✨ EP.8 – คิดถึงจนทนไม่ไหว…ถึงขั้นต้องแอบออกมาหาเธอ

665 Words

ข้อความที่น้ำส่งเมื่อคืน ทำให้เรนทั้งตกใจ ทั้งดีใจ ทั้งลุ้น…จนนอนไม่หลับทั้งคืน Nam: “เรน…เราไม่ไหวแล้ว เราคิดถึงเรนมาก” แต่พอเรนตอบกลับไป— น้ำก็ไม่อ่านอีก ⸻ 🌧️ เช้าวันถัดมา – บ้านน้ำ น้ำตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าซีด ๆ ตาบวมเพราะร้องไห้ตอนกลางคืนจนหลับไป แม่ยังเคร่ง พ่อยังนิ่ง บ้านเงียบจนเสียงนาฬิกาดังเหมือนระเบิดในหัว น้ำเดินลงมาทานข้าว ไม่พูดสักคำ จนแม่เป็นฝ่ายเปิดปากก่อน “น้ำ…เรื่องเมื่อวาน แม่ยังคิดเหมือนเดิมนะลูก” น้ำหยุดช้อน มือสั่นนิด ๆ แต่ไม่เถียง ไม่ตอบ เพราะรู้ว่าต่อให้พูด…ก็เป็นแค่การเริ่มทะเลาะรอบใหม่ พอมีช่องว่าง น้ำเอื้อมหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ แล้วพูดเรียบ ๆ แต่เสียงแข็งขึ้นนิดหนึ่ง “หนูออกไปข้างนอกนะ” แม่ขมวดคิ้ว “ไปไหน?” น้ำไม่ตอบ แค่พูดสั้น ๆ “ออกไปคิดอะไรนิดหน่อย” แล้วก็เดินออกจากบ้านทันทีโดยไม่หันกลับ หัวใจหนัก หายใจไม่เต็มปอด แต่ความคิดเดียวที่วนอยู่ในหัวคือ… “เรนคิดยังไงกับเรา…?” “เรนยังอยู่ตรงนั้นไหม…?” “เรนร้องไห้รึเปล่า…?” “เรนจะรอเรารึเปล่า…?” น้ำทนไม่ไหวจริง ๆ ⸻ 🛵💨 น้ำขับรถมาแบบแทบไม่คิด ลมแรงตีกลับหน้า แต่น้ำไม่ชะลอเลย เพราะตอนนี้หัวใจมันขับเร็วกว่าเครื่องรถอีก จุดหมายเดียวที่ผุดขึ้นในหัวคือ ทิพย์ ทิพย์เป็นคนเดียวที่รู้ทุกอย่าง เป็นคนเดียวที่เชื่อมเรากับเรน และเป็นคนเดียวที่น้ำหวังว่า…จะช่วยให้เจอเรนได้ รถจอดหน้าบ้านทิพย์แรงกว่าปกติจนล้อครูดเบา ๆ น้ำลงจากรถ หอบนิด ๆ เพราะความเครียดปนความรีบ ทิพย์ออกมาเปิดประตูด้วยใบหน้าเหวอ “อ้าวน้—โห ทำไมมึงหน้าเป็นแบบนั้นอะ?” น้ำแทบไม่ฟัง เสียงสั่นแบบที่ทิพย์ไม่เคยเห็น “ทิพย์…เรนนี่อยู่ไหน” ทิพย์ขมวดคิ้ว “เดี๋ยว ๆ ใจเย็นก่อน มึงโอเคปะเนี่ย?” น้ำส่ายหัว ครั้งแรกที่ยอมรับออกมาตรง ๆ “ไม่โอเค…ไม่โอเคเลย” ทิพย์ตกใจจนเงียบไปหลายวินาที ไม่เคยเห็นน้ำน้ำตาคลอแบบนี้มาก่อน “กู…กูพยายามไม่ทักเรน เพราะกลัวแม่ว่า” เสียงน้ำสั่นเหมือนกำลังกลั้นความรู้สึกทั้งหมดไว้ “แต่กูก็คิดถึงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” ทิพย์อึ้ง เงียบไป…ก่อนจะพูดเบา ๆ อย่างเห็นใจ “น้ำ…กูรู้ว่าพวกมึงชอบกันอะ ไม่ต้องซ่อนก็รู้” น้ำเงยหน้า ตาแดง ทิพย์ถามตรง ๆ “แล้วมึงอยากเจอเรนใช่มั้ย?” น้ำพยักหน้าทันที “อยากเจอ…อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่าเรนโอเคมั้ย” น้ำเสียงแผ่ว “กูกลัวว่าเรนจะคิดว่า…กูไม่อยากคุยด้วย” ทิพย์ยิ้มอ่อน ลูบไหล่น้ำเบา ๆ “เห้อ มึงนี่นะ…รักใครแล้วคือทุ่มหมดตัวเลย” น้ำไม่เถียง มีแต่หายใจหนัก ๆ เหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง ทิพย์มองน้ำที่สั่นจนสงสาร แล้วพูดคำที่ทำให้น้ำเงยหน้าขึ้นทันที “งั้นกูจะบอกว่าเรนนี่อยู่ไหน” น้ำเบิกตา “อยู่ไหน?” ทิพย์หยิบโทรศัพท์ กดเบอร์เรน แต่ยังไม่โทร เพื่อบอกสิ่งสำคัญก่อน “น้ำ…” ทิพย์พูดจริงจัง “มึงต้องพร้อมนะ เพราะเรนเองก็เจ็บไม่ต่างจากมึงเลย” น้ำเม้มปาก พยักหน้า “เรนไม่ต้องเจ็บคนเดียวอีกแล้ว กูจะไปหาเขาเอง” ทิพย์ยิ้ม แล้วกดโทรหาวิดีโอเรนทันที “ฮัลโหลเรน—ออกมาหน้าบ้านหน่อย มีคนอยากเจอ” น้ำยืนข้างหลังทิพย์ ใจเต้นจนเกือบจะทะลุเสื้อ เหมือนกำลังรอฟังคำตัดสินอะไรสักอย่าง ทิพย์ลดเสียงลง ก่อนจะหันมามองน้ำแล้วบอกเบา ๆ “ไปหาเขาเถอะน้ำ…เขาก็คิดถึงมึงเหมือนกัน” น้ำกำหมัดแน่น สูดลมหายใจลึก ก่อนจะออกตัวรถอีกครั้ง คราวนี้…ไปเพื่อเจอ “คนที่หัวใจเลือกไปแล้ว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more