ผมยืนมองแผ่นหลังกว้างของพี่เข้มอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นต้นอะไรกันแน่ ด้วยแววตาเป็นห่วงเขา
แต่ผมก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าผมยังดื้อดึงที่จะอยู่ตรงนี้ก็คงจะเกะกะพี่เข้มเสียเปล่าๆและเขาอาจจะเป็นห่วงผมจนไม่มีสมาธิสู้กับสิ่งประหลาดตรงหน้าเป็นแน่ ผมจึงไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพี่เข้ม ตราบใดที่ผมไม่รู้จักและคนธรรมดาอย่างผม คงจะสู้กับภูติผีปีศาจพวกนี้ไม่ได้แน่
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ผมก็จัดการสะพายปืนลูกซองที่พี่เข้มให้มาและเริ่มปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้ต้นใหญ่โตที่ต้องใช้คนสิบคนโอบเห็นจะได้ เพราะมันใหญ่มากจริงๆ
พรึบ
ผมปีนขึ้นมานั่งลงตรงกิ่งก้านใหญ่และเริ่มมองลงไปยังพื้นเบื้องล่างที่ขณะนี้ ผีกองกอยหลายสิบตัวมันกำลังยืนจังก้าเผชิญหน้ากับพี่เข้ม
โดยที่มันเองก็ไม่กล้าเข้ามาหาเขาเหมือนมันจะเกรงกลัวพี่เข้มอยู่นัยน์ๆ
พรึบ
ผมเอี้ยวตัวไปหยิบปืนลูกซองเดี่ยวของพี่เข้มที่ผมสะพายไว้ที่ด้าน
