ถงหยวนก้มมองตู้กระจก เอียงคอน้อยๆ ไปมา ขณะที่เธอยังคงสนทนากับพนักงาน เขาดึงแขนเสื้อเธอเบาๆ
“พี่ครับ ห้องนี้ดี มันเห็นวิวสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกล ในอนาคตจะมีรถไฟฟ้าตัดผ่าน ราคาจะถีบตัวสูงขึ้นแน่เราต้องรีบซื้อตอนนี้”
ชิงเกอมองมาอย่างสงสัย เสียงหัวเราะจากพนักงานสองคนดังลอยมาพร้อมคำพูดที่ไม่น่าฟัง
“เด็กคนนี้ชอบเลี้ยงแกะรึไง พูดจาเป็นตุเป็นตะเชียว”
“ป้าสองคนเลิกงานแล้วไม่กลับบ้านหรือครับ ไม่ทำงานก็น่าจะกลับไปพักผ่อน”
“แกเรียกใครป้าห้ะ! ฉันดูเหมือนแม่แกหรือ!”
“จะเหมือนได้ยังไง ดูแก่กว่าตั้งเยอะ รอยบนหน้าหนาเท่านี้”
“เด็กเหลือขอ! ไม่มีมารยาท! พูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไงกัน! ไม่รู้จักอบรมบ้างเลย” ต้นประโยคด่าเด็กท้ายประโยคด่าผู้ใหญ่ ชิงเกอแสร้งทำไม่ได้ยิน เธอปล่อยให้ถงหยวนทำตามใจ เด็กคนนี้ฝีปากไม่เลว ฟังแล้วเจ็บแทน
“ป้าถ้าจะแก่แล้วจริงๆ ฉันตัวเท่านี้ ยังไม่พ้นขอบโต๊ะด้วยซ้ำ จะมาเอาอะไรกับ
