🌅 เช้าที่ไม่มีใครตั้งใจให้บังเอิญ

1296 Words

แสงเช้าลอดผ่านม่านบางของ ห้อง 2701 เพลงพิณลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ หัวใจไม่ได้เต้นแรงเหมือนเมื่อคืน แต่ก็ยังไม่สงบอย่างที่ควรจะเป็น เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียง ฟังเสียงเมืองยามเช้า เสียงลิฟต์ เสียงประตู และเสียงคนเดินผ่านทางเดิน ทุกเสียงพาให้เธอเผลอคิดถึงห้องตรงข้าม โดยไม่ตั้งใจ เพลงพิณขยับตัว ลุกขึ้นนั่ง สูดลมหายใจลึกหนึ่งครั้ง “วันนี้ต้องทำตัวให้ปกติ” เธอบอกตัวเองในใจ “ก็แค่เช้าวันหนึ่งเหมือนทุกวันที่ผ่านมา” เธออาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย เลือกเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงสแลคเรียบ ๆ ตั้งใจให้ตัวเองดูนิ่ง ดูมืออาชีพ และดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนออกจากห้อง เธอหยุดมือที่ลูกบิด นิ่งไปหนึ่งวินาที แล้วประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดขึ้นในจังหวะเดียวกัน ห้อง “2702” เสียงโลหะเสียดกันเบา ๆ เหมือนตั้งใจเรียกร้องความสนใจ เพลงพิณชะงัก ขุนเขาก็ชะงักเช่นกัน ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง ห่างกันไม่ถึงสามก้าว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้ม แขนเสื้อพับขึ้นเล็กน้อย ผมยังยุ่งนิด ๆ แบบคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูกจาง ๆ “สวัสดีตอนเช้า” เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน น้ำเสียงเรียบ ไม่กวน ไม่หยอก เพลงพิณพยักหน้าเล็กน้อย “อืม สวัสดีตอนเช้า” เป็นประโยคสั้น ๆ แต่บรรยากาศกลับตึงขึ้นอย่างประหลาด ทั้งสองเดินออกมาพร้อมกัน ไม่ได้มีการนัดหมาย ไม่ได้เมินเฉย แต่ก็ไม่ได้เร่งรีบ ลิฟต์อยู่สุดทางเดิน ประตูเปิดค้างรออยู่ ขุนเขาก้าวเข้าไปก่อน เพลงพิณเดินตามเข้าไป ยืนอยู่คนละฝั่งของลิฟต์ กระจกสะท้อนภาพของทั้งคู่ ใกล้พอให้คนอื่นมองออกว่า “พวกเขารู้จักกัน” ประตูลิฟต์ปิดลง ความเงียบตกลงกลางอากาศทันที “เมื่อคืน…” ขุนเขาเอ่ยขึ้น เหมือนกำลังจะเริ่มอะไรบางอย่าง “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นหรอก” เพลงพิณตัดบททันที น้ำเสียงนิ่ง เงียบ แต่ชัดเจน เขาหันมามองเธอ ไม่ใช่สายตาโกรธ แค่ยอมรับคำพูดนั้นโดยไม่เถียง ลิฟต์ลงถึงชั้นล่าง ประตูเปิดออก และนั่นคือจุดที่สายตาจากรอบข้างเริ่มเข้ามาเกี่ยวข้อง โถงคอนโดในช่วงเช้าไม่ได้เงียบ มีคนลงมาพร้อมกันหลายคน ทั้งพนักงานออฟฟิศ นักศึกษา และคนที่ดูเหมือนอยู่ที่นี่มานาน เหมือนคนคุ้นหน้า คุ้นตา สายตาหลายคู่หันมามองพวกเขา ไม่ใช่เพราะเสียง แต่เพราะภาพที่มันฟ้องออกมาชัดเกินไป ผู้หญิงหน้าตาดี ผู้ชายสูง หล่อ และดูมีออร่า ยืนอยู่ในลิฟต์เดียวกัน ออกมาจากลิฟต์พร้อมกัน ในเวลาที่ใกล้กันเกินกว่าจะเรียกว่าแค่ “บังเอิญ” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังแว่วมาจากรอบข้าง “คู่นั้นเหรอ” “อยู่ชั้นเดียวกันแน่ ๆ” “ดูไม่ใช่แค่เพื่อนนะ” เพลงพิณได้ยินทุกคำ และเธอเกลียดมัน เกลียดสายตาที่จ้องมอง เกลียดเสียงนินทา เกลียดคำพูดพวกนั้น เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเอง กำลังถูกลากเข้าไปอยู่ในเรื่องที่ยังไม่พร้อมจะยอมรับ เธอรีบเดินให้เร็วขึ้น เร่งฝีเท้าเหมือนอยากออกไปให้พ้นพื้นที่นั้นให้เร็วที่สุด แต่ขุนเขากลับหยุด ชะลอฝีเท้าลง เหมือนตั้งใจให้ภาพมันชัดขึ้นอีกนิด และนั่นทำให้เขาเห็น เห็นผู้ชายคนหนึ่งในโถง มองเพลงพิณอยู่นานกว่าปกติ ไม่ใช่สายตาดูถูก ไม่ใช่สายตาดูแคลน แต่มองด้วยความสนใจ ชัดเจนเกินไป ขุนเขาไม่ชอบสายตาแบบนั้น ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น เขาไม่ได้พูด ไม่ได้แสดงออก แต่ในจังหวะที่ก้าวเท้าเข้าหาเธอ เขากลับขยับเข้าไปใกล้เพลงพิณเองโดยไม่รู้ตัว ใกล้พอให้คนอื่นตีความไปผิด ๆ ใกล้พอให้ความหึง ที่เขาไม่อยากยอมรับ เผลอแสดงออกมาโดยไม่ตั้งใจ เพลงพิณรู้สึกได้ทันที เธอหันมามองเขาเล็กน้อย “นายกำลังทำอะไร” เธอถามเสียงเบา “ก็แค่ขยับ เดิน” เขาตอบสั้น ๆ เธอมองเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา “เดิน…แต่ขยับเข้ามาใกล้ไปนะ” ขุนเขาเหลือบมองไปทางคนที่ยังจ้องเธออยู่ ก่อนจะหันกลับมา “มีคนมองเธอ” เขาพูดเรียบ “ฉันแค่ไม่ชอบสายตาแบบนั้น” เพลงพิณหยุดเดิน หันมามองหน้าเขาตรง ๆ “ไม่ชอบในฐานะอะไร” เธอถาม ไม่ใช่น้ำเสียงแข็ง แต่ตรงเกินกว่าจะเลี่ยง เขานิ่งไป หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที “ในฐานะคนที่ไม่อยากให้ใครคิดอะไรผิด ๆ” เขาตอบในที่สุด เพลงพิณหัวเราะเบา ๆ ไม่ใช่เพราะขำ แต่เป็นรอยประชดที่ปิดไม่มิด “งั้นก็ยิ่งต้องถอย” เธอพูดต่อ “เพราะตอนนี้ นายกำลังทำให้มันผิดยิ่งกว่าเดิม” เธอเดินต่อทันที ไม่รอ ไม่หันกลับมา ขุนเขามองตาม กรามขบแน่นโดยไม่รู้ตัว และความหึงเงียบ ๆ ก็เริ่มชัดขึ้นในทุกก้าวที่เธอเดินห่างออกไป ณ หน้าคอนโด เพลงพิณหยุดก่อนจะขึ้นรถ เธอหันกลับมามองเขา สายตาจริงจังแบบไม่หลบ “เราคุยกันหน่อย” เธอพูด ขุนเขาพยักหน้า เดินเข้าไปใกล้โดยไม่พูดอะไร “ฉันจะตั้งกติกา” เพลงพิณพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ชัดเจน และไม่เปิดช่องให้โต้แย้ง “ข้อหนึ่ง” เธอเอ่ยต่อ “อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของฉันต่อหน้าคนอื่น” เขากำลังจะพูด แต่เธอยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อน “สอง” เธอเอ่ยเสียงนิ่ง “อย่าใช้อารมณ์ หรือความรู้สึกที่นายยังไม่ยอมรับ มาเป็นเหตุผลในการเข้ามาใกล้ฉัน” “สาม” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะสบตาเขาตรง ๆ “ถ้าจะอยู่ใกล้ ต้องเคารพพื้นที่ของฉัน” ความเงียบตกลงอีกครั้ง ขุนเขามองเธอ ด้วยสายตานิ่งเงียบ แต่ดูจริงจัง “แล้วของฉันล่ะ” เขาถาม เสียงต่ำ “ฉันมีกติกาไหม” เพลงพิณชะงัก ไม่คิดว่าเขาจะถามกลับแบบนี้ “นายต้องการอะไร” เธอถาม “ฉันไม่ชอบเล่นเกมที่อีกฝ่ายตั้งกฎฝ่ายเดียว” เขาพูดชัดเจน “ถ้าจะให้ฉันถอย เธอก็ต้องถอยเหมือนกัน” “ถอยอะไร” เธอถามกลับ “อย่ายั่ว” เขาตอบตรง “อย่ามอง อย่าเข้าใกล้ อย่าทำเหมือนรู้ว่าฉันจะทนไม่ไหว” เพลงพิณเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “นายคิดว่าฉันตั้งใจเหรอ” เธอถาม “ฉันไม่รู้หรอก ว่าเธอตั้งใจหรือไม่” เขาตอบตรง ๆ “แต่ฉันรู้ว่า ฉันไม่อยากแพ้ให้มัน หรือใครหน้าไหนอีกแล้ว” เธอถอนหายใจ พยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็แฟร์” เธอพูด “ต่างคนต่างรักษาเส้นเขตแดน” เพลงพิณเปิดประตูรถ ก่อนจะหันกลับมา “ขุนเขา” เธอเรียก “อย่าลืมว่าเรื่องเมื่อคืน…” เธอเว้นจังหวะ “…มันไม่ได้ทำให้นายมีสิทธิ์เหนือฉัน” เขามองเธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่หนักแน่น “แล้วก็อย่าลืมเหมือนกัน” เขาพูดช้า ๆ “ว่ามันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเลิกอยากได้เธอ” เพลงพิณชะงัก แต่ไม่ได้หันกลับมา เธอขึ้นรถ สตาร์ตเครื่องแล้วขับออกไป ทิ้งขุนเขายืนอยู่ตรงนั้น กับความรู้สึกที่ชัดเจนขึ้นทุกวินาที นี่ไม่ใช่แค่แรงดึงดูด ไม่ใช่แค่ความใกล้ชิด แต่มันคือเกม เกมที่ไม่มีใครยอมแพ้ และไม่มีใครคิดจะเดินออกจากเกมง่าย ๆ อีกแล้ว 🧡💋

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more