Fleeting Embers

Kabanata 4

Kabanata 4

“Wind”

Nagising ako dahil sa mahinang tapik sa aking pisngi. I slowly opened my eyes. Nakita ko agad ang malamlam na mga mata ni Zede. Napakunot ang noo ko. Hinawakan ko ang medyo nangalay na leeg. Nakatulog pala ako.

“I have been looking for you,” ani Zede.

Naalala ko agad ang nangyari.

“Anong oras na? Tapos na ba ang party?” wala sa sarili kong sabi.

Nagpalinga-linga ako. Pagtingin ko sa hamba ng pinto nakatayo roon si Madam at isang katulong.

“I told you, Zede. Wala namang dapat ipag-alala she is just here,” sabi ni Madam.

“What happened?” Nakatuon pa rin sa akin ang atensyon ni Zede.

Nakagat ko ang labi ko. Tinaasan ako ng kilay ni Madam nang muli akong sumulyap sa kanya.

“Bumalik na tayo sa baba, Zederick. You should at least bid goodbye to Hyalene.”

“No, Ma.” Binuhat na ako ni Zede kaya napakapit ako sa leeg niya. “Besides the party is over.”

“What? Where’s your manners, hijo? Hyalene will be disappointed!”

Patuloy sa pagsasalita si Madam habang nilagpasan lang siya ni Zede. Lumabas na kami ng kuwartong ‘yun.

“Zede ibaba mo ako,” mahina kong sabi.

Hindi naman siya nakinig. Binuhat niya ako hanggang sa makarating kami sa kuwarto niya. Marahan niya akong binaba sa kama. Lumuhod siya para magpantay ang mga mata namin.

“Tell me what happened back there.”

I fidgeted my fingers. My eyes darted to the other side. Hindi ko kayang tagalan ang mataman niyang titig.

“K-kasi…” Natataranta akong nagisip ng isasagot sa kanya. It took me few seconds before I composed myself.

Huminga ako ng malalim.

“Pinauna ko nang lumabas sila ano, sila Julyo… t-tapos pumasok ako sa bathroom.” Mas dumiin ang pagkakakuyom ng mga darili ko. “Sira yata ang lock kaya… k-kaya hindi na ako nakalabas. Naiwan ko naman sa table ang cellphone ko, so, ano h-hindi ako nakahingi ng tulong s-sa’yo.”

Hinuli ni Zede ang tingin ko. Hinawakan niya ang mukha ko at pinaharap sa kanya.

“Please tell me the truth.”

“Iyon talaga ang nangyari, Zede,” agap ko.

Tinitigan niya ako mas lalo akong kinabahan. He sighed after a while.

“Kumusta ang party? Bumaba ka muna dun baka kailangan ka. D-dito na lang siguro ako.”

He shook his head. “The party’s over.”

“Ganoon ba? Hindi ba tayo uuwi?”

“Do you want to go home?” tanong niya pabalik.

“Ikaw bahala. P-puwede namang bukas na para hindi ka na mag-drive… kasi gabi na rin.”

He caressed my cheek kaya natigilan ako. Napakurap-kurap ako habang mapupungay na ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

“You can always tell me kung mayroong bumabagabag sa’yo, if someone’s hurting you… even if it’s my own family,” masuyo niyang sabi. “I care for you, and I love you so much, Selah. You’re my wife and I’ll protect you with all of me.”

“Zede…”

“For a moment akala ko tinakasan mo na ako,” aniya na parang natatawa sa sariling iniisip. He shook his head and caressed my face once again.

“Bakit naman kita tatakasan?” napangiti na rin ako.

“I don’t know… maybe ayaw mo na sa akin? … You found someone better?”

Tinampal ko ang kamay niyang nakahawak sa mukha ko. “Why would you think that way? You are more than enough. You’re Zederick Dashien Patriarca, hindi mo dapat naiisip ‘yan. If I leave you, it’s easy for you to find someone new and-”

Pinukol niya ako ng masamang tingin kaya hindi ko na natuloy ang sinasabi ko. He frowned and hold my face with his two hands now.

“Anselah,” he called my name with a hint of irritation.

Tumawa ako. “What’s wrong sa sinabi ko?”

“All of it. If you’ll leave, just kill me.”

“Zede!”

“Don’t even think of that. Goodness, Anselah! I’ll never find someone new if I lose you.”

“If ever lang naman.”

“Kahit na. Let’s end this talk, I don’t want this.”

I bit my lip to hide my smile and nodded. Binaba ko ang kamay niyang nakahawak sa mukha ko. Tumayo na ako at nilagpasan siya.

“May damit ba akong puwedeng pamalit?” Wala siguro. Iyong nakaraan nagpabili lang naman siya. Bumaling ako sa kanya. “Pahiram na lang ng tee shirt mo.”

Nagulat ako at napatili nang hapitin niya ang baywang ko. Hinampas ko ang dibdib niya.

He looked down and stared at my slightly exposed chest. Napalunok ako nang mag-angat siya ng tingin. He smirked at me.

“You look hot with this dress, but I don’t think gusto kong makita ka ng iba na ganito, especially men.”

Sinimangutan ko siya. Hindi ko rin kayang magpakita sa iba na ganito ang suot. I salute those who can confidently flaunt themselves with this kind of clothing. I see them as strong and fierce. Not all can be bold, just like me.

“Bitawan mo na ako, mag-spo-sponge bath lang ako.”

Tinulak ko ang dibdib niya nang hindi niya pa rin ako pinapakawalan. Nararamdaman ko ang paggapang ng init sa buong mukha ko. I can tell by his stare what he is thinking. I groaned and he laughed out load.

“Zede…” napangiwi ako nang naging masyadong malambing ang boses ko.

“You’re taking a bath? Ako na maghuhubad ng damit mo. I volunteer.”

Umawang ang labi ko.

“Nasa bahay niyo tayo!”

He chuckled. “What’s the matter? We’re married anyway.”

“Hindi ka pa ba nagsasawa? I mean…” My face is boiling. Siguro namumula na rin ang buong mukha ko.

“No way!”

Ang bilis na ng t***k ng puso ko. Mukhang excited pa yata ako. Kinagat ko ang labi ko habang pinapanatili pa rin ang simangot.

Ngumisi siya. Naramdaman ko na lang ang pagbaba niya ng zipper sa likod ng dress ko. Suddenly, someone knocked on the door. He groaned in annoyance.

“Damn!”

Natawa naman ako sa reaksyon niya. “Bitawan mo na ako.”

“It’s nothing.”

“Nothing? Baka importante ‘yan. Baka hinahanap ko ng parents mo.”

He grunted before letting me go. Hinawakan ko naman ang top portion ng dress para hindi malaglag. Nagmadali akong pumasok ng banyo. Doon na ako naghubad. I set the dress aside and stepped inside the shower.

Binuksan ko ang dutsa, mahina lang. Inabot ko naman ang shower gel at nagbuhos sa palad ko. Pinabula ko ito bago dinampi sa aking balikat. I spread the gel all over my body.

Nagbabanlaw na ako nang bumukas ang pinto ng bathroom. Pumasok si Zede na naka boxers na lang. He removed his boxers and tossed it inside the basket.

Napailing na lang ako nang pumasok siya sa shower room. Inabot ko ang tuwalya para magtapis, pero nahuli niya ang kamay ko. Hinila niya ako palapit sa kanya.

“A-ano? Tapos na ako.”

“Ako, hindi pa,” ngisi niya.

“The shower is yours.”

He rolled his eyes before crouching. He met my lips ang kissed me languidly. Napahawak ako sa dibdib niya. His hand held my nape and kissed me deeper. My hands crawled to his nape. I cling to him. His other hand moved to my waist pushing me even more to his body.

I can feel him growing. His massive member is hardly pressed on my abdomen. Napapikit ako nang mariin. When he broke the kiss, I am ready panting for air. Pagmulat ko ng mga mata, nasalubong ko ang mapupungay niyang mga mata.

“Sino ‘yung kumatok?” I said while calming myself down.

“Katulong. Pinapababa lang ako.”

“Bumaba ka?”

“Yeah.”

“Ang bilis mo naman.”

Hindi na siya nagsalita pa, at muli na akong hinalikan. Fire inside me immediately ignited. Naradamdam ko na lang ang pagsandal ng likod ko sa malamig na pader. His hand is touching my body, provoking my hunger for him. Mas lalo akong napayakap sa kanya.

“Ah!” A moaned slipped on my lips when he entered me. Dumiin ang kapit ko sa balikat niya. He even lifted me a bit. Mahigpit ang hawak niya sa baywang ko.

I shut my eyes when he moved deeper. I am trembling in so much pleasure. His lips moved to my shoulder. He gave my skin warm and wet kisses.

“Z-Zede…” I called his name repeatedly as I can sense it coming.

He moved ardently. I am already shaking as I feel the intense spasm. Hindi nagtagal, I can feel he is coming too. He grunted and rested his face on my neck while breathing sharply.

The next day, I woke up late. Well, sa tingin ko we slept around 12:00 or 1:00 AM. Hindi ako sigurado we were talking random things after giving it another round. Sa kalagitnaan ng paguusap namin nakatulog yata ako.

I slowly sat up. Ramdam ko ang pagod at panghihina. My muscles are a bit sore. While I feel tired and limp, how can he still be so invigorated after doing it multiple times?

I bit my lower lip. Napailing na lang. Nang tingnan ko ang orasan, malapit nang mag-alas diyes. I can smell food too. Agad kong naramdaman ang gutom.

I looked at myself. Nakabihis na ako ng tee shirt niya. Pinasadahan ko ng mga daliri ko ang magulong buhok. Dahan-dahan akong umalis ng kama at tinungo ang lamesa kung nasaan ang pagkain. May note pang naka-kasama.

I’ll be in the library. Good morning, wife.

-Zede

I smiled. Umupo na ako at nagsimulang kumain. Akala ko hindi ko mauubos but surprisingly, I did.

Pagkatapos kong kumain naligo na ako. May damit na akong nakahanda. It’s complete with underwear, may kasama ring peach color flats. Maybe nagpabili ulit si Zede.

Tapos na akong magbihis pero hindi pa rin bumabalik si Zede. Tatawagan ko sana siya kaso nakita ko sa tukador ang cellphone niya. I am contemplating if maghihintay na lang ba ako rito o pupuntahan siya sa library.

Dito na lang ako.

I sighed. I remember what happened Yesterday, night. I feel pathetic. Hanggang kailan kaya maging gaganito? I don’t want to be pessimistic, but magbabago pa kaya ang tingin ng pamilya ni Zede sa akin? What if, hindi na talaga? Ipipilit ko pa rin ba?

Nakarinig ako ng katok. Naging alerto ako. I was a little paranoid dahil na rin sa mga iniisip ko. Bumukas ang pinto at pumasok si Bettina. Nakahalukipkip ito at nakataas ang kilay habang pinapasadahan ako ng tingin.

“Good morning, senyorita,” mapanuya niyang bungad.

“Bettina…”

“Married someone rich, so you’ll live a comfortable life… What an easy way out, right?” She laughed sarcastically. “At talagang you want to be part of the social circle, huh? You have a thick face pari makisali sa malaking party na hindi ka naman kabilang.”

I drew a deep breath.

“I can’t believe you made a scene in my party. The nerve of you!”

“I am sorry, Bettina,” nagbaba ako ng tingin.

“Sorry my ass. So, what now? Siguro nagpapakasaya at nagpapakasasa ka na sa pera ni Zederick.” Lumapit siya sa akin at tinapik ang pisngi ko. “Too bad hindi ka kailanman matatanggap ni Mama at Papa. You’re just a leech.”

How long can these words affect me? Bakit sa tuwing nakakarinig ako ng masasakit na salita nasasaktan ako? Why can’t I just let it pass, na parang wala lang?

“What? Tatahimik ka lang? You won’t dramatize and tell me you’re not a gold digger?” she laughed like something is really funny.

Muling bumukas ang pinto. Pareho kaming napatingin doon. I almost sighed in relief nang nandito na si Zede. Bahagyang nakakunot ang noo niyang nakatingin sa aming dalawa ni Bettina.

“What are you doing here, Bettina?”

“Kinakumusta ko lang si Anselah, Zede. I think I should talk to her more since she’s a new part of our family.” She smiled. “Anyway, I’ll leave you two. Aalis pa kami ni Mama.”

Bettina turned to me. “Bye, Anselah. It was nice chatting with you.”

Lumabas ng kuwarto si Bettina. Nakahinga ako ng maluwag. Para akong nagpipigil ng paghinga kanina.

“Is true?” Zede asked skeptically.

Tumango na lang ako. “Ano palang ginawa mo sa library.”

“May pinadalang papeles ang sekretarya kaya binasa ko at pinirmahan.” Hinalikan niya ang noo ko. “Kumain ka na?”

“Oo, ikaw?”

“I am done.”

“May gagawin ka pa?”

“Wala na. Let’s go home.”

“Hindi ka ba papasok sa opisina?”

Tiningnan ko siya. Hindi pa siya nakabihis ng suit niya, naka simpleng printed shirt at khaki shorts lang.

“Bukas na.”

“Okay.”

Umuwi kami ng bahay at nanatili lang doon buong araw. Kinabukasan, we did our weekdays routine. Maaga akong gumising para ipaghanda siya ng breakfast at baon niya for lunch. I also make sure I prepared his office clothes. Naplantsa ko naman na noong nakaraan pa.

“Zede ayos lang ba sa’yo na pinapabaunan kita ng lunch palagi?” I handed my prepared lunch for him. “You may eat something else or better yet kumain sa restaurants.”

“I love the food you cook. If napapagod kang maghanda ng lunch for me then it’s fine kung hindi mo na ako papabaunan.”

“Hindi naman sa ganun. What am I trying to say is, baka gusto mo ng ibang luto minsan.”

“Why don’t we have lunch together instead?” Hinawakan niya ang baywang ko. “That would be great.”

I rolled my eyes. “Hindi na. Sabay naman tayong kumakain ng breakfast at dinner.”

Aside from I don’t want to distract him from work, sa tingin ko hindi rin gugustohin ni Sir Venancio kung magpapakita ako sa kompanya nila. As much as possible, iiwas ako sa gulo.

“Alis na, mahuhuli ka na niyan.”

“Alright. I’ll be home as early as I can.”

Ngumiti ako at pinasadahan ng hawak ang maroon niyang necktie. He gave me a quick kiss before getting inside his car.

The following week, Zede drop me off sa university. The schedule for enrollment came kaya magiging abala na rin ako. I am kind of excited na babalik na ako sa pag-aaral. I have been anticipating for this. After I graduate makakahanap na rin ako ng propesyunal na trabaho. I’ll quit jumping from one work to another.

“Thank you po,” I said to the registrar nang matanggap ang printed registration form. Hapon na mabuti na lang napakiusapan kong ihabol ang sa akin.

Pinasadahan ko ng tingin ang papel para siguradong tama lahat ng nakalagay. Nang wala namang mali, kinuhanan ko ng litrato. I sent it to Zede and informed him na enrolled na ako.

Dalawang minuto lang nag-reply na siya. Binasa ko ang message niya.

Zede: That’s great. We should celebrate. Let’s dine outside for dinner.

Napangiti ako nagtipa ng reply.

Me: Okay.

Ibabalik ko na sa bag ang cellphone ko pero nag-reply pa siya. Napailing na lang ako. Before, he said na hindi raw siya mahilig mag-text pero ngayon madalas siya pa ang text nang text sa akin. Hindi rin naman ako mahilig mag-text. Kung hindi siya, si Krisaya lang ang kapalitan ko ng messages.

Zede: Just okay?

Mahina akong natawa.

Zede: How cold, wife.

Nagsimula akong maglakad habang nagtitipa.

Me: Wala naman na akong sasabihin. Okay is fine.

Zede: Don’t you have request? Hindi mo ba ako tatanungin anong ginagawa ko? Don’t you want to talk to me?

I shook my head in disbelief.

Me: Haha!

Tumunog ang cellphone ko. His name and picture flashed on my phone’s screen.

Aba’t tumawag na talaga!

“What?” Huminto ako sa paglalakad at umupo sa bakanteng bench.

“What’s with the haha, wife?”

“Natatawa ako sa’yo.” I pouted and watched my shoes.

I heard him sigh.

“What do you think of a short break, out of town, before your class starts.”

Mas lalo akong ngumuso. Tiningnan ko naman ang bagong putol kong mga kuko. “Paano ang trabaho mo, ha?”

“I can always file for leave.”

“Tsss. You’re slacking off… Tinatamad ka ng magtrabaho?” biro ko.

“Work is boring, just wanna be with you.”

What a sweet talker! Gusto ko rin naman siyang laging kasama, pero hindi naman puwede ‘yon. On a second thought, he can choose not to go to work. He has enough fund to raise our family kahit hindi siya magtrabaho, but that’s ridiculous. Hindi rin papayag ang pamilya niya. Ang laki ng business nila, he is needed to run a part of it.

“Go back to work, Mister.”

He snorted.

“I’ll see you tonight. Diretso ka na sa gusto mong restaurant. I’ll see you there.”

“Fine, if that’s what you want. Ipapasundo kita sa driver.”

“Hindi naman kailangan. Puwedeng mag-taxi na lang ako.”

“Anselah-”

Siyempere hindi siya papayag.

“Alright. Sige na. Now, do your work.”

“I love you.”

“Mahal rin kita.”

“That’s good to hear.” He chuckled.

Pinatay ko na ang tawag. I put my phone inside my bag at tumayo na. Dapat uuwi na ako pero naisip kong dumaan sa mall. Bibili ako ng ilang school supplies. Sa halip na mag-taxi nag-jeep ako. Mas komportable mag-taxi, pero mas gusto kong mag-jeep. But knowing Zede, hindi siya sang-ayon. Gusto pa nga niyang kumuha ng personal driver ko. Ayaw ko naman.

Pumasok na ako sa bookstore. Lumiko ako sa mga school supply section. Kumuha ako ng highlighters at markers. May ballpen at lapis naman sa bahay kaya hindi na kailangan. Pumili rin ako ng isang notebook, iyong manipis lang. Naalala kong wala na pa lang sticky note si Zede kaya kumaha na rin ako ng isang set ng gamit niyang brand. Pumila na ako sa counter at nagbayad pagkatapos.

Wala naman akong ibang pupuntahan pa kaya lumabas na ako ng mall. Hindi ako nag-book ng taxi kaya naglakad ako sa paradahan. Naghintay ako kasama ng ibang nakaabang. Habang naghihintay, napatingin ako sa kabilang kalsada. May nakahintong jeep at nagsibaba ang mga sakay nito.

Sinundan ko ng tingin ang isang babaeng nakasuot ng checkered na blouse at mahabang palda. I squinted my eyes para mas makita ng malinaw ang mukha niya. Ramdam ko ang pagsikdo ng dibdib ko. Hindi ako sigurado, pero kamukha niya si Tiya Leah base na rin sa lumang litratong mayroon ako. Hiningi ko pa ito kay Tiya Marsha.

I started walking. Sinundan ko siya pero dahil sa dami ng taong nakakasalubong nawala ko siya. I tried to look around pero hindi ko na talaga siya nakita. I was dumbfounded. Bumalik ako sa paradahan at naghintay ng taxi.

Nang makaupo ako sa backseat ng taxi, mabilis kong hinanap ang lumang litrato na nasa wallet ko. I brought it out, at tinitigang maigi.

Dati kahit napaka-imposible sinubukan ko siyang hanapin, but I never found her. Sa laki ng Maynila mahirap talaga, wala pa akong clue kung saan siya puwedeng puntahan. And another thing, baka wala na rin s’ya dito. It’s been twelve years and a lot had happened.

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon hinihiling ko pa ring makita siya. I was young when she left, but I still remember her. I badly want to find her kahit hindi ako sigurado kung bakit. Maybe because she was my first family?

Truth is, pakiramdam ko something is missing in me. I am an empty shell carried by the waves in no certain direction. Ang dami kong tanong kahit tinanggap ko na sa sarili ko that I will never know my roots.

Until now I still wonder what my mother and father look like. Bakit ako iniwan? Did they do it on purpose? There’s a bucket of whys inside my head. Ang dami kong hinahanap pero hindi ko alam kung ano, saan, bakit o paano.

Whenever I have these blues, it’s painful. I can feel the hollow in my heart. It’s sad that no one can provide answers to my long list of questions. Mananatili na lang ‘tong walang kasagutan.

Before Zede, I feel like I have no space in this world. Para bang I don’t find sense of my existence. I was like a piece of paper drifting through the wind, walang sariling direksyon, just going where the wind leads me.