รักของเราสองคน

ท้องฟ้าบ่ายวันนั้นไม่ได้พิเศษอะไร— เป็นเพียงท้องฟ้าของวัยมัธยมต้นที่เหมือนเดิมทุกวัน แต่ใครจะรู้…ว่ามันคือวันที่จะเปลี่ยนหัวใจของ “เรน” ไปทั้งชีวิต เรนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ผมสั้น ลุย ๆ น่ารักแบบที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ ตอนนี้กำลังนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของทิพย์ เพื่อนสนิทตั้งแต่ประถม มุ่งหน้าเข้าเมืองเพื่อทำรายงานกับเพื่อนของทิพย์ จริง ๆ เรนไม่รู้จักใครในกลุ่มนั้นเลย นอกจากทิพย์…แค่คนเดียว แต่ทิพย์พูดแค่คำว่า “ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เรนก็ยอมตามมาด้วยแบบไม่คิดอะไร รถหยุดหน้าร้านอาหารเล็ก ๆ ริมถนน เพื่อน ๆ ทิพย์ทยอยนั่งเต็มโต๊ะ เสียงหัวเราะเบา ๆ ผสมกลิ่นข้าวผัดร้อน ๆ ลอยมาแตะจมูก เรนนั่งเกร็ง ๆ ไม่รู้จะหันมองอะไรดี จนกระทั่ง…สายตาไปหยุดที่ใครบางคน ผู้หญิงตัวสูงกว่าเพื่อนทุกคน ผิวขาว ตาตี๋ หน้านิ่งจนเหมือนเย็นชา แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้หัวใจเรนเต้นแปลก ๆ เหมือนโลกเงียบลงชั่วอึดใจ นั่นแหละ…น้ำ น้ำเดินเข้ามากับเพื่อนอีกกลุ่ม พอเห็นทิพย์ก็ยิ้มทักทายแบบคนรู้จักกันดี แล้วในวินาทีต่อมา…ทิพย์ดันลากน้ำมานั่งโต๊ะเดียวกับเรน เรนชะงัก น้ำก็ก้มหน้าเงียบ ความอึดอัดปกคลุมโต๊ะจนได้ยินแม้แต่เสียงช้อนกระทบจาน แต่ความโก๊ะประจำตัวเรนก็ดันหลุดออกมา “นี่เธอ…ทำไมใส่เสื้อกลับด้านมาวะ?” น้ำเงยหน้าขึ้นทันที ทำตาโตแบบงง ๆ ก่อนก้มมองเสื้อตัวเอง “ฮะ…?” แล้วหัวเราะเบา ๆ “มันดีไซน์แบบนี้ต่างหากล่ะ เล็บตาเธอนี่สิ แสบไม่เบา…เรนใช่ปะ?” ได้ยินชื่อตัวเองจากปากน้ำ…หัวใจเรนมันเต้นแปลกกว่าเดิมอีก ทิพย์กับเพื่อน ๆ หลุดหัวเราะ ทำลายบรรยากาศขัดเขินเมื่อครู่อย่างง่ายดาย เสียงหัวเราะกลายเป็นสะพานเชื่อมที่ทำให้เรนกับน้ำเหมือนใกล้กันขึ้นอย่างประหลาด หลังมื้ออาหาร น้ำลุกขึ้นก่อน หยิบหมวกกันน็อกเตรียมกลับ เรนมองตามโดยไม่รู้ตัวว่าตาไม่ได้กะพริบเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไม…แต่เรนอยากทักเขา อยากพูดอะไรสักอย่าง อยากให้เขารู้ว่า—เรนจำรอยยิ้มเมื่อกี้ได้ดีมาก “ขับรถดี ๆ นะ…น้ำ” น้ำชะงักเล็กน้อยก่อนหันมายิ้ม ยิ้มบาง ๆ แบบคนสุขุม แต่ในแววตากลับมีประกายอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ “อืม…ไว้เจอกัน” ประโยคธรรมดา แต่กลับดังชัดในหัวเรนไปจนกลับถึงบ้าน บนรถของทิพย์ ระหว่างลมตีหน้าไม่หยุด ทิพย์หันมาถามแบบรู้ทันทุกอย่าง “มึง…น้ำน่ารักมะ?” เรนพยายามทำเสียงให้ปกติ แต่หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมานอกเสื้อ “น่ารักดิ…สูง ขาว ตาตี๋ ชอบอะ…แต่เขาคงไม่ชอบกูหรอก” ทิพย์หัวเราะลั่น ก่อนยื่นโทรศัพท์มาให้ “แอดเฟซเขาดูดิ นี่ชื่อเขา…” คืนนั้นเรนจ้องปุ่ม “เพิ่มเพื่อน” อยู่เป็นชั่วโมง สุดท้ายก็กด…แต่ต้องรอถึงหนึ่งอาทิตย์กว่าน้ำจะเห็นและกดยอมรับ หนึ่งอาทิตย์ที่เรนเฝ้ารอ เหมือนปีหนึ่งทั้งปี ไม่มีใครรู้ว่า เหตุการณ์ธรรมดา ๆ วันนั้น จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ แต่หยุดไม่ได้เลยสักวินาที และนี่…คือจุดเริ่มต้นของ “เรนและน้ำ” รักแรกที่ไม่เคยพูดเป็นคำ แต่สื่อผ่านสายตา…ได้ชัดเจนกว่าทุกภาษาในโลก