ผ่ามิติทะลุโลกันตร์

ทาร์ซาน

เมื่อลีโอได้ยินจึงรู้สึกหวั่นไหวและหวาดกลัวอย่างมาก แต่ก็พยายามทำใจให้กล้าไว้เพื่อปกปิดความอ่อนแอภายในจิตใจ ที่ไม่เคยเจออะไรเช่นนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ไปที่ไหนล่ะ ว่าแต่ ถ้าไปกับนายแล้วนายจะไม่กินเรานะ” ลีโอยังมีความกลัวอยู่ เพราะเขาก็ยังไม่แน่ใจซะทีเดียวว่าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์กินคน เพราะลีโอคิดไปว่าถ้านานเข้าชายผู้นี้ไม่ได้กินอาหารอาจจะหิว และได้กินตัวของเขาเองเป็นอาหารในยามหิวโหย

“กูไม่เคยกินคน กูไม่ใช่พวกกินคน เพียงแต่กูหาคนมาให้พวกนั้นกิน”

ชายหนุ่มเปลือยกายพูดด้วยความโมโห เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์กินคนอย่างพวกนั้น แต่เขาเป็นมนุษย์เพียงคนหนึ่ง

“แล้วนายเป็นใครล่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นลีโอจึงเกิดความสงสัยจึงพูดขึ้นมา

“กูไม่รู้ กูจำความได้ก็อยู่ที่นี้แล้ว แต่กูไม่สามารถกินคนได้ น่าจะเป็นเพราะกูไม่ได้มีพ่อแม่ที่เป็นมนุษย์กินคน กูมาจากไหนก็ไม่รู้”

“เอาอย่างนี้ไหม ถ้านายพาเราออกไปจากที่นี่ได้ ก็ไปอยู่กับเราแบบคนเมือง ดีกว่าอยู่ที่นี่ตั้งเยอะ”

“กูไปไม่ถูก กูไม่เคยออกจากที่นี่เลย”

“อ้าว” ลีโอรู้สึกผิดหวัง และมีสีหน้าที่ซึมลงอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของหนุ่มเปลือยกายท่อนบน

ในระหว่างที่สองคนนั้นกำลังคุยกันอยู่ก็มีมนุษย์เผ่ากินคน ได้เข้ามาในถ้ำและได้เห็นลีโอยืนอยู่ จึงวิ่งกู่กันมาสามสี่คนล้อมตัวลีโอไว้

“ผิวขาวอย่างนี้น่าจะอร่อยวะ” หนึ่งในมนุษย์เผ่ากินคนพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยื้มแย้ม แฝงไว้ด้วยความดีใจอย่างมาก

“ช่วยด้วยซิวะ ถ้าอยากได้อะไรเราหาให้หมดเลย” ลีโอมองหน้าชายหนุ่มเปลือยท่อนบน ในเชิงขอร้องเพราะเขารู้สึกลัวอย่างมาก

ชายหนุ่มเปลือยกายท่อนบนครุ่นคิดชั่วครู่ จึงค่อยๆ ก้มลงหยิบไม้ขนาดใหญ่ หลังจากนั้นใช้ฟาดที่ศีรษะของมนุษย์กินคน จนสลบไปหนึ่งคนแต่ที่เหลืออีกสองคนหันมามองเขาทันที ลีโอเห็นท่าไม่ดีจึงหยิบไม้ขนาดใหญ่ของมนุษย์กินคนที่ล้มลง หลังจากนั้นก็ฟาดที่ศีรษะของมนุษย์กินคนที่ยืนหันหลังให้เขา จนล้มสลบลงกับพื้น มนุษย์กินคนที่เหลืออีกคนจึงหันหลังมาดู และในทันใดนั้นชายหนุ่มเปลือยท่อนบนใช้ไม้ขนาดใหญ่ฟาดไปที่ก้านคอ จนสลบล้มลงกับพื้นตามกันไป

“หนีเร็วซิยืนทำไม” ลีโอพูดขึ้นเมื่อยังเห็นชายหนุ่มเปลือยกายท่อนบนยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

“จะหนีไปไหนกูไม่เคยไปไหน ไม่ไปหรอกกูจะอยู่นี่แหละมึงไปคนเดียวเถอะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาแต่ใจก็หวั่นเกรง กลัวหัวหน้าเผ่าจะมาทำร้ายเขาเหมือนกัน เพราะได้แอบช่วยเหลือเหยื่ออันโอชะที่เผ่ามนุษย์กินคนรอคอยมานาน

“ถ้านายไม่ไปอาจโดนต้มยำก็ได้นะ” ลีโอเอ่ยขึ้น

“ต้มยำอะไรพูดไปเรื่อย” ชายหนุ่มเปลือยกายรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่เหมือนกัน

“ก็พวกนี้จะต้มนายกินไง นายไม่กินเนื้อคนไม่ใช่เหรอ”

เมื่อสิ้นคำพูดของลีโอ ชายหนุ่มครุ่นคิดและเห็นพ้องกับลีโอ ถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อมีหวังโดนต้มกินเหมือนคนอื่นๆ ที่หลงเข้ามาในดินแดนแห่งนี้

“จะไปไหนล่ะ”

“ไปไหนก็ได้ที่ไปจากที่นี่ หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกทีว่าจะไปที่ไหน เอาตัวรอดจากตรงนี้ก่อนเถอะ” ลีโอพยายามเกลี่ยกล่อมชายหนุ่ม เพราะลำพังเขาคนเดียวไม่สามารถที่จะพาตัวเองรอดได้

“เดี๋ยวคิดดูก่อน” ชายหนุ่มครุ่นคิดจนขมวดคิ้วเป็นปม

“โอ๊ย ไม่ต้องคิดแล้วเดี๋ยวพวกมันมาอีกจะทำไง” ลีโอมีท่าทีที่ร้อนรน เพราะกลัวมนุษย์เผ่ากินคนที่เหลือตามเข้ามา

“ก็ได้ เดินเลาะถ้ำไปมีทางออกอยู่”

ชายหนุ่มเดินนำหน้าลีโอท่ามกลางความมืดภายในถ้ำ จนชายหนุ่มต้องจุดไฟส่องนำทางเพื่อจะได้ออกไปให้สุดปลายถ้ำให้ได้อย่างโดยเร็ว

“ใกล้ถึงทางออกหรือยัง” ลีโอพูดขึ้น

“ใกล้แล้วทนอีกหน่อยเดียว”

“นายดูไม่เหมือนพวกนั้นเลยนะ หน้าตาของนายน่ะ” ลีโอถามด้วยความสงสัย เพราะรู้สึกว่าหน้าตาของชายหนุ่มผู้นี้เหมือนกับคนในที่เขาจากมา เพียงแต่ผิวคล้ำซึ่งผิวแบบนี้มีเยอะมาก

“กูก็ไม่รู้ว่าทำไมหน้าตากูไม่เหมือนพวกนั้น แต่หน้าตามึงก็แปลกนะดูๆ ไปกูก็คล้ายมึงเหมือนกัน แต่กูคล้ำกว่ามึง”

“เอ่อใช่” ลีโอคิดเห็นด้วย เพราะหน้าตาของชายหนุ่มก็คล้ายๆ กับคนในประเทศของลีโอ

“ถึงทางออกแล้วนั่นไง” ชายหนุ่มชี้ไปที่แสงที่ลอดมาทางปลายถ้ำ เลยไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่ออีก

“ถึงแล้วก็รีบไปเลย”

ลีโอรู้สึกดีใจอย่างมาก เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซึ่งเป็นคำพูดที่เขาอยากได้ยินมานานแสนนาน ทั้งที่ความจริงเวลานั้นไม่ได้นานอะไรขนาดนั้น

“ตามมา” ชายหนุ่มเปลือยกายท่อนบนพูดขึ้นห้วนๆ

ชายหนุ่มได้พาลีโอออกมานอกถ้ำได้สำเร็จ ลีโอจึงรีบออกมามองไปโดยรอบๆ ซึ่งมีแต่ต้นไม้ เขาหาหนทางเดินแต่ไม่มีให้เห็น จนทำให้จิตใจของลีโอห่อเหี่ยวอีกครั้ง เพราะลีโอคิดว่าถ้าออกมาจากถ้ำได้น่าจะเจอทางที่กลับไปสู่บ้านของเขา จึงทำให้ลีโอมีสีหน้าที่ซีดเซียวและรู้สึกผิดหวังอย่างหนัก

“มึงเป็นอะไรเมื่อกี้ยังดีอยู่เลย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เราก็นึกว่าจะมีทางกลับบ้านได้ ที่ไหนได้มีแต่ป่าและก็ป่า มองไปทางไหนมีแต่ต้นไม้และก็ต้นไม้”

“ถ้าอยากกลับก็มีทางนะ”

“จริงเหรอไปทางไหน” ลีโอมีน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

“ต้องข้ามภูเขาลูกนั้น” ชายหนุ่มชี้มือไปที่เขาสองลูกซ้อนกันอยู่

“ข้ามภูเขาไปนั่นเหรอ”

ลีโอดีใจเพียงเสี้ยววินาที หลังจากนั้นก็รู้สึกผิดหวังอีกครั้ง เพราะหลงดีใจว่าจะได้กลับบ้าน แต่ก็ยังไม่ทิ้งความหวัง เพราะยังคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้น่าจะไปส่งด้วย

“ใช่”

“นายเคยไปไหม”

“ไม่เคย กูอยู่ในป่าบริเวณนี้แหละ และก็ไม่มีใครผ่านไปได้สักคน”

“ทำไม”

“มันอันตรายมาก มีแต่สิ่งที่น่ากลัว”

“ก็นายไม่เคยไปแล้วรู้ได้ไง”

“พวกมนุษย์เผ่ากินคนเล่าให้ฟัง”

“อ่อ” ลีโอนั่งลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าและอ่อนจิตใจ

“เราแยกกันตรงนี้แหละ ถ้านายอยากกลับบ้านไปทางที่กูบอก ส่วนกูก็จะอยู่แถวนี้แหละคอยหลบพวกเผ่ากินคนเอาก็แล้วกัน” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“จะไปได้ไงก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอ ไม่มีใครผ่านไปได้สักคน”

ลีโอรู้สึกเสียใจในคำพูดทีชายหนุ่มผู้นี้พูดขึ้น เพราะทำให้ดีใจและก็จากไป ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นลีโอก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อจากนี้

“มึงอาจผ่านไปได้ เพราะหน้าตาดูฉลาด” ชายหนุ่มพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

“มันไม่เกี่ยวเลย ถึงเราจะฉลาดแต่ แต่ไม่ชำนาญทางเหมือนนายนี่ เราไปด้วยกันไหม”

“กูจะไปทำไม กูไม่รู้จะไปหาใคร”

“ก็ไปกับเราไง ถ้าไปถึงบ้านเรานะ ถ้านายอยากได้อะไรขอให้บอก พ่อเรารวยมาก”

“กูไม่อยากได้อะไรนี่ กูอย่างนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว”

“นายไม่อยากมีเมียเหรอ”

ลีโอคิดว่าคำพูดนี้อาจจะทำให้ชายหนุ่มผู้นี้เปลือยใจ เพราะอยู่แต่ในป่าอาจมีความต้องการเมียสักคนก็เป็นไปได้

“เมียเหรอ ก็อยากมีนะ คนในเผ่าเขาก็มีกัน แต่เขาไม่เอากูเพราะไม่ใช่เผ่าเดียวกับเขา”

“เดี๋ยวเราหาให้ ถ้าไปถึงบ้านเรา”

“กูไม่เอาหรอก ถ้าเป็นมึงกูเอาเป็นเมียได้อยู่”

“โอ๊ย พูดจริงเหรอ”

ลีโอรู้สึกตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากในป่า แต่ถึงเป็นอย่างนั้นเขาก็พยายามไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมาให้ชายหนุ่มผู้นี้ได้เห็น

“จริงซิ กูถูกชะตากับมึงนะ”

ชายหนุ่มผู้นี้รู้สึกเช่นนั้นจริง เพราะได้เห็นใบหน้าใสๆ ผิวขาวๆ แต่เห็นบึกพอกับเขา แต่สีผิวตัดกับอย่างชัดเจน

“อย่าเลย” เมื่อลีโอได้ยินคำนี้ถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้จากคนป่า

“มึงไม่ต้องกลับบ้านก็ได้นี่ อยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวกูจะคอยดูแลมึงเอง” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“ไม่ ไม่ เราคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ เราต้องกลับไปหาท่านทั้งสอง อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”

“ก็เหมือนกันนี่ กูไปกับมึงก็ไม่มีใครให้กูคิดถึง จะไปทำไมให้เหนื่อยเปล่าๆ”

“เอาล่ะ ไม่ไปก็ไม่ไป แค่ไปส่งได้ไหม”

เมื่อลีโอคิดว่านาจะไม่ประสบความสำเร็จ ในการเกลี่ยกล่อมชายผู้นี้ จึงเปลือนแผนการใหม่ เผื่อจะประสบความสำเร็จ

“ไม่ไป เอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ ไม่เคยมีใครรอดมาสักคน”

“แต่เราก็ต้องกลับบ้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรดีล่ะ”

“ไม่เอาอะไรทั้งนั้น เอ๊ะ แต่สร้อยที่คอนายสวยดีนะ”

ในระหว่างที่กำลังปฏิเสธพัลวัน สายตาก็พลันได้เห็นสิ่งที่อยู่บนคอของลีโอ ชายหนุ่มมองสร้อยทองเส้นใหญ่ที่คอของลีโอ และจี้รูปหัวใจสีทองเช่นกัน พอเขาเห็นแล้วก็ถูกใจขึ้นมาทันที

“อยากได้นี่เหรอ”

เมื่อลีโอเห็นสายตาเช่นนั้นก็คิดว่าจะให้ชายหนุ่มผู้นี้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลื่ยนคือไปส่งเขากลับบ้าน เพราะเนื่องด้วยตอนนี้รู้สึกหิวและง่วงนอนอย่างมาก

“ไม่ได้อยากได้หรอกแค่เห็นมันสวยดีแค่นั้นแหละ”

“ถ้านายอยากได้เราจะให้เอาไหม แต่มีข้อแลกเปลื่ยนนายต้องไปส่งเราได้ไหม”

“ถ้าอย่างงั้นกูไม่เอาหรอก”

“ไม่เอาก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อกี้นายตีหัวเราแล้วลากเข้ามาในถ้ำ นายต้องรับผิดชอบชีวิตเราด้วยการพาเราไปจากที่นี่”

ลีโอยังไม่ยอมแพ้ พยายามหากลวิธีที่จะทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ หันมาช่วยเขาพากลับบ้านสักที เพราะยึดเยื่อมาหลายชั่วโมงแล้ว

“เรื่องอะไรของกู ก็มึงดันหลงเข้ามาในนี้เองนี่หว่า ดีเท่าไรแล้วที่กูไม่เอาใส่หม้อต้มให้พวกนั้นกิน”

“โหดร้ายมาก ว่าแต่พวกนั้นทำไมไม่กินนายล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่คนแก่ๆ เล่าให้ฟังว่า เห็นกูคาอยู่บนต้นไม้ พวกนั้นเลยเก็บกูมาเลี้ยงไว้คอยรับใช้ ทำงานหาอาหารให้กินทุกๆ วัน”

“ถ้าอย่างงั้นนายอาจเหมือนเราก็ได้”

“ก็อาจใช่มั้ง”

“ถ้าใช่ก็กลับไปกับเราซิ”

เมื่อลีโอเห็นช่องทางจึงคิดหาวิธีที่จะให้ชายหนุ่มผู้นี้ไปด้วยกับเขาให้ได้ เลยพยายามหว่านล้อมทุกวิถีทางเพื่อให้มีคนนำทาง

“ไม่กลับหรอก ไม่ต้องมาพูดจาซ้ำๆ ให้กูฟัง นี่ก็จะมืดแล้ว เดี๋ยวกูจะพามึงไปหาที่นอนก่อน พอพรุ่งนี้เราค่อยแยกกัน”

พอลีโอได้ยินคำนี้เขาแท่บเข่าทรุด ถ้าเกิดต้องแยกทางกันจริงๆ เขาจะทำเช่นไร หรือจะให้อยู่ที่นี่ก็ไม่สามารถอยู่ได้ เพราะไม่ได้มีสิ่งอำนายความสะดวกเลยแม้แต่นิดเดียว