..ฉันกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ แต่เมื่อมาถึงก็ต้องตกใจเมื่อข้าวของในห้องถูกขนออกมากองไว้หน้าประตูจนหมด
“ป้าหวานทำอะไรคะ?”
“กลับมาสักที ดี! งั้นก็มาเก็บเองแล้วขนลงไปไว้ข้างล่าง เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” เสียงแหบแห้งพูดกระแทกกระทั้น ทั้งสายตาและสีหน้า ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกใจและไม่คุ้นราวกับไม่ใช่ป้าหวานที่เธอเคยรู้จัก
“ขะ ขนไปไหนคะ?”
หญิงมีอายุเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนจะชักสีหน้าใส่ด้วยความหงุดหงิด
“ก็ขนลงไปที่ห้องเดิมของแกนะสิ หึ! คิดเหรอว่านายจะเอาผู้หญิงอย่างแกขึ้นมาเป็นนายหญิงของบ้าน ฝันไปเถอะ!”
“ป้าหวาน พูดอะไรคะ พรีมไม่เข้าใจ พรีมไม่เคยคิดแล้วก็ไม่มีวันคิดแบบนั้น”
“ตอแหล! ผู้หญิงอย่างแกฉันเห็นมาเยอะแล้ว คิดจะจับนายงั้นเหรอ? รอชาติหน้าเถอะ ตอนนี้นายหญิงกลับมาแล้วนายเองก็รักเธอมากซะด้วย แกเตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะของหญิงสูงวัยดังลั่นพร้อมกับเดินแหวกเตะข้าวของที่วางเกลื่อนบ
