THE SILENT BILLIONAIRE

CHAPTER 13: THE HIDDEN HAND

"Silent Moves, Loud Shadows"

Tahimik ang lounge ng Alcoveza headquarters. Ang ilaw, dim at intimate, parang stage para sa mga taong may lihim. Si Jance, nakatayo sa gilid ng hallway, mata’y sumusuri sa paligid—hindi lang mga tao, pati galaw, postura, at mga nakatagong intensyon. Kasama niya si Hanna, mahigpit ang hawak sa braso niya, tahimik pero alert.

Paglapit nila sa main dining area, agad silang nadetect ng pamilya Abad. Dorothy, sa taas ng kanyang heels, eleganteng naglalakad, ngunit ramdam ang tensyon sa bawat galaw niya. Mata niya, malamig, puno ng pagsusuri at pang-aalipusta. Banjo, halatang naiipit, habang si Bonifacio, nakaupo sa armchair, arms crossed, parang naghihintay ng pagkakataon.

Tahimik lang na naglakad si Jance, bawat hakbang may rhythm at matatag na presence. Ang suit niya, simple pero perfect na fit, halos nagwi-whisper ng confidence. Mata ng mga Abads nakatutok, sinusukat at sinusubok ang bawat galaw niya.

“Nakawan na ‘yan, Boni! Ramdam ko!” Dorothy’s voice, mataas at manipulative, parang sweet smile pero venomous. “Dapat ipa-imbestiga ang apartment na ‘yan! Baka nandiyan ang mga ninakaw niya sa atin!”

Hanna, steady at malinaw ang tono, sumagot: “We’re fine, Tita Dorothy. Kaya namin ito.”

Banjo, frustrated at hindi makapaniwala, nakita si Jance na hindi nagrereact, hindi natitinag. Ang simplicity at kalmadong aura niya, insulto sa Abads—parang sinasabi niya, ’Hindi mo ako makokontrol.’

Dinner nagsimula. Polite, small talk lang sa umpisa, pero si Jance tahimik lang, sinusuri ang lahat: bawat galaw, titig, salita, at micro-expression. Nakita niya ang mga maliit na pagkilos ng Abads—ang pagdududa, selos, at pagtatangkang maipakita ang superiority. Siya, kalmado, parang panauhin lang pero nakikita ang lahat, nakaka-predict ng galaw.

Habang papunta sa dessert, napansin ni Jance ang maliit na flash mula sa isang shadowed figure sa sulok. Mabilis siyang tumingin, pero nawala agad ang tao. Isa itong subtle warning—isang signal na may nakamasid, at ang kanilang moves ay hindi nakatakas sa mata ng ibang “player.”

Lumapit si Jance sa bintana, tanaw ang city skyline ng Makati, kumikislap sa dilim. Ramdam niya ang bigat ng bawat desisyon na dapat gawin, at ang posibilidad ng mga panganib na papalapit. Hindi lang pera o status ang stake—ito ay reputation, legacy, at survival.

“Tonight, ito pa lang simula,” bulong ni Hanna, hawak ang braso niya, mata’y nagliliyab ng determination. “Hindi pa nagsisimula ang tunay na laban.”

Habang nakatingin sa kanilang paligid, naramdaman ni Jance ang mga lihim na kamay na gumagalaw sa likod ng curtains. Lihim na alliances, mga planong hindi nakikita, at ang susunod na hakbang ng kanyang kalaban ay susi sa kanyang susunod na desisyon.

At sa huling sandali ng gabi: sa neon-lit alley sa kabila ng street, isang shadowed figure nakamasid sa kanila mula sa dilim. Hawak ang phone, may maliit na flash ng camera, isang silent click—at bago siya nawala, ramdam ang banta. Ang mensahe malinaw: “We are watching. Be ready.”

Tahimik na nanatili si Jance sa loob ng lounge, hawak ang baso ng tubig. Ang kanyang isip ay tumatakbo sa parehong rhythm: calculating, analyzing, preparing. Alam niya—ang laro ay hindi lang sa harap niya. Ang mga tunay na galaw ay sa likod ng tabing, at ang panalo ay nakadepende sa kakayahang makita ang unseen hand.