ปรืนน~~
ระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังเดินอยู่บนฟุตบาทออกไปที่ถนนสาธารณะซึ่งมีป้ายรถเมย์อยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์พร้อมกับรถหรูสีดำวิ่งเข้ามาขับเทียบข้างๆ พร้อมกับลดกระจกลง
“หนูพรีมขึ้นมาสิคะ เดี๋ยวเฮียไปส่ง”
แม้จะรู้ว่าคนที่กำลังพูดกับเธอเป็นใคร แต่สาวน้อยกลับนิ่งเฉยก้มหน้าก้มตาเดินต่อเหมือนไม่ได้ยิน
หมับ!
โอ๊ย!! อ๊ะ เจ็บ!
ข้อมือเล็กถูกกระชากจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กถึงกลับสะบัดไปตามแรง
“ไม่ได้ยินที่เฮียพูดหรือไง? ไปขึ้นรถ”
“ไม่” เสียงปฏิเสธจากคนตัวเล็กยิ่งทำให้ชายหนุ่มมีอารมณ์หงุดหงิด
“เงยหน้าขึ้นมา” น้ำเสียงเค้นดุ ทว่าสาวน้อยกลับยังนิ่งไม่ทำตาม
“เมื่อคืนทำไมไม่ไปนอนที่ห้อง แล้วข้าวของหายไปไหนหมด?”
“หึ ตลกจังเลยนะ นายเป็นคนสั่งให้ป้าหวานย้ายของของพรีมลงมาไม่ใช่เหรอ? สมใจนายแล้วไง พรีมก็แค่เด็กในบ้านนอนที่ห้องเก็บของเหมือนเดิมก็สมควรแล้ว ปล่อยค่ะ” ดวงตาแดงก่ำ จ้องใบหน้าคมคายต
