"ท่านอ๋อง หยุดพักก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวเอ่ยทักอย่างห่วงใยเมื่อเห็นเจ้านายตามหาพระชายาอย่างบ้าคลั่ง
ท่าทางของเซี่ยหยางดูอิดโรยเขาควบม้าตามหาเอ่อฉิงอย่างไร้จุดหมาย
"ท่านอ๋องไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ ทรงกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะทางนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ให้กระหม่อมจัดการเถอะพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ฮ้าวเอ่ยอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายยังคงดื้อด้านไม่ยอมหยุด
"ตามหาต่อไป" เสียงสั่งการคงเย็นชากว่าเดิม
ชายหนุ่มยังคงควบม้าต่อไป ตอนนี้สายตาเย็นชาดูเป็นกังวลกว่าที่เคยผ่านมา บ่อยครั้งที่เกิดความไม่เข้าใจกันแต่ก็ไม่เคยต้องห่างกันเหมือนเช่นวันนี้
"ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง!" เสียงองครักษ์คนสนิทเรียกเซี่ยหยาง เขารีบเขาไปประคองท่านอ๋องเอาไว้ ตอนนี้เซี่ยหยางดูเหมือนจะหมดแรงแล้วจริงๆ
"ข้าไม่เป็นไร ตามหาต่อไป" น้ำเสียงของเขาดูแหบแห้งแทบจะฟังไม่ได้ยิน
"ไม่เป็นไรได้อย่างไรกัน ท่านอ๋องตอนนี้ท่านตัวร้อนยัง
