Chapter 5
1509 Words
GWEN’S POV
Kahit ayaw ay kailangan kong pumasok sa klase ni Prof. Kian at makausap na sana ay itago nito ang aking sekreto.
Sana lang ay maintindihan nito.
Bahala na kung ano ang isipin niya.
Nakasalalay dito ang kinabukasan ko.
“Pres., naibigay ba sa iyo ni Professor Kian ang tablet mo?” tanong sa akin ni Daniel nang makasalubong ko ito sa hallway.
“P-Paano mo nalaman na nakay Prof. Kian ang tablet ko?” gulat na tanong ko rito.
“Naiwan mo kasi siya noong isang araw sa USG quarter, then nakalimutan kong ibalik sa iyo kaagad dahil naging busy na rin ako pero bumalik din ako kaagad kahit na nakasakay na ako sa jeep para lang maibalik kaya lang hindi na kita naabutan kaya ibinigay ko na lang kay Prof.,” sabi nito.
Ang kaba na naramdaman ko noong kausap ko si Professor ay bumalik.
Binuksan niya kaya?
Pinakialaman niya kaya ang files ko?
“Dan, binuksan mo ba ang tablet ko? I mean, you know.” Hindi ko masabi ng maayos ang aking nais sabihin.
“Hindi, Pres.. Deadbat na kasi iyan noong nasa akin pero alam kong sa iyo iyon kasi lagi mong hawak at saka natandaan ko iyong tablet case mo, si Wakaba Hiiro,” nakangiting sabi nito.
Nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa sinabi nito pero base na rin sa kanyang mukha ay mukha naman itong nagsasabi ng totoo kaya naniwala na lang din ako.
“Mahilig ka ba sa anime, Pres.?” tanong nito.
“Sabi ko sa iyo huwag mo na ako tawaging Pres., Gwen na lang since magkasing edad lang naman tayo,” sabi ko.
“Oo, medyo hindi lang halata. Sige, mamaya na lang Dan. Thank you pala sa pagbalik mo ng tablet ko, ibinigay na sa akin ni Prof.. Kung wala ka na ibang gagawin mamaya after class, treat kita,” nakangiting sabi ko. Pasasalamat ko na rin dahil siya ang nakakuha ng tablet ko at hindi niya iyon binasa.
“Talaga? Sure, wala na akong gagawin. Hintayin na lang kita mamaya,” nakangiti rin sabi nito saka nagpaalam sa akin. Naglakad naman ako papunta sa aming classroom.
Galing talaga! Si Daniel naman pala ang nakakuha, sinabi na ngang sa akin iyon tapos dead battery na nga pinakialaman pa talaga. Kapal talaga ng mukha!
Wala sa sariling maktol ko habang papaupo sa aking upuan.
Bukod sa nangialam ng hindi sa kanya, ninakawan pa ako ng halik..
Kainis, para sana iyon sa first boyfriend ko, eh.” Napahawak ako sa aking labi, nakatingin sa kawalan habang ang aking isip ay tinatangay ng hangin.
“Good afternoon class.” Napapitlag ako sa boses na dumagundong sa loob ng klase kung kaya wala sa sariling napatingin ako roon. When our gazes locked, I saw him smirk. Ako ang unang nagbawi ng tingin at ibinaling ang aking tingin sa aking libro pero kahit anong nakasulat doon ay wala akong naintindihan dahil parang isang pelikula na nagbalik sa aking isipan ang paghalik nito sa akin.
Sa katunayan ay hindi ako nakatulog sa kakaisip sa bagay na iyon tapos heto na naman kami. Kung pwede lang sana na dumating na ang araw ng OJT namin para maiwasan ko na ang lalaking ito..
“Mukhang good mood na naman si Prof.,” sabi ng isa sa mga kaklase kong lalaki.
“Hindi lang iyan par. Mukhang mas lalong gumwapo si Prof..”
“Parang may kakaiba sa inyo Prof., parang in love,” hirit din ng isa sa mga kaklase kong lalaki pero imbis na magalit ay mas lalong lumapad ang ngiti nito.
“Is it too obvious?” nakangiting sabi nito sunod ay ang malakas na kantyawan sa loob ng klase.
Patuloy pa rin akong nakatungo pero ramdam ko na may nakatingin sa akin.
Habang nagkaklase ito ay hindi ako tumitingin sa kanya pero malakas ang kabog ng aking dibdib. Sa kalagitnaan ay nagpagawa ito ng isang seatwork. Mabilis kong natapos ang aking seat work kung kaya natuon ko na lang ang aking tingin sa bintana, pinapanood ang kulay kahel na kalangitan dahil sa nalalapit na paglubog ng araw.
“Ms. Altamarino, Are you done already?” Napapitlag ako sa boses nito at napatingin dito.
“N-No,Sir. I am not yet done,” sagot ko. Hangga’t maari ay ayaw kong lumapit sa kanya dahil pakiramdam ko ay babalik sa pagiging jelly ang aking mga tuhod.
“Can I see your work?” sabi nito.
“Hindi pa po ako tapos, Sir,” pilit kong sabi. Nag-uumpisa nang manlamig ang aking mga kamay at dumadagundong na naman ang aking puso.
“I said, let me see your work. If you don't show your work, I will increase your seatworks,” pagbabanta nito.
“Bilis na, Gwen. Ipakita mo na ang gawa mo, mahirap na nga itong ibinigay niyang seatwork baka sumabog na utak ko kapag nadagdagan pa,” pakiusap ng aking katabi. Lahat ng aking kaklase ay nakatingin na rin sa akin.
Napabuga ako ng hangin at hinawakan ang aking papel.
Matalim ang tingin ang aking ipinukol kay Prof. Kian.
He is abusing his power as a teacher.
Lakas din ng amats niya, eh.
“Ito na po,” mabilis kong inilapag ang aking papel sa kanyang lamesa, akmang tatalikod na ako at babalik na sa aking upuan nang marinig kong muli ang kanyang boses.
“Is that the correct way to hand your paper to your professor?” napahinto ako sa kanyang sinabi saka humarap dito.
“As you can see,Sir. Hindi ko po sigurado ang sagot ko. Paki-tama na lang po ako kung sakaling mali ang sagot ko,” malumanay kong sabi. Nakapaskil sa aking mga labi ang pekeng ngiti saka ko ito tinitigan ng matalim sa halip ay ngumiti lang ito saka tiningnan ang aking papel.
“Ms. Altamarino, I think may kailangan ka ngang baguhin sa gawa mo. Come here,” anito saka itinuro ang tabi nito.
Ano na namang gimik nito?
Tumingin ako sandali sa aking mga kaklase at nang makitang abala ang mga ito sa kanilang mga ginagawa ay nagpunta ako sa tabi nito.
“Saan po rito ang kailangan kong baguhin?” tanong ko kaagad at tinitigan ang aking papel.
“I think you need to change your behavior,” bulong nito. Nanindig ang aking balahibo nang maramdaman ang kanyang kamay na gumagapang sa aking binti. Nakasuot lang ako ng palda at tanging panty lang ang suot kong panloob. Hinahaplos-haplos nito ang aking binti mula sa aking tuhod patungo sa aking pwetan.
“It seems like you're forgetting what happened yesterday?,” anito saka gigil nitong hinimas ang pisngi ng aking pwet. Napatuwid ako ng tayo at tiningnan ang aking mga kaklase saka muling tumingin kay Professor Kian.
Nababaliw na ba ito?
“Sir, mukhang tama naman ang sagot ko rito? Tama naman ang naging computation ko at naisulat ko naman ang mga errors na nakita ko,” sabi ko nang mapansin ang mata ni Steph na nakatingin sa akin habang katabi ko si Professor Kian. Unti- unti nang namumuo ang mga pawis sa aking noo bukod pa roon ay binabalot na ako ng matinding kaba dahil baka may makakita sa kaniyang ginagawa sa akin.
Hindi ba siya natatakot sa ginagawa niya na baka may makakita at ako naman ay hindi man lang makakilos at makapalag.
Ipinasok ko ang aking kamay sa aking bulsa lalo na nang dumako ang kanyang daliri sa pagitan ng pisngi ng aking pw3t.
“You are not allowed to moan, Ms. Altamarino. Nasa harap ang mga kaklase mo,” banta nito kaya nakurot ko na lang ang aking binti gamit ang aking kamay na nakalagay sa aking bulsa.
“That’s your punishment for being rude,” anito. Ang kanyang daliri mas lalo pa nitong pinalalim hanggang sa maabot na nito ang aking perlas. Ilang segundo lang nitong ikiniskis ang kanyang mga daliri bago nito tinanggal iyon. Halos kakapusin naman ako ng hininga dahil sa ginawa nito.
“It looks like your work is okay, but you need to change it next time. You may take your seat,” utos nito.
Nanginginig man ang aking tuhod ay pinilit kong maglakad pabalik sa aking upuan.
Wala bang nakakita ng milagrong iyon?
Kakaba-kabang tanong ko at muling inilibot ang aking tingin sa buong klase subalit ang mga ito ay abala pa rin at halos lahat ay nakayuko.
Napatingin ako sa harapan at agad na namula ang aking mukha nang makita kong nasa labi nito ang daliring kanyang ginamit sa akin.
Hindi na ako nag-abala pang titigan o tingnan ito hanggang sa matapos ang klase.
“Ms. Altamarino, after your class later. Pumunta ka sa office,” anito bago lumabas ng kwarto.
Doon lamang ako nakahinga nang maluwag, nang hindi ko na ito nakita.
Paglabas pa lang nito ay naramdaman ko ang pag-vibrate ng aking cellphone.
“Hello, sino ito?” tanong ko dahil unknown number ang nakalagay.
“Save my number,” sabi lang nito saka namatay ang tawag.
What the heck?!!
Sa tingin ko ay mas mauuna pa akong mabaliw bago ako maka-graduate!
- Writer
