Return of the Wife

Chapter 1 - Name

If there’s a word that could describe how unfornate I am in life, then spill it. Hindi ko rin naman kasi talaga alam paano pa mabuhay sa mga sumusunod ko pang mga araw.

Parang konting hawak mo lang sa balikat ko o itanong mo man lang kung okay ako, bibigay na ako. Gusto kong umiyak. Gusto kong sumigaw pero parang pati ang mga iyon ay ipinagbabawal sa akin ng katawan ko, parang pati mga luha ko ayaw maglabasan. Pati iyon ipinagdadamot.

I stare at my parent’s coffin. Hindi ko lubos maisip kung papaanong sa isang iglap, nawala sa akin ang lahat. Oo, sila lang ang nawala pero parang lahat na ng mga bagay o tao sa paligid ko ay wala na. They are my everything, bakit ba kasi sa magulang ko pa, e marami namang masasama sa mundo.

“Hindi man lang umiyak iyang ampon ni Meding at Tisong.”

Kung alam lang ninyo ang timbang ng iniyak ko nang tawagan ako ng mga pulis na naaksidente ang mga magulang ko. Siguro mahihiya kayo na ang ampon na ito ay kayang maglabas ng ganoong karaming iyak. Itong ampon lang na ito!

I silently cried. I cried inside of me.

“Pagod na pagod na iyang mag-asawa sa pagpapa-aral diyan sa ampon na iyan kaya iyan namatay,” wika ng kapatid ng tatay niya na alam niyang noon pa man ay galit na galit sa kaniya. “Nakuha tuloy masagasaan ng mag-asawa dahil sa bwisit na iyan!”

I hear that, fvck you all! Galit kong sigaw sa isip ko. Gusto ko ipagtanggol ang sarili ko. Pero dahil sa ngalan ng mabubuti kong mga magulang, hind ko ginawa.

Is it really my fault na ganito kami kahirap? Is it really my fault that my parents died because I choose to study in Illustrados University? It wasn’t my fault! It wasn’t....

Kahit ano pa ang sabihin nila, alam ko sa sarili ko that my parents never feel  burdened about my study. I  am the only scholar of that highly recognized university in international universities union. I am the ONLY person who got a perfect score in their entrance exam. And when I heard the news that I top it, I was really happy and I tell it to my parents right away. They were so proud na ginamit namin ang ipon namin to eat sa isang sikat na fast food restaurant.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                .

But despite of that achievement, nakapag-decide ako na hindi ako mag-aaral doon. Walang scholarship offer ang school and the tuition fee is so high that it could build a house. Of course, we can’t  afford that!

Pero isang umaga, ginising ako ni itay because he can’t read the letter na na-receive nila umagang-umaga and when I read the letter, I couldn’t help but shout because the school says, they are willing to finance my study as long as I always top at school and I am more than willing to accept it. Not to brag it, but my brain is my asset. 

And now, isang linggo na siyang absent and to make things worse, sa unang araw pa ng pasukan. I texted the school, I told them about my parents sudden death and that I understand if they will kick me out of  the school kahit di pa naman ako talaga nakakapasok. But they replied their condolences and even sent flowers. I didn’t know that this school is so golden-hearted.

Tumayo ako at pumunta sa loob ng kwarto ng mga parents ko at humiga. Naroon naman ang mga kapatid ng itay niya para magbantay. Yakap-yakap ko ang isang unan, naroon pa ang amoy nila. Uli, nagdadamdam nanaman ang aking puso.

Paano na ang bukas na wala sila?

I close my eyes and I know for the last time, my tears flow down. Mukhang nakikisama na sa kaniya ang kaniyang katawan. Nakikisimpatya.

------

I don’t know if I look good in my uniform para kasing may nanalamin na white lady na may malalaking eyeglasses sa katauhan niya. Basa pa ang buhok niya at sinusuklay-suklay ito habang nakatingin sa salamin ng tokador na pinaglumaan na ng panahon.

“You are so pale again, buddy,” bulong niya sa sarili niya bago uli pinagpatuloy ang pagsusuklay.

Siya na lang mag-isa sa buhay ngayon. Walang gustong umampon sa kaniya. It’s okay, lumaki siya sa hirap kaya kayang-kaya niyang mabuhay mag-isa. It’s better to be alone than to be with people who eyed her like she is a curse to this world.

Kinuha niya ang bag niya at ang diyaryong pinaglumaan na rin yata ng mga kapitbahay niya kaya nakaipit na lang sa tabi.

She already scan all the part-time jobs there at pag-aaralan niya maya-maya ‘pag break na niya. Nang lumabas siya ng bahay at maglakad sa gitna na madadaanan ang mga kapitbahay which is mga kapatid ng kaniyang itay, nakita niya ang pag-ismid at pagbubulong-bulungan ng mga ito. Nagulat din ako ng malakas na ibalibag ng pinsan kong babae ang bintana pagkakita sa akin at sinabing ‘salot.’

She is already immune to that treatment gaya ng sabi nga ni inay, mabait si itay sa kanila dahil kamag-anak niya ang mga ito but my mom said that her father also once said that they needed him because malaki pakinabang nila kay itay na malakas ang kinikita sa pagtitinda ng baboy at manok sa palengke kaya nakakahiram sila ng pera rito na hindi na binabayaran. Afterall, kapatid daw nila ito. Wow. Big word.

“Wow,” hindi niya masyado napansin noong nag-exam sila ng entrance exam ang ganda ng school nila. Nagsusumigaw ito ng kayamanan at kapangyarihan. It’s like a royal castle, it is not like a long and wide building na parihaba but it is more like a castle na tatsulok sa itaas. 

Bagaman namamangha ay patuloy siya sa paglalakad.

“So, my eyes didn’t deceive me, narito ka rin pala, Rivera?”

Nilampasan niya lamang ang mga ito. I know it sounds cliche but bullying in school is real and it is getting worse each passing generation. Not that I am saying Alvin is a bully but Alvin is a very good looking guy since highschool, marami itong fans na siyang nagpapahirap dito during her senior highschool days.

“I didn’t know that you will notice me here, Alvin.”

“How could I not notice the only person who never give her top spot in NSPC? Hindi kita matalo! And condolences pala”

“Thank you and stop holding grudges against me. Motivated ako dahil may reward si Mayor sa mga nanalo sa NSPC. My family badly needs that  money”

“Kahit hindi naman magbigay ng pabuya si Daddy, hindi ka naman pagpapawisan doon.” Natatawa itong kinakamot ang likod ng kaniyang batok.

“I don’t know. Anyway, mauuna na ako. Send my regards to Mayor and tell her that stay healthy because he’s  the best mayor for someone like us.”

Tumawa ito at malakas na sumigaw. “See you around, Leonor Rivera.”

Napahinto siya at hinarap ito. Pero ang mokong ay lumalakad na palayo sa kaniya. 

Nakakainis talaga!

Patuloy ako sa paglalakad habang nakatingin sa likod then I suddenly feel dizzy when something hit my head. I don’t know what it is and I don’t have time to think that because everything went black.

Damn that!