริษัททั้งเป็นคนเอาแต่ใจ" ปุยฝ้ายพึมพำออกมาเบาๆ
" ได้ยิน ได้ยินชัดด้วย"วาโยบอกออกมาแล้วมองปุยฝ้าย
"อุ๊ จะเที่ยงแล้วไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวคิวยาว" ปุยฝ้ายเปลี่ยนเรื่องแล้วชวนวาโยไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระตามที่ตกลง
" ก็ไปสิ" วาโยตอบแล้วลุกขึ้นเดินนำออกไปนอกประตูห้องทำงาน โดยมีปุยฝ้ายเดินตาม และเมื่อทั้งคู่เดินออกมาหน้าบริษัท ถึงกับชะงัก เพราะคนที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่มะระเยอะมาก และมองมาที่วาโยเป็นตาเดียว
" พี่วาโย หนูว่าไม่น่ารอด กินอย่างอื่นเถอะ" ปุยฝ้ายบอกออกมาแบบนั้น เพราะเธอคิดว่าถ้าพี่วาโยเดินเข้าไปยังไงก็โดนรุมถ่ายรูปแน่นอน
"อืม ฉันจะคิดแบบนั้นคนเยอะมากจริงๆ งั้นเอางี้ไปกินข้างนอกกัน" ว่าแล้ววาโยก็ถือวิสาสะจับมือปุยฝ้ายเดินไปที่รถ ปุยฝ้ายก็เดินตามอย่างอึ้งๆ ทั้วที่ในหัวสมองเธอก็คิดไปว่า ขนาดร้านหน้าบริษัทยังไม่รอด แล้วพี่จะไปกินที่ไหนได้ คุณค่าเท่ากันไหมละแต่ก็ไม่กล้าเถียงออกมา
" ไปไหนครับนาย" สายฟ้าถามเจ้านาย เพื่อที่จะขับรถไปยังจุดหมายที่เจ้านายต้องการ
" จะไปไหนได้ คอนโด" วาโยตอบออกมาแค่นั้น
" พี่วาโยอยากกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระจริงๆเหรอ" ปุยฝ้ายถามออกมาเมื่ออยู่ระหว่างทาง
" ใช่ก็อยากจะลองกินดูบ้างเคยได้ยินแต่ชื่อยังไม่เคยกินเลย พอเธอบอกว่าจะกินฉันก็เลยอยากชิม" วาโยตอบออกมาอย่างไม่ปกปิด เพราะเขาเป็นนักร้องตั้งแต่อายุ 17 ปี จนตอนนี้อายุ 27 ปี ดังนั้นระยะเวลาระหว่าง 17-27 ปีนี้ เขาไม่มีสิทธิ์ไปกินร้านอาหารที่ไหนแบบเป็นส่วนตัวเลยเพราะต้องคอยระวังตัว
" เดี๋ยวหนูทำให้กิน ถ้าพี่จะเชื่อใจนะ" ปุยฝ้ายตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานสดใส
" เธอทำเป็น"
" ก็แน่ละสิคะนี่ลูกแม่ค้าอาหารตามสั่งเลยนะ มีสโลแกนว่ากินได้ก็กินกินไม่ได้ก็ต้องกิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
" งั้นเอาสิฉันอยากกินฝีมือเธอ"
" ถ้าอย่างนั้นพอจะแวะตลาดสดให้ได้ไหมคะ"
" สายฟ้าไปตลาดสด" วาโยไม่รอช้า บอกลูกน้องให้ไปตลาดสดทันที
" ครับนายไปเดี๋ยวนี้ครับ" สายฟ้าบอกเจ้านายแล้วมุ่งหน้าไปตลาดสด
เมื่อถึงตลาดสด ปุยฝ้ายกำลังจะลงจากรถ แต่มือเรียวสวยของวาโย คว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้
"คะ?" ปุยฝ้ายถามออกมาอย่างแปลกใจ
วาโยหยิบแบงค์พันให้เธอ 5,000 บาท
" เอาไปซื้อของที่จะทำ พอหรือเปล่า"
" พี่จะบ้าหรอ แบงค์เดียวก็พอค่ะ ที่เหลือเก็บไว้นะ แล้วถ้าตังค์เหลือ หนูจะมาทอน" ปุยฝ้ายบอกออกมาแบบนั้น แล้วกำลังจะลงรถ
" เดี๋ยวพอจริงๆเหรอ" วาโยถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
"ค่ะ" ปุยฝ้ายตอบกลับมาเสียงใสพร้อมกับยิ้มหวานสดใสส่งให้คนที่ถาม
" งั้นให้เวหาไปช่วยถือของแล้วกัน" วาโยบอกออกไปอย่างเป็นห่วง
ปุยฝ้ายก็พยักหน้ารับ เพราะเธอก็พอจะรู้แล้วว่าคนที่เอาแต่ใจอย่างวาโยปฏิเสธไปก็เท่านั้น
" งั้นไปกันค่ะพี่เวหา" ปุยฝ้ายบอกแบบนั้นแล้วเดินลงจากรถไป เพื่อซื้อวัตถุดิบ
" ดีๆละมึง อย่าให้ปุยฝ้ายต้องถืออะไร"
" ครับนาย"
- Writer
