๒๒
รินลดาเดินวนเวียนไปมาภายในห้องเช่าของตนอย่างกลัดกลุ้ม ครบหนึ่งอาทิตย์ที่นาวีขีดเส้นตายเอาไว้แล้วแต่หล่อนยังไม่มีให้เลย
“จะทำยังไงดี คุณศีล ฉันจะทำยังไงดี” หญิงสาวคร่ำครวญ หากแต่แล้วต้องสะดุ้ง เมื่อเสียงกรีดร้องจากโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความหวานหวั่นในที่สุด
กริ๊งงง...
รินลดาหันขวับไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของตน ดวงตาคมสวยจ้องมองอยู่เช่นนั้น ไม่กล้าแม้จะจะเดินไปหยิบขึ้นมาดูแม้เพียงนิด ทำให้คนปลายสายต้องย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ
“ทำอะไรอยู่นะพี่ลดา ทำไมไม่ยอมรับสายอิ่ม” อิ่มอรุณบ่นเบาๆ กับตนเองขณะอยู่บนห้องนอนแล้วหวนคิดถึงการพูดคุยกับมารดาเมื่อวันก่อนและจำต้องโกหกอย่างที่ไม่คิดอยากทำเลยสักนิด แต่เพราะไม่ต้องการให้มารดาต้องช้ำใจไปกับหล่อนจึงจำต้องปกปิดเรื่องนี้ไว้ เช่นเดียวกับภควัติที่หญิงสาวบอกกับมารดาไปว่าหล่อนจะเป็นคนติดต่อกลับไปเอง หากแต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายเลยที่จะติดต่อกลั
