4

1581 Words

๔ “เป็นอะไรคะ ติดใจอะไรนักหนา อย่าบอกนะว่าแอบชอบไม้ป่าเดียวกันน่ะ เห็นคนหล่อไม่ได้เชียวนะ” เมื่อถูกกระเซ้าจากคนข้างหลังชายหนุ่มจึงหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาคาดโทษอีกทั้งยังรู้สึกกรุ่นๆ เมื่อได้ยินคนรักชื่นชมชายอื่น “ห้ามชมคนอื่นว่าหล่อกว่าผมเด็ดขาดนะอิ่ม ไม่งั้นไม่ยอมเด็ดขาด เคืองจริงๆ ด้วย” คนใจน้อยทำเชิดหน้างอนๆ หญิงสาวส่ายหน้าระอาใจ “ผู้หญิงงอนก็ดูน่ารักดีนะคะ แต่ผู้ชายงอนนี่น่าเกลียดชะมัด” อิ่มอรุณเย้าคนรักพร้อมกับหมุนตัวไปยังแจกันดอกไม้ อีกฝ่ายถอนหายใจพรืดเม้มปากแน่น นึกอยากเอาแต่ใจกับหญิงสาวขึ้นมาบ้าง แต่เขาไม่ใช่คนงี่เง่าแบบนั้นเสียด้วย และก็รู้ดีว่าอิ่มอรุณคงจะไม่ง้อเขาเด็ดขาด “เฮ้อ มีแฟน แฟนก็ไม่รัก เซ็งชะมัด ไปทำงานดีกว่า...” คนตัดพ้อเดินเฉียดเข้าไปใกล้ แต่ยังไม่ทันได้แอบหอมแก้มก็ถูกสกัดด้วยฝ่ามือนุ่มๆ ของเจ้าหล่อนด้วยอาการรู้ทัน เป็นเหตุให้คนขี้น้อยใจโอดครวญ “โห หอมหน่อยก็ไม่ได้ คนใจร้าย” “ไม่ได้ ไปเลยไปทำงานได้แล้ว เกเรจริงๆ” หญิงสาวผลักหน้าคมๆ ของอีกฝ่ายให้ถอยห่าง ส่วนตัวเองก็เดินหัวเราะคิกเข้าไปหลังเคาน์เตอร์เช่นเคย แต่ชายหนุ่มไม่คิดโกรธ จะว่าไปแล้วเขาไม่เคยโกรธหล่อนได้เลยสักครั้ง “ผมไปก่อนนะ” “ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” หญิงสาวอวยพรเมื่ออีกฝ่ายแตะประตูเตรียมเปิด “ครับผม” ภควัติออกไปแล้ว หญิงสาวจึงจัดนู่นนี่ไปเรื่อย และก่อนที่ลูกค้าคนต่อไปจะเข้ามาในร้าน ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของใครสักคนดังไม่ยอมหยุด “โทรศัพท์ใคร แต๋ว เกตุ เสียงโทรศัพท์ใครน่ะ” หญิงสาวร้องถามลูกจ้างสาว ครู่ต่อมาจึงได้ความว่าไม่มีของใคร “เอ หรือจะของภีม แต่ภีมไม่ได้ใช้เสียงนี้นี่” พึมพำด้วยความแปลกใจ ก่อนจะช่วยกันหาที่มาของต้นเสียงนั้น “เจอแล้วค่ะพี่อิ่ม” เด็กเกตุชูโทรศัพท์ยี่ห้อหรูขึ้นให้เจ้านายสาวดู พร้อมกับเดินส่งให้หญิงสาว “ขอบใจนะ ของใคร...” บ่นเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจกดรับ เมื่อคิดว่าเจ้าของอาจกำลังโทรหาโทรศัพท์ของเขาอยู่ก็เป็นได้ “สวัสดีค่ะ...” เพียงได้ยินเสียงหวานคุ้นหู คนที่ถือสายรอก่อนหน้านี้ก็กระตุกยิ้มทันที นิรุตม์เหลือบตามองเจ้านายทางกระจก แล้วผ่อนลมหายใจแผ่วเบา เมินไปอีกทางอย่างรู้กาลเทศะ “สวัสดีครับคุณอิ่ม ผมศิลาเองครับ” อิ่มอรุณนิ่งอึ้ง คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ดึงโทรศัพท์ที่ถืออยู่ออกมาดู ก่อนจะแนบกลับไปอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงถามลงไป “เอ่อ... โทรศัพท์นี่” “ของผมเองครับ ต้องขอโทษด้วยที่โทรมารบกวน ผมเพิ่งทราบว่าโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัว ก็เลยลองโทรเข้าเครื่อง โชคดีจังที่อยู่กับคุณอิ่ม” เมื่ออีกฝ่ายชี้แจง หากอิ่มอรุณยังคงแปลกใจ “เอ่อ...ค่ะ ต้องขอโทษนะคะที่รับช้า อิ่มเพิ่งหาเจอ คือโทรศัพท์คุณตกลงไปตรงซอกเคาท์เตอร์ค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าสักช่วงเย็นผมจะไปรับโทรศัพท์คืนก็แล้วกันนะครับ ยังไงตอนนี้ขอฝากคุณอิ่มไว้ก่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยปากฝากของ “ได้ค่ะ อิ่มจะเก็บไว้ให้นะคะ” “ขอบคุณ แล้วเย็นนี้พบกัน...” ศิลาวางสายไปแล้ว แต่อิ่มอรุณยังรู้สึกแปลกๆ กับพฤติกรรมของอีกฝ่าย คนระดับเขาจะสะเพร่าถึงขนาดทำโทรศัพท์ตกหล่นได้ง่ายดายเชียวหรือ... ...แต่ก็ไม่แน่ ของมันหายกันได้ออกบ่อย ทางด้านนาวีซึ่งเวลานี้กลายเป็นคนป่วยเนื้อตัวปวดแปลบ ใบหน้ายิ่งร้ายเพราะเขียวช้ำเลือดช้ำหนองไปทั้งหน้า ต้องนอนซมอยู่กับบ้านมานานนับอาทิตย์ สภาพนี้เขาคงไม่กล้าออกไปไหนแน่นอน... “โอ้ย! เบาหน่อยสิแม่!” นาวีตะคอกมารดา เป็นเหตุให้อีกฝ่ายฉุนจัดก่อนจะละมือจากยาและสำลี “งั้นแกก็ทำเอาเองแล้วกัน! หน๊อย เจ็บนิดเจ็บหน่อยทำเป็นโอดครวญ ตอนทำเล่าไม่คิด! ไอ้ศีลมันไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว ทำอะไรไม่รู้จักระแวดระวัง นังลดาก็โง่บรม ไม่รู้จักสืบเสาะให้ดีก่อนว่าผัวจะกลับมาเมื่อไร เห็นไหม เลยพาซวยกันไปหมด!” นางนิภาบ่นอุบ การขาดรายได้จากลดาทำให้นางต้องงดการเข้าบ่อนชั่วคราว เป็นเหตุให้รู้สึกหงุดหงิดไม่แพ้กับนาวีนัก อีกฝ่ายมองมารดาอย่างหงุดหงิด เพราะนอกจากจะแบมือขอเงินอย่างเดียวแล้วยังขี้บ่นไม่รู้จักหยุดหย่อนนึกคิดอย่างไม่กลัวบาปกรรม “แม่ไม่ต้องบ่นมากหรอกน่า! ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ว่าไอ้บ้านั่นจะกลับมาตอนนั้น ฮึ! มันก็คงจะระแคะระคายมานานนั่นล่ะถึงได้กลับมาวันนั้น คอยดูนะ ผมจะเอาคืนให้สาสม ไม่ยอมปล่อยให้มันทำผมได้ฝ่ายเดียวเด็ดขาด!” นาวีคาดโทษอีกฝ่ายความความโกรธแค้น มารดาเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนเอ่ยถามถึงลดา “แล้วนี่นังลดามันไปอยู่ที่ไหนล่ะ” คนเจ็บชักสีหน้าทันทีที่มารดาเอ่ยถึงรินลดาอีก “ใครจะไปรู้เล่าแม่! มันจะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของมันไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย ดี เบื่อเหมือนกัน หน๊อย! ทำมาเป็นโบ้ยให้เป็นความผิดของผมคนเดียว สมควรแล้วที่จะถูกไอ้ศีลมันเฉดหัวทิ้ง” นาวีพ่นคำออกมาด้วยความโกรธเคือง นางนภาได้แต่พ่นลมหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย หลายวันไม่ได้ลับฝีมือชักหงุดหงิดจนไม่เป็นอันทำอะไร “เบื่อโว้ย! นี่เมื่อไรแกจะหายสักทีนะตาวี ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ไอ้เจ้าหนี้บ้ามันก็ตามทวงเช้าทวงเย็น กะจะไปแก้มือกู้คืนมาสักแสนสองแสนแกก็ดันไปมีเรื่องกับไอ้บ้านั่นซะก่อน แล้วแบบนี้เราจะเอาเงินที่ไหนมาใช้กันล่ะ แล้วบริษัทแกอีก โอ้ย! อยากจะบ้าตาย!” ขณะที่มารดาบ่นอยู่นั่น นาวีก็ได้แต่สะสมความรู้สึกคั่งแค้นลงไปในจิตใจ หากแต่ไม่อาจตอบโต้อีกฝ่ายได้เลย เพราะอย่างที่รู้คนของศิลานั้นก็มากหากอีกฝ่ายกระดิกนิ้วเพียงครั้งเดียว เขาก็อาจจบแห่... ขณะเดียวกันนั้น รินลดาก็พาร่างอันบอบช้ำเพราะถูกอีกฝ่ายทุบตีไปเปิดห้องพักชั่วคราวด้วยเงินก้อนสุดท้ายที่ศิลาหยิบยื่นให้ ระหว่างที่รอให้แผลบนใบหน้าจางหายหญิงสาวก็ได้แต่ร้องไห้เพราะเจ็บช้ำที่ถูกชายหนุ่มทิ้ง และเจ็บแค้นที่ถูกนาวีหักหลัง ยิ่งมองสภาพบอบช้ำที่สะท้อนออกมาจากกระจกแล้วให้สมเพชตัวเองนัก ทั้งที่ก่อนหน้านี้หล่อนคือผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ไม่ว่าใครที่ไหนก็ต้องอิจฉา คอนโดที่อยู่อาศัยได้มาในราคาหลักล้าน เตียงกว้างที่เคยหลับนอนมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าหลักแสน เสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ต่ำกว่าหลักหมื่น ร้องเท้าแต่ละคู่มีมูลค่าไม่น้อยไปกว่ากัน รวมไปถึงเครื่องสำอางต่างๆ อีกมากมาย ที่จะหาซื้อเมื่อไรก็แค่เพียงกระดิกนิ้วเท่านั้น ของที่หล่อนต้องการก็จะมากองอยู่ตรงหน้าให้ได้เลือกสรรทันที หากแต่วันนี้ จากเตียงหลักแสนหายไปกลายเป็นเตียงเหล็กแคบๆ ขนาดแค่สามฟุตครึ่งและราคาหลักพันเท่านั้น ห้องพักก็เป็นเพียงห้องเช่ากว้างเท่าหนูดิ้นตาย ห้องน้ำไม่ต้องพูดถึงทั้งเล็กและแคบจนแทบจะต้องตะแคงเข้าไปใช้ ระเบียงที่เคยกว้างขวางเมื่อมองลงไปยามค่ำคืนจะเห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามนั้น กลับกลายเป็นระเบียงแคบๆ ที่มีไว้อาศัยตากผ้าไม่กี่ชิ้น! ทุกอย่างกลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังมือ เกิดขึ้นและดำเนินไปเพราะความโง่ของหล่อนเอง ทั้งโง่และมักมาก หากพอและหยุดที่ศิลา ชีวิตคงไม่กลับตาลปัตรแบบนี้... “คุณศีล ฉันจะต้องทำยังไงคุณถึงจะยกโทษให้ฉัน...” ร่างบางครวญคร่ำหาคนที่ไม่ควรคิดถึง หากแต่ยามนี้จะมีใครที่หล่อนจะคิดถึงได้มากเท่าเขาอีกคงไม่มีแล้ว แต่จะว่าไป หากเขาไม่ปล่อยให้หล่อนต้องเหงาอยู่เพียงลำพัง หล่อนก็คงจะไม่เป็นเช่นนี้ เขาต่างหาก ที่ทิ้งขว้างหล่อน ไม่สนใจหล่อน ต้องโทษเขาสิถึงจะถูก เพราะเขาที่ทำให้หล่อนเป็นแบบนี้... รินลดาพยายามโยนความผิดที่ตนเป็นคนก่อไปให้กับศิลา แม้จะรู้ดีว่าใครแน่ที่เป็นคนเริ่ม หากแต่จะให้หล่อนยอมรับทั้งหมดก็คงไม่ใช่ โดยเฉพาะหลังจากนี้หล่อนจะทำยังไง จะออกไปพบคนรู้จักก็ไม่ได้เพราะคนพวกนั้นมันคอยแต่จะสมน้ำหน้าหล่อนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน หญิงสาวครุ่นคิดหนักหน่วง พลันก็คิดถึงอิ่มอรุณขึ้นมาได้อีกคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more