1
1582 Words
๑
เช่นเดียวกับนาวี ฝ่ายนั้นเบิกตากว้างรีบผละห่างจากร่างที่ตะกองกอดทันที เหงื่อเพิ่งเหือดแห้งไหลพราวออกมาอีกครั้งอย่างรู้ชะตากรรม ไม่คิดไม่ฝันว่าอีกฝ่ายจะมานั่งรออยู่แล้ว ก็ไหนรินลดาบอกว่าอีกนานกว่าจะกลับ ใบหน้าเผือดสีก้มลงมองเจ้าของร่างสั่นระริกด้วยความโกรธระคนหวั่นเกรง แล้วเป็นฝ่ายรีบเอ่ยทักทายเพื่อนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เอ่อ... ทำไมกลับเร็วจังวะ ก็ ก็เห็นว่า อีกอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”
บังคับเสียงให้เป็นปกติ แม้ความเป็นจริงจะสั่นเสียจนคนฟังยังนึกสมเพช ศิลากระตุกยิ้ม พลางกระดกนิ้วส่งสัญญาณให้ลูกน้อง อีกฝ่ายรินบรั่นดีเพียงครู่ก็ส่งให้เจ้านาย ชายหนุ่มยกขึ้นพลางเลิกคิ้วนิดๆ ให้กับนาวี
“เอามั่งไหม” ฝ่ายถูกถามสั่นหน้าปฏิเสธและเริ่มมองหาทางหนีทีไล่เมื่อสบตาเย็นเยียบของอีกฝ่ายกับลูกน้องหน้าเข้ม ชายหนุ่มหรี่ตามองปฏิกิริยาของเพื่อนที่คบหามายาวนาน ซึ่งบังอาจทรยศก่อนตบลงเบาๆ ที่โซฟาข้างตัว “มานั่งนี่สิวี ไม่เจอกันนานเป็นยังไงบ้างล่ะบริษัทน่ะ ได้ข่าวว่าไม่ค่อยดีเลยนี่ ใช่ไหม”
นาวีแทบลืมหายใจเมื่อคนของอีกฝ่ายเดินมาหยุดลงข้างตัว ยิ่งปอดแหกเมื่อได้เห็นด้ามวัตถุอันตรายสีดำมะเมื่อม ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน...
กลัวและหวั่นเกรง...
“เอ่อ ก็ ก็เรื่อยๆ น่ะ” นั่งลงข้างร่างสูงในสูทสากลราคาแพงอย่างจำใจเมื่อถูกควบคุมโดยคนของเจ้าของห้อง ศิลาพยักหน้ารับรู้ ก่อนเหลือบตามองร่างบางของคนที่เขาเลี้ยงดูไว้ด้วยความพิศวาสก่อนกระตุกยิ้มมุมปาก
“อ้าว! ยืนทำอะไรตรงนั้นล่ะลดา มานั่งนี่สิ จะได้คุยกัน พร้อมหน้า... พร้อมตา”
รินลดาสั่นสะท้านกับรอยยิ้มของศิลาที่เพิ่มมากขึ้น สั่นจนหัวใจเจียนจะวายอยู่รอมร่อ หากแต่จำต้องเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม ดวงตาก็มองร่างสูงของนิรุตม์ด้วยสายตาหวาดระแวง และยังคงสั่นจนสังเกตได้หากชายหนุ่มไม่กระตุกให้นั่งลง
“ว้าย!!” ร้องออกมาอย่างตกใจแทบเสียสติ จนอีกฝ่ายต้องขมวดคิ้วพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
“อะไรกันลดา แค่นี้ทำไมต้องตกใจด้วย ไปทำอะไรมาหรือเปล่า ขวัญอ่อนจริง” ถามพลางหันมาสบตาคนที่นั่งข้างอีกคน อีกฝ่ายหลบตาวูบ แผ่นหลังชื้นเหงื่อจนชุ่มโชก
“เป็นไงบ้างล่ะ อยู่คนเดียวเหงาไหม เอ๊ะ! จะว่าอยู่คนเดียวก็ไม่ถูกสิ ใช่ไหมรุตม์” แสร้งหันไปถามคนสนิท อีกฝ่ายเงียบ หากแต่มีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมมองมายังรินลดาและนาวี
“ฮึ ฮึ ยังไงก็ขอบใจนายมากนะวี ที่อุตสาห์มาอยู่เป็นเพื่อนลดาทุกวัน ทุกคืน...”
เรียวปากได้รูปที่เหยียดยิ้มของศิลา เฉลยออกมาแล้วว่าเขาไม่ปล่อยให้ใครคนใดพ้นไปได้แน่ และไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป นาวีกระโจนพรวดพุ่งตัวหนีทันที ขณะที่คิ้วหนาขมวดมุ่นเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าเบาๆ มือหนากระชับแขนเล็กของหญิงสาวไว้จนหล่อนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อร่างบางทำท่าจะโจนตามอีกฝ่ายไปติดๆ แต่เพียงแค่นาวีพ้นประตูร่างของเขาก็กระเด็นกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับชายฉกรรจ์ห้าคนที่เดินสวนเข้ามาแทน อีกฝ่ายกระเสือกกระสนรนรานเข้าไปหาศิลาราวหมาจนตรอก!
“ศีล! นายให้ไอ้พวกนี้มันหลบฉันหน่อยสิวะ ฉันจะรีบกลับนี่ก็มืดแล้ว” พูดด้วยน้ำเสียงรนราน หากอีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงพลางถามออกมาเบาๆ ขณะที่สบตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำที่ไหลรินของรินลดา
“จะรีบไปไหนกันเล่า ฉันยังคุยกับนายไม่จบเลย อีกอย่างทุกครั้งที่ฉันไม่อยู่นายก็กลับเช้าอยู่แล้วนี่ จริงไหมลดา”
คนที่ร้องไห้อ้าปากค้าง เช่นเดียวกับคนที่พยายามเอาตัวรอดหน้าซีดเผือดอีกครั้ง ก่อนส่ายหน้าหวือพลางแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ปะ เปล่านะ! คือความจริง ลดาต่างห่างล่ะที่บอกให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนน่ะ ใช่ไหมลดา เพราะเธอที่คะยั้นคะยอให้ฉันอยู่!”
รินลดาเบิกตากว้างก่อนกรีดร้องออกไปด้วยความโกรธและความกลัว เมื่อถูกอีกฝ่ายใส่ความซึ่งๆ หน้า
“ไม่จริง! ศีลคะ อย่าไปเชื่อเขานะคะ ไม่ใช่ค่ะ ลดาไม่เคยบอกให้เขาอยู่เป็นเพื่อนนะคะ ไม่เคยเลย ลดาจะให้คนอื่นมาอยู่ที่ห้องคุณได้ยังไงกันล่ะคะ จริงไหมคะศีล...” เมื่อได้โอกาสแก้ตัว รินลดาจึงไม่รอช้าที่จะเอาตัวรอด หากคนฟังเพียงกระตุกยิ้มแต่นัยน์เหยียดหยัน
“อ้อ ถ้าอย่างนั้นเมื่อครู่พวกนายเข้าไปทำอะไรกันในห้องนอนของฉันกันล่ะ อย่าบอกนะ ว่าเข้าไปเปลี่ยนหลอดไฟ ไม่ใช่ใช่ไหม”
ถามด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม คนทั้งคู่เหงื่อซึมอีกครั้ง ยิ่งมองไปรอบห้องก็ยิ่งเกิดความหวาดกลัว เมื่อบอดี้การ์ดในคราบนักเลงของศิลากระจายตัวอยู่ทั่วห้อง จะหนีไปทางไหนก็คงจะยาก ลดานึกเสียใจที่ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่คิดถึงสิ่งที่จะตามมา รู้ทั้งรู้ว่าศิลาร้ายแค่ไหนเมื่ออีกฝ่ายโกรธ
“เอ่อ คือ... นายกำลังคิดมากนะศีล นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันกับลดาเป็นญาติกันน่ะ”
“ฝ่ายไหนล่ะ ฝายพ่อหรือว่าฝ่ายแม่! อย่าคิดว่าฉันโง่นักสิ ถึงไม่รู้ว่านายสองคนเป็นญาติชนิดไหนกัน!” คนฟังหน้าเผือดซีด เหงื่อแตกซิก ทั้งยังกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากกว่าปกติ ขณะที่คนเอ่ยถามกลับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเยาะหยัน
“เอ่อ คือ ฉันไม่ผิดนะศีล มันไม่ใช่ความผิดของฉัน แต่เมียนายมันร่านเอง! มันชวนฉันเองฉันเปล่านะเพื่อน!!” เมื่อเห็นว่าถึงปฏิเสธไปก็ไม่เป็นผล จึงคิดว่ายอมรับออกไปตรงๆ เขามีโอกาสที่จะรอดมากกว่า ทว่ารินลดากลับร้องกรี๊ดออกมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ไอ้สารเลว! แก แกเป็นคนหว่านล้อมฉัน แกเป็นคนมาหาฉันเอง แล้วแกก็เอาเงินที่คุณศีลให้ฉันเอาไปลงทุนบริษัทบ้าบอของแกแท้ๆ แล้วแกจะว่าเพราะฉันได้ไง!!” พูดจบร่างบางก็สะบัดออกจากศิลาแล้วโผเข้าไปทุบตีนาวีอย่างหมดความหวาดกลัวอีกต่อไป นาวีเองก็ไม่คิดจะยอม เขาตบหญิงสาวจนหมุนขว้างก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกขึ้นมาพร้อมด้วยเลือดที่กลบปากแล้วถลาเข้าหากร่างสูงอีกครั้ง ตรงหน้าชายหนุ่มจึงกลายเป็นสมรภูมิรบหลังจากที่จบจากสมรภูมิสวาทมาหยกๆ เพราะความมักมากในใจของคนโดยแท้...
นิรุตม์มองทั้งคู่ตีกันด้วยสายตาสมเพช ขณะที่คนของศิลาต่างรอคำสั่งจากผู้เป็นใหญ่ แต่เมื่ออีกฝ่ายยังนั่งนิ่งคนทั้งหมดจึงได้แต่ยืนเฉย มองดูเหตุการณ์ด้วยความสมเพชเวทนาไปตามๆ กัน และก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลาย และรินลดาจะช้ำในตายเพราะถูกทุบจากนาวี ศิลาก็ตะโกนก้องออกไปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด...
“หยุด! ถ้าพวกแกทั้งคู่ไม่หยุด ฉันจะให้คนของฉันพาแกไปฆ่าแล้วหมกป่าซะเดียวนี้!!”
เสียงประกาศิตที่แผดก้อง ทำให้คู่รบต่างเพศหยุดชะงัก ศิลาเมินหน้าหนีทันทีเมื่อใบหน้าแตกยับของรินลดาหันมาสบตากับเขา ก่อนที่จะดึงขาหลบแทบไม่ทันเมื่ออีฝ่ายถลาเข้ามาใกล้แล้วกอดขาไว้แน่นพร้อมกับร้องขอความเห็นใจ
“ศีลขา ได้โปรดยกโทษให้ลดาด้วยนะคะ ลดาผิดไปแล้ว นะคะศีล ฮือ...” ทั้งเลือดและน้ำตาปนเปกันไปหมด ดวงตาคมกริบหลุบมองดวงหน้าที่เคยสวยหวานวูบหนึ่ง ก่อนผลักร่างของหล่อนออกห่างเมื่อทำท่าจะผวาเข้าหาอีกครั้ง
“ศีล!!”
ชายหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูงเขามองคนที่ตนเลี้ยงดูอย่างดีด้วยสายตาเย็นเยียบ สลับกับการมองเพื่อนที่อุตส่าห์ไว้เนื้อเชื่อใจแม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยซื่อตรงกับใครก็ตาม แต่เขาก็ยังมีน้ำใจคบหาต่อไปทั้งที่ใครต่อใครต่างเตือนให้เลิกคบ มิหนำซ้ำยังรับอุปการะญาติกำมะลอ ซึ่งแท้จริงก็คือผู้หญิงที่เขาอุตสาห์ขุดขึ้นมาจากโคลนตมโดยไม่คิดเอะใจ และในเมื่อหล่อนไม่รักดี เขาก็ไม่คิดว่าความปรานีจะมีค่าเหมาะกับหล่อนอีกต่อไป สำหรับนาวี ในเมื่อกล้าหลอกลวง คิดทรยศครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่เคยคิดสำนึกผิด เขาก็ไม่คิดจะเอาไว้เช่นกัน!
“ความจริงฉันอยากจะถลุงแกทั้งคู่ให้แหลกคามือนัก แต่เมื่อเห็นแกสองคนแล้วก็ให้นึกสมเพช” เขาพูดเสียงเยาะ ทำให้นาวีโกรธวูบขึ้นมาอย่างลืมตัว
- Writer
