🃏 ปะทะรอบสอง (ที่ยังไม่มีใครยอม)

961 Words

คลาสรวมช่วงบ่ายแน่นกว่าปกติ นักศึกษาหลายคณะนั่งปะปนกัน เสียงคุยดังจนต้องรอให้อาจารย์เข้าห้องก่อนถึงจะเงียบ เพลงพิณเดินเข้ามาพร้อมแพรวาและรดา ยังไม่ทันได้นั่ง เสียงรอบตัวก็เริ่มซุบซิบ “ดาว มอ. มาแล้วว่ะ” “วันนี้ใส่เรียบ แต่ดูแพงอีกแล้ว” “เดินผ่านที ห้องแม่งเงียบเองอะ” เพลงพิณทำเหมือนไม่ได้ยิน เลือกนั่งแถวกลางค่อนไปทางด้านหลัง ที่เดิมของเธอ “ขออย่าให้เจอหน้าคนปากหมาอีกเลย” แพรวาพึมพำ “กูยังหงุดหงิดแทนแกอยู่” เพลงพิณหัวเราะเบา ๆ “เจอกูก็ไม่หลบอยู่ดี” รดานั่งเงียบ สายตากวาดมองรอบห้อง ก่อนจะหยุดนิ่ง “พิณ” เสียงเธอต่ำลง “เขาอยู่ห้องนี้” เพลงพิณชะงัก เงยหน้ามองตาม ขุนเขานั่งอยู่แถวหน้า เยื้องไปทางซ้าย เอนหลังพิงเก้าอี้ ท่าทางสบาย เหมือนคนที่ไม่ได้อินกับคลาสเท่าไหร่ เพื่อนผู้ชายสองสามคนนั่งข้าง ๆ คุยกันเบา ๆ แบบไม่สนใจใคร เหมือนเขาจะรู้สึกตัว ขุนเขาหันกลับมามอง สายตาสบกันตรง ๆ ไม่มีใครหลบ เพลงพิณเลิกคิ้ว มองกลับแบบไม่แคร์ ขุนเขาขมวดคิ้ว สีหน้าเหมือนหงุดหงิดนิด ๆ โดยไม่รู้ตัว “โอโห” แพรวากระซิบ “นี่คือปะทะรอบสองแบบไม่ต้องเปิดปากเลยใช่ไหม” เพลงพิณหันกลับมามองกระดาน “อย่าไปให้ค่า” แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าที่คิด ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะความรู้สึกคุ้นที่ยังอธิบายไม่ได้ อาจารย์เริ่มบรรยาย เสียงในห้องค่อย ๆ เงียบลง แต่บรรยากาศระหว่างสองแถว กลับตึงขึ้นเรื่อย ๆ ขุนเขาไม่ได้หันกลับมามองอีก แต่ทุกครั้งที่เขาขยับตัว เพลงพิณกลับรู้สึกเหมือนโดนจับตา ทั้งที่เขาไม่ได้จ้องตรง ๆ พักเบรกกลางคลาส นักศึกษาลุกออกจากที่นั่ง เสียงพูดคุยดังขึ้นทันที เพลงพิณลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ แพรวาเดินตาม จังหวะที่เธอกำลังจะเลี้ยวเข้าทางเดิน ใครบางคนเดินสวนออกมา ปึก! ไหล่ชนกันอีกครั้ง ไม่แรงเท่าครั้งแรก แต่จงใจมากกว่า “อีกแล้วเหรอ” เพลงพิณพูดก่อน น้ำเสียงประชด “คลาสนี้ต้องมีชนกันเป็นกิจกรรมหรือไง” ขุนเขาก้มมองเธอ สายตานิ่ง แต่คม “เธอเดินตัดหน้าผม” “ขอโทษนะ” เธอหัวเราะ “ฉันไม่ได้ยืนขวางใคร” แพรวาแทรกทันที “พี่จะเดินผ่านผู้หญิงบ้าง ก็ระวังหน่อยสิ” ขุนเขาเหลือบมองแพรวา ก่อนหันกลับมาที่เพลงพิณ “เพื่อนเธอพูดแทนเก่งดี” เพลงพิณยิ้มเย็น “เพราะฉันไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคุยกับคนแบบนายมากนัก” ขุนเขาหัวเราะในลำคอ “งั้นก็อย่ามองผมบ่อยนัก” เพลงพิณชะงัก “ใครมอง” “ถ้าไม่มอง ก็ไม่ควรรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้” แพรวาอ้าปากจะสวน แต่เพลงพิณยกมือห้าม “พอ” เธอพูดเสียงเรียบ “ฉันไม่อยากเถียงกับคนที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล” เธอเดินผ่านเขาไป ไหล่เฉียดกันอีกครั้ง ขุนเขาหันไปมองตาม คิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม “กูว่ามึงโดนแล้วว่ะ” เพื่อนเขาพูดขึ้น “โดนอะไร” ขุนเขาถามเสียงแข็ง “โดนดาว มอ. สะกด” อีกคนหัวเราะ ขุนเขาไม่ตอบ แต่ในหัว ภาพผู้หญิงปากร้ายคนนั้น เริ่มซ้อนกับภาพบางอย่างที่ยังไม่ชัด ⸻ เย็นวันเดียวกัน ขุนเขานั่งอยู่ในรถ ยังไม่สตาร์ทเครื่อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออกทันที “กูอยากรู้เรื่องผู้หญิงคนหนึ่ง” เขาพูดตรง ๆ “คนไหน” เสียงปลายสายตอบ “ถ้าไม่ใช่ระดับดาว กูไม่ทำ” ขุนเขาขมวดคิ้ว “ดาว มอ. นิเทศ” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะ “เออ เรื่องนี้ง่าย” “ทั้งมหาลัยรู้จัก” “ชื่อ” ขุนเขาถามสั้น ๆ “เพลงพิณ” “ดาวมหาลัยสี่ปีซ้อน ลูกคนดัง ไม่ธรรมดาแน่ ๆ” ขุนเขานิ่ง ชื่อไม่คุ้น แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่ “นิสัย” เขาถามต่อ “ปากร้ายพอตัว ไม่กลัวใคร ไม่แคร์ผู้ชาย ไม่ค่อยมีข่าวกับใครจริงจัง” ขุนเขาหลับตา ถอนหายใจช้า ๆ ทุกอย่างตรง ยกเว้นสิ่งเดียวที่ยังไม่ต่อกัน ภาพเมื่อคืน ยังไม่เชื่อม “ส่งรูปมา” เขาพูด ไม่กี่วินาทีต่อมา หน้าจอสว่างขึ้น รูปผู้หญิงคนเดิม จากหลายมุม หลายวัน หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น โดยไม่มีเหตุผล “ชิบหาย…” เขาพึมพำ ยังไม่แน่ใจ แต่เริ่มไม่อยากบอกว่าไม่เกี่ยวแล้ว ⸻ อีกฝั่งหนึ่งของมหาวิทยาลัย ใต้ตึกนิเทศ เพลงพิณนั่งอยู่กับแพรวาและรดา อากาศเย็น ลมพัดเบา ๆ “เล่ามา” แพรวาพูด “หน้ามึงฟ้องชัดมาก” เพลงพิณถอนหายใจ “วิศวะปีสี่คนนั้นอีกแล้ว” “อีหล่อโหด?” แพรวารีบถาม “ใช่” “ปากหมาเหมือนเดิม คิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่าง” รดาพูดเรียบ ๆ “แต่แกก็จำเขาได้ละเอียดนะ” เพลงพิณชะงัก “ก็เพราะเขาน่าหงุดหงิดไง” แพรวาหัวเราะ “อาการนี้กูคุ้น” “อย่ามั่ว” เพลงพิณสวน “ผู้ชายแบบนั้น กูไม่มีวันสนใจ” แต่ในใจ เธอกลับนึกถึงสายตาคู่นั้น ที่มองเธอเหมือนกำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง คุ้น แต่ยังไม่ใช่ เหมือนทั้งคู่ยืนอยู่ใกล้คำตอบ แต่ยังไม่มีใครยอมก้าวเข้าไปแตะมัน ไฟยังไม่ลุกเป็นเปลว แต่ควันเริ่มชัด และการปะทะ ยังไม่จบง่าย ๆ แน่นอน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more