Kabanata 2
1190 Words
They said that too much love will kill you. Ganoon nga yata ang nangyari sa akin. I fell in love, that it ruin me.
Love. Honesty. Promises.
Ilang mata na ba ang lumuha dahil sa mga salitang 'yan? Ilang puso na ba ang nawasak dahil sa mga katagang 'yan?
I guess, I'm not an exemption. I love the wrong person. So wrong na naging sanhi nang pagkawala ko sa sarili.
But why does it felt so right?
Nababaliw na nga siguro ako.
'Kalimutan mo na siya Sofia. He's not worth it. Sinaktan ka niya, remember'
Parang mantra ko na ang mga salitang 'yon sa isip ko. Pero kahit anong gawin ko, I'm still there. Nandito pa rin ako. Nahihirapan pa rin akong umusad.
I'm the girl who can't be moved.
How can I move on? If loving him means having the best gift a woman can have. Malas nga lang ako dahil hanggang ngayon, hindi ko parin ito kapiling. Hanggang ngayon, tinitiis ko pa rin si Fausto at ang pananakit niya sa akin.
Naputol ang pag-iisip ko ng magsalita si Fausto. Mukhang kanina pa siya nakapasok sa loob ng aking kwarto.
"Kanina pa ako katok ng katok. Ano bang pinag-gagawa mo?" galit siya. Alam ko. Parati naman siyang ganito.
Nilapitan niya ako at sinampal. Napangiwi ako sa sakit. Hawak ko pa ang kaliwang pisngi ko ng hilahin niya ako papunta sa aking kama. Dinuro niya ako at sinampal ulit.
"Nag-iinarte ka na naman!" singhal niya sa akin.
Namamanhid na ako sa lahat nang pananakit ni Fausto sa akin. Nasanay na ang katawan ko sa sakit na dapat kong maramdaman. Kasi kong tutuusin, mas masakit ang sugat sa puso ko sa kahit na anong pisikal na sakit na ipinararanas niya sa akin.
"Alam mong ayaw na ayaw kong nag-iinarte ka Sofia." Tumango ako habang nakatungo parin sa kaniya.
"Kalimutan mo na siya." he whispered.
Nang magsawa siya sa pananakit sa akin ay saka pa lamang niya ako iniwan. Nang maisara niya ang pinto ay saka ko pa lang hinayaang tumulo ang aking mga luha.
Fausto's words were like daggers to me. Na kahit anong ilag ang gawin ko, tinamaan pa rin ako.
Who would have thought na ang dating nag-aalaga sa akin ay siyang mananakit sa akin ngayon. He promised to take care of me a long time ago. Just like what Zeus did.
Fausto's only son, Zeus was my first love. He promised me everything. But as what they say, promises are meant to be broken.
I smiled bitterly.
He broke my heart, literally.
------------------------------------------------------
Tanghali na nang magising ako. I slept late last night after I cried my heart out. Namamaga pa ang mga mata ko sa kakaiyak.
Nag-ayos muna ako ng sarili bago lumabas. Tinakpan ko pa ng concealer ang mga pasa sa aking braso.
Habang pababa ng hagdan ay nakasalubong ko pa ang mga katulong sa bahay. Iwas ang mga tingin nila sa akin.
Nagtuloy-tuloy ako sa kusina, and there I found Nanay. I embraced her so tight.
"Nag-away na naman kayo. Sinaktan ka na naman niya." It's not a question but a statement. Alam na alam na ni Nanay ang buong ako. Lalo na kapag naglalambing ako sa kaniya ng ganito.
Tumango ako. Nakayakap pa rin ako sa kanya. She ended the hug and look at me closely. Naaawa niya akong tiningnan.
"Nanay naman... alam mo naman diba?" sabi ko sa kanya.
Sumisikip ang dibdib ko kapag tungkol sa usaping ganito. Kasi wala akong magawa. Wala akong pagpipilian. Kailangan kong magdesisyon para sa iba, hindi para sa akin.
"Kailan mo ba siya iiwan, Sofia? Sobra na ang paghihirap mo."
Iling lang ang naging sagot ko sa kaniya. Hindi maaari. Hindi pa sa ngayon.
Binigyan ako ni Nanay ng tanghalian. Siniguro niyang marami ang aking kakainin. Pagkatapos kong kumain ay nag-ikot-ikot muna ako sa harden. Maluwang ang paligid ng mansion ni Fausto at maraming bulaklak ang paligid.
As usual, I went to my favourite spot. Sa duyan malapit sa dati naming bahay. Naupo ako doon at nagpahangin saglit.
This place is where I found my peace. Years ago, this place was my sanctuary. How ironic it is to found peace on the same place where I got my heart broken.
I let my mind relax for a while before I got up. But before I could open my eyes fully, a sarcastic approach greeted me.
"So, I guess old habits die hard. Huh." It was Zeus. Looking at me with his piercing eyes. I blinked twice para masigurong nasa harapan ko nga siya ngayon.
Tiningala ko siya at tinitigan. He is still the Zeus that I knew a long time ago, physically. But deep in my heart I know he changed.
"Stop assuming things, Zeus." I said with authority. Ayaw kong makita niyang affected pa rin ako. Na sa haba ng panahon, hindi pa rin ako nakausad. Na sa haba ng panahon kahit sinaktan niya ako noon, mahal ko parin siya.
Pero hindi na dapat. Kasi mali na. Pareho na kaming commited sa ibang tao. Hindi na kami malaya.
"Look at you now, a heredera. The perks of marrying my father."
Ngumisi siya. A dangerous one. Kinabahan ako pero hindi ko pinahalata. That smug smile on his lips was the same smile that I fell in love with, a long time ago. But despite of that, alam kong iniinsulto niya ako. At nasasaktan ako dahil doon, sapagka't wala siyang alam. Hindi niya alam kung anong pinagdaanan ko.
"Yes! Actually Zeus I was enjoying this place I'm in, right now." matapang kong pahayag sa kanya.
Nawala ang kanyang mga ngiti. Nanlilisik ang kaniyang mga mata ng tumingin sa akin. The Zeus I was once love was gone. He leaned closer to me and whispered closely to my ear.
"Always the fiesty, huh. Stop pretending that you don't care at all, love."
Bahagya niya pang kinagat ang aking taihnga at masuyong hinalikan pupunta sa aking pisngi. And when he finally close to my lips, he claimed it.
Zeus is kissing me, and I'm letting him do it. Kumakabog ang dibdib ko. Nanlaki din ang mga mata ko.
Shocked on what he was doing ilang segundo ko pa siya bago naitulak ng tuluyan. Sinampal ko siya. I am breathing so fast. Confusion was written all over my face. Why would he do that? He's already engage and I am his father's wife for God's sake.
Sapo niya ang pisnging nasampal ko, when he looked at me. He doesn't have any reaction at all. He just stood there, watching me. Kumunot ang noo niya.
"Don't you ever do that again Zeus". I said with conviction. Kailangan kong magpakatatag. Tapos na ako sa pagiging marupok.
Ngumisi siya sa akin saka napailing. Hinawakan niya ang likod nang ulo ko at nilapit sa kanya. Galit siya, alam ko.
"You know how I f*****g hate you, Sofia. I f*****g hate you for marrying my father." Nagtatagis ang kaniyang bagang.
The words he said was like a sword that hits directly through my heart. Kahit simpleng salita niya, nasasaktan pa rin ako.
He left. I watched him leaving. Saka ko pa lamang hinayaang tumulo ang aking mga luha.
Bakit parang kasalanan ko pa?
Bakit parang siya pa ang galit sa akin?
@SheinAlthea
- Writer
