“พ่อขึ้นไปไม่ได้…แกลงมาหาพ่อเถอะ…”
“สัตว์พวกนั้นทำอะไรพ่อไม่ได้หรอก”พ่อผมเอ่ยต่อ ผมก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ก่อนจะทำท่าปีนต้นไม้เพื่อจะลงไปหาพ่ออีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม ยมได้จับข้อมือผมเพื่อรั้งผมไว้อีกครั้ง
“นั่นไม่ใช่พ่อของพี่ดาวเหนือหรอกจ๊ะ…”ยมตอบผมมาด้วยสีหน้าจริงจัง ผมก็มองหน้ายมอย่างสงสัย ก็เห็นอยู่ว่าเป็นพ่อผมชัดๆแต่ยมจะมาบอกว่านั้นไม่ใช่พ่อผมได้ยังไง
“นั่นพ่อพี่นะ…พี่จำได้ว่าเขาเป็นพ่อของพี่แน่นอน”ผมตอบยมไปเสียงแข็ง และรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาที่ยมพูดเหมือนจะขัดขวางผมไม่ให้ผมไปหาพ่อของผม
“พี่ลองคิดดูนะจ๊ะ…พ่อไม่ได้บอกพี่เรื่องประตูมิติการเปิดปิดระหว่างสองภพหรือจ๊ะ?”
“และอีกอย่าง….ตลอดเส้นทางที่พี่ผ่านมามีแต่สัตว์เดรัจฉานวิชาที่ถูกปลุกเสกขึ้นมาด้วยฝีมือของไอ้พรายสมิง…”
“แม้กระทั่งตัวข้า…และพี่เมียงเรยังแย่แล้วทำไมพ่อของพี่กลับมีสภาพร่างกายที่ไม่บาดเจ็บและปลอบช้ำอะไรเลยล่ะจ๊ะ?”คำพูดและ
