"Pasensya ka na. Akala ko kasi ay lumayo na kayo ng anak natin at hindi ko na kayo makikita pang muli." Ang malungkot at mababang tinig ni Lyndon.
Marahil ay kanyang napagtanto kung ano ang kanyang inasal at ang tono ng kanyang pananalita kaya bigla na lang siyang kumambyo at ngayon ay tila isang maamong hayop sa aking harapan.
Hindi ako kumibo at nanatiling nakatingin sa kanya.
"Hindi mo alam kung ano ang takot na naramdaman ko ng malaman kung binenta mo na ang bahay at umalis na kayo ng anak natin sa lugar na yon. Takot na takot ako, Abby. Buong akala ko talagang iniwan niyo na ako ni Andrea. Kaya pasensya ka na sa naging reaksyon ko. Masyado kasi akong nadala ng nararamdaman ko." Dagdag niya pa na sabi.
"Saan naman kami pupunta ng anak ko? Akala mo ba na kaya kami umalis ay para pag
