ชิงเกอเดิบลูบผนังกับเฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งอย่างลงตัว สไตล์เรียบแต่หรูเน้นการใช้งานที่คุ้มค่า โทนสีขาวเบจไฟดวงเล็กๆ กระจายตามมุมเพิ่มความสว่าง สามารถปิดเปิดใช้งานได้ตามความพอใจ ผ้าม่านปลิวตามแรงลมหลังถงหยวนเปิดระเบียง พื้นหญ้าเทียมสีเขียวตัดกับท้องฟ้าทำให้เธออดไม่ได้จะนั่งลงเหยียดขาเพื่อผ่อนคลาย
“สบายจัง”
สองคนตัวเล็กตัวโตนั่งมองวิวหลังวิ่งไปมาจนเหนื่อย ขณะที่ชิงเกอกำลังสงบมีเสียงเรียกเข้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา
“ทุ่มครึ่ง ไวกว่าที่คิดแฮะ” เธอเอามือจุ๊ปาก ถงหยวนพยักหน้าหงึกอย่างเชื่อฟัง
“เธออยู่ไหน!”
“อยู่ข้างนอกมาหาหมอ มีอะไร”
“ทำไมเธอถึงต้องแกล้งหยางหยางแบบนั้น! เธอมาขอโทษเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นฉันจะโกรธ!”
“พูดอะไรของคุณ คนที่ควรโกรธต้องเป็นฉันสิ อย่าลืมว่าคุณติดค้างฉันอยู่ บอกว่าจะส่งของขวัญมาให้จนป่านนี้ยังไม่มีการตอบสนอง คุณไม่แม้จะถามฉันว่าหาหมอทำไม แต่บอกให้ฉันไปขอโทษหยางหยา
