***
Gözlerimi açtığımda keskin ilaç kokularıyla mide bulantım tekrar atağa geçti. Yüzümü istemsizce ekşittim ve boğazım da hissettiğim acıyla öksürmeye başladım. Yattığım yataktan doğrulmak istediğim ama kolumdaki serum buna engel oldu. O sırada pencerenin önündeki koltukta oturan Arthur, hareket etmem üzerine beni fark etmiş ve anında ayaklanarak yanıma gelmişti.
"Julietta çok şükür kendine gelebildin." Bir an için hayal kırıklığıyla baktım Arthur'a. O an için görmeyi umduğum kişi Kevın'dı. Nasıl da saçma bir beklenti bu böyle diyerek azarladım kendimi.
"İyi misin?" diye sordu.
Neyse ki baş dönmesi ve mide krampları geçmişti ve bir nebze kendimi daha iyi hissediyordum. Başımı aşağı yukarı sallamakla yetindim. Yaşadığım atakların en kötüsüydü, bunun beni feci derecede yorgun ve bitkin
