ร่างนี้ข้ายืมมา

ตอนที่ 1 พบกันที่ ปรโลก

บนทางเดินที่มืดมิดและคับแคบ ด้านล่างเป็นหุบเหวหรือพื้นที่ว่างเปล่าใด ๆ ก็ไม่อาจทราบได้ มันเป็นพื้นที่ที่เธอไม่เคยพบเห็นจากที่ไหนๆ ไม่ว่าจะหนังสือหรืออินเตอร์เน็ต

มีเพียงแสงสว่างจากโคมตะเกียงดวงน้อย ของชายชุดดำที่เดินนำหน้าเธอเท่านั้น ที่พอจะส่องแสงนำทาง ช่วยให้เธอไม่ต้องร่วงลงไปยังพื้นเบื้องล่าง ที่ที่เธอไม่อาจจินตนาการได้ว่า หากพลัดตกลงไป จะเจ็บปวดมากกว่าตอนที่ตกตึกลงมาตายสักกี่หมื่นกี่พันเท่า

ตรงสุดทางเดินนั้นมีประตูไม้แผ่นมหึมาที่แกะลายสลักอย่างวิจิตรงดงาม เธอไม่อาจทราบได้เลยว่าเป็นช่างศิลป์จากที่ใดมาสร้างไว้ มันงดงามแปลกตา ราวกับว่าไม่เคยมีในโลกมนุษย์มาก่อน เมื่อประตูเปิดแง้ม พลันเกิดเป็นแสงสว่างจ้าจนเธอต้องเอามือขึ้นมาบังแสงที่สาดกระทบนั้น รอบกายพลันปรากฎเป็นร่างของเธอ ยืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ โดยที่เธอไม่ได้เดินเลยแม้แต่ก้าวเดียว ในห้องโล่งกว้างนี้ ใช่ว่าจะมีแค่เธอคนเดียว แต่ยังมีอีกคนที่ยืนตระหง่านเปล่งประกายอยู่เบื้องหน้า

"เจ้าคือคาร่าหลิวใช่หรือไม่"

"ค่ะ ฉันเอง"

"ความชั่วไม่มีความดีไม่ปรากฏ ข้าจะให้เจ้าไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับร่างที่เจ้าผูกไว้แล้ว ยมทูตจะพาเจ้าไป"

เมื่อสิ้นเสียงจากเทพผู้เฝ้าประตู นางก็มาโผล่อยู่ที่ กระท่อม เชิงเขาหลังหนึ่ง เป็นบ้านจีนโบราณ มีแม่นางน้อยผู้งดงาม อาศัยอยู่กับหญิงชรา ทุกวันนางจะขึ้นไปบนภูเขา เพื่อเก็บสมุนไพร ใช่แล้ว นางเป็นหมอยา คนแถวนี้ไม่ว่าผู้ใด เจ็บป่วยได้ไข้ ก็จะต้องมาให้นางรักษา ส่วนค่าใช้จ่าย นางไม่ได้เรียกเก็บ แล้วแต่จะให้ ส่วนใหญ่จะได้เป็นข้าวสาร อาหารต่างๆ เพราะคนแถวนั้น ก็ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยหรือมีเงินทองมากมาย

นางเป็นคนใจดีมาก รูปร่างผิวพรรณนางงดงามราวกับเป็นเทพเซียนมาจุติ แม้เสื้อผ้าเก่าขาดมอซอ ยังมิอาจบดบังความงามของนางได้ คาร่าเฝ้ายืนดูนางอยู่กับยมทูต เป็นเวลา 3 วันแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่านางจะเจ็บไข้ได้ป่วยหรือเป็นอันตรายเลยแม้แต่น้อย

"ท่านยมทูต แล้วข้าจะได้เข้าร่างนางตอนไหน"

"อันที่จริงนางก็ควรจะละกายนี้ได้แล้ว แต่ว่าความดีของนางมันมากเหลือเกิน ทำให้นางกำหนดวันตายได้ เจ้าคงต้องรออีกสักพัก"

คาร่าได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"จะให้นั่งรออยู่อย่างนี้หรือ"

"ใช่ เพราะดวงจิตถ้าได้ผูกแล้วไม่สามารถแก้ได้"

"ฉันว่าท่านพาฉันกลับไปหาท่านเทพก่อนดีกว่า ฉันรู้สึกคิดถึงขั้นเทพขึ้นมาแล้วสิ"

ยมทูตเห็นว่า หมอยาคงยังไม่ละกายนี้ง่าย ๆ จึงยอมพานางกลับมายังโถงพิจารณาอีกครั้ง

" อ้าวท่าน พานางกลับมาทำไมอีก"

"คือ...ร่างใหม่ไม่ยอมจุติเสียทีขอรับ คาดว่านางคงบำเพ็ญเซียนขอรับ จึงต้องเร่ง ใช้วิบากให้หมด และสั่งสมบุญให้เต็ม"

"เช่นนั้นก็คงต้องรออีกนาน จะทำอย่างไรได้เล่า อย่างไรก็ต้องรอ"

"อีกกี่วันคะท่าน"

"ขอข้าตรวจดูก่อนนะ อืม เป็นดังที่คาดไว้จริงๆ นางสามารถอยู่ได้ถึง 60 ปี หากนางต้องการ"

"หา!! 60 ปี ฉันเข้าไปอยู่ไม่กี่ปีก็คงตายแล้วมั้ง งั้นปล่อยฉันวิ่งเล่นแถวนี้แหละ มีอะไรให้ฉันทำไหม มาจะนวดให้ ท่านคงเมื่อยพิพากษาทั้งวัน" คาร่าวิ่งปีนขึ้นไปหาท่านเทพ

" หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องขึ้นมาหาข้า"

"แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ ในนี้มีแต่ที่โล่งกว้าง สุดลูกหูลูกตา ก็มีแต่ท่าน ที่พอเป็นที่หยุดสายตาฉันได้ ฉันอยากกอดท่านเหลือเกิน มาให้กอดซะดีๆ " คาร่าทำเสียงอ้อน เธอวิ่งไล่จับเทพ จนท่านเทพไม่เป็นอันทำงาน เห็นทีเป็นเช่นนี้คงไม่ไหว

"ท่านยมทูต ไปดูร่างชั่วคราวให้นางอยู่เถอะ ร่างนั้นก็ได้"

"ขอรับ"

"ปิ๊ง!! "

แค่วูบเดียว ยมทูตก็มาถึงยังหมู่บ้าน ‘นี่ไงเจอแล้ว นางจะได้ไปๆ เสียที’

"เรียนท่านเทพ เจอแล้วขอรับ"

"ตอนนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง"

"ได้เวลาพอดีขอรับ"

ร่างที่พวกเขาหมายถึงนั้น คือร่างของ โจวซีเย่ เป็นลูกขุนนางกรมวัง และเป็นฮูหยินเอกบ้านขุนนางราชทูต แต่นางมีนิสัยเอาแต่ใจ สามีจึงไม่รัก แต่งกันเพราะผู้ใหญ่ นางมีรูปร่างผิวพรรณงดงาม เป็นสตรีในห้องหอ แต่นางร้ายมาก ขนาดตกน้ำตายในที่สาธารณะ ยังไม่มีใครอยากยื่นมือเข้าช่วย ท่านเทพผูพิพากษาจึงมอบข้อเสนอที่ดีที่สุดนี้ให้แก่คาร่า

"คาร่า เราเจอร่างใหม่ให้เจ้าแล้ว เจ้าสนใจจะไป หรือจะรอ"

"ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่กับท่าน อยู่นี่ก็ดีอยู่แล้วมีความสุขดี มีผู้หล่อๆ ให้แทะโลมทุกวัน" เธอยังทำหน้าระรื่นไร้เดียงสา จนท่านเทพกระตุกยิ้มด้วยความเอ็นดู

"แต่เจ้าต้องไปนะ จะต้องไปสร้างความดี ให้ดวงจิตของเจ้ามันพัฒนา"

"ไม่เอา จะอยู่นี่ นะๆ ให้เค้าอยู่นี่นะ" คาร่ายังทำเสียงอ้อนไม่หยุด

"ไม่ได้ หากเจ้าไม่ไป เจ้าจะต้องกลับไปล่องลอยในโลกที่เจ้าจากมา เอาอย่างนี้ ข้าจะให้ของวิเศษกับเจ้า 3 อย่าง 1 คือแหวนมิติ"

"ฮึ ธรรมดามากเลยท่าน มีทุกเรื่องเลยแบบนี้"

"เขาเรียกว่าพื้นฐาน 2. ยาชุบชีวิตและยาลบความทรงจำอย่างละเม็ด ซึ่งยานี้ เจ้าจะใช้เองหรือจะให้ใครก็ได้ แต่หมดแล้วหมดเลย"

"ได้ โอเค"

"3.ข้าให้เจ้าเลือกเอง 1 อย่างเจ้าอยากได้อะไร"

"ฉันอยากได้กูเกิ้ล! " เทพหนุ่มรูปงามหันหน้ามองยมทูต คล้ายขอความช่วยเหลือ

"เอ่อ...มันคืออะไรก็ได้ที่ตอบคำถามฉันได้น่ะค่ะ" คาร่าขยายความเพื่อให้สองเทพเข้าใจง่ายขึ้น

"อ๋อ เช่นนั้นหรือ ก็พอจะมีนะ นี่หยกสะท้อนน้ำ เมื่อเจ้าวางมันลงในน้ำมันจะตอบคำถามเจ้า แล้วก็อีกเรื่อง ร่างที่เจ้าจะไปอยู่นี้ เป็นเพียงร่างชั่วคราว ร่างนี้ว่างโดยที่ยังไม่ได้ผูกดวงจิตไว้กับใคร เจ้าจึงสามารถใช้ร่างนางได้ แต่เมื่อวันใดที่ร่างแท้ของเจ้าหมดอายุขัย วันนั้นเจ้าก็ต้องกลับมายังร่างแท้ของเจ้า เข้าใจหรือไม่ "

"ฉันยังกลับมาหาท่านอีกใช่ไหม?"

"อย่ามาเลยข้าปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว"

"ฉันมีเรื่องจะขอ ก่อนไป"

"เจ้าว่ามา"

"ขอจุ๊บท่านทีนึง หวังว่าท่านคงจะคิดถึงฉันนะคะ" ท่านเทพไม่ตอบอันใด เพียงแต่อมยิ้ม

ถ้าไม่ตอบก็แสดงว่าอนุญาต เธอรีบวิ่งเข้าไปจุ๊บท่านเทพ ที่ริมฝีปากเบาๆ

"โอ๊ยละมุนมากพ่อ เปลี่ยนใจไม่ไปได้ไหม"

"ไม่ได้!! "

[เมื่อถึงเวลาของเจ้า เจ้าจะได้กลับมาหาข้าเอง เจ้าเซียนน้อยแสนซน]