✨ EP.3 – คำถามที่ทำให้หัวใจเรนเต้นจนลืมหายใจ

581 Words

ข้อความของน้ำที่ค้างอยู่บนหน้าจอ ทำให้เรนนั่งนิ่งเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ Nam: “เรน…ขอถามอะไรอย่างได้มั้ย?” หัวใจของเรนเต้นแรงจนได้ยินชัดในหู นิ้วมือที่จับโทรศัพท์สั่นเบา ๆ แบบที่เธอพยายามซ่อนแต่ปิดไม่มิด คำถามอะไร…? ทำไมถึงต้องจริงจังขนาดนี้? หรือว่า—เขารู้ว่าเรนชอบเขา? เรนสูดหายใจลึกหนึ่งครั้ง ก่อนจะพิมพ์ตอบโดยที่มือสั่นไปหมด Ren: “ถามมาได้เลย” จังหวะที่กดส่ง…ท้องก็ไส้ก็ปั่นเหมือนถูกโยนลงรถไฟเหาะ ผ่านไปสิบวินาที ยี่สิบวินาที หนึ่งนาที… น้ำอ่านแล้ว แต่ไม่พิมพ์สักที เรนกัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกโงนเงนราวกับจะเป็นลม แล้วในที่สุด…ข้อความก็ดังขึ้น Nam: “เรน…ชอบคุยกับเราไหม?” เรนนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงกรี๊ดหลุดออกมา หน้าแดงร้อนวาบจนเหมือนมีไข้ขึ้น นี่มัน…คำถามอะไรเนี่ย คำถามที่ทำให้หัวใจแทบทะลุออกจากอก เรนกลั้นหายใจ ก่อนพิมพ์ตอบแบบที่อยากให้ดูปกติที่สุด แต่รอยยิ้มก็แทบหลุดจนแก้มปวดไปทั้งสองข้าง Ren: “ก็…ชอบนะ” ส่งไปแล้วแต่หัวใจยังเต้นไม่หยุด เรนเอาหมอนมาปิดหน้า แล้วเด้งกลิ้งไปกับเตียงอย่างคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ข้อความตอบกลับของน้ำเด้งขึ้นมาช้า ๆ Nam: “ดีจัง…เราเองก็ชอบคุยกับเรน” แค่นั้นแหละ— เรนกลิ้งตกเตียงไปเลยจริง ๆ หน้าแดง หูร้อน หัวใจเต้นถี่จนแทบจะเป็นจังหวะดนตรี ⸻ ต่อมาในคืนนั้น น้ำส่งข้อความมาช้า ๆ เหมือนกำลังเลือกคำพูด Nam: “เรน…เราอ่านที่เรนพิมพ์แล้วแบบ…” “คือ…เราเขินอะ” ภาพผู้หญิงหน้าตานิ่ง ๆ คนนั้น… มาบอกว่าเขิน? เรนกรี๊ดในใจจนบ้านแทบแตก ก่อนจะพิมพ์ตอบทั้งที่นิ้วสั่นจนคีย์หลุดไปหลายครั้ง Ren: “เรนก็เขิน…” น้ำส่งสติ๊กเกอร์หน้าแดงกลับมา เรนแทบจะแพ้ แพ้หมดรูป แพ้ตั้งแต่เขายิ้มใส่วันแรกแล้ว ⸻ วันต่อมา – ที่โรงเรียน ทิพย์เดินเข้ามาแล้วตบโต๊ะเสียงดัง ทำเอาเรนสะดุ้งจนมือถือเกือบหล่น “เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนใช่ปะ?” ทิพย์พูดพร้อมยิ้มล้อเลียน “ตาบวมเป็นลูกพุทราแบบนี้…มีพิรุธ!” เรนหน้าแดงทันที แต่ก็หุบยิ้มไม่ได้สักวินาทีเดียว ทิพย์ชี้หน้า “มึงอ่ะ ชอบเขาใช่มั้ย?” เรนเบือนหน้า “ก็…นิดหน่อย” ทิพย์หัวเราะลั่น “นิดไหนวะ นิดแบบหน้าแดงทั้งอำเภอเห็น!” เรนตีแขนทิพย์เบา ๆ แต่หัวใจก็ยอมรับเงียบ ๆ ว่า—ใช่ ใช่ที่สุด ⸻ เย็นวันนั้น – ข้อความของน้ำมาอีกครั้ง Nam: “เรน วันนี้ว่างมั้ย?” Ren: “ว่างนะ มีอะไรหรอ?” Nam: “เราอยากเจอ” “มีเรื่องอยากคุยด้วย” เรนนิ่งไปอีกรอบ หัวใจเต้นแรงแบบที่ไม่สามารถห้ามได้ เพราะน้ำไม่ใช่คนชวนใครสุ่มสี่สุ่มห้า นี่มันต้องมีอะไรแน่ Ren: “โอเค เรนไปได้” น้ำตอบกลับเกือบจะทันที Nam: “เจอกันหน้าร้านกาแฟหลังโรงเรียน สักทุ่มได้ไหม?” Ren: “ได้…เรนจะไป” เธอไม่รู้เลยว่า หัวใจของน้ำเองก็กำลังเต้นแรงไม่ต่างกัน เพราะเรื่องที่น้ำกำลังจะคุย…มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more