ตอนที่1 การพบกันครั้งแรก
1574 Words
..ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ภายในห้องโถงของบ้านหลังใหญ่ ตกแต่งสไตล์กรีกโรมันร่วมสมัย สิ่งของเครื่องใช้ที่นำมาตั้งโชว์เป็นเครื่องประดับล้วนมีราคาสูงและเป็นของหายาก ทุกชิ้นมีแหล่งที่มาแตกต่างกันออกไปจากทุกมุมของโลก ทว่ากลับถูกนำมารวมกันอยู่ที่บ้านหลังนี้ แม้จะมีราคาแพงแต่เจ้าของบ้านกลับเอาพวกมันมาตั้งโชว์อยู่กลางลานราวกับเป็นของไร้ค่าราคาถูก บ่งบอกถึงฐานะและอำนาจของผู้ที่ถือครอง
ภาพวาดสีน้ำมันยุคโรมัน ศิลปะดั้งเดิมอันเก่าแก่แขวนโชว์อยู่มุมห้อง โซฟาตัวยาวสลักลวดลายแปลกตาอย่างน่าฉงน ทุกตารางนิ้วของบ้านสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเด็กสาวตัวเล็กเป็นอย่างมาก
“ไปนั่งๆ” เสียงทุ้มบอกเมียกับลูกให้ไปนั่งบนโซฟา แต่ยังไม่ทันที่ก้นจะหย่อนลงสัมผัส พวกเขาก็ต้องชะงัก ทันทีที่เสียงเข้มดุเอ่ยยท้วง
“ถ้านั่ง พวกมึงตาย!”
เสียงกังวานทำให้คนทั้งสามรีบยกตัวขึ้นยืนพร้อมก้าวถอยหลังออกไปจากโซฟาตัวใหญ่ เปลี่ยนลงมานั่งบนพื้นอย่างเจียมตัว
กึก! กึก! กึก!
“ฉิบหายหมด! ห้าสิบล้านกูถูกละลายทิ้งชัดๆ” น้ำเสียงดุดัน สีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจหลังเหลือบมองเด็กสาวเพียงหางตา
“สวัสดีเฮียเต้ซะสิ ต่อไปแกต้องอยู่ที่นี่ ต้องคอยดูแลเฮียเขาดีๆ รู้ไหม?” ผู้เป็นแม่สะกิดแขนบอกลูกสาว ก่อนที่เธอจะยกมือไหว้ตามคำสั่ง
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“เฮ้ย! ใครลุง? กูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
ดวงตาเข้มถลึงตามองเด็กสาวอัปลักษณ์ สีหน้าเข้มขรึมแววตาดุประกอบกับท่าทางหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ สร้างความหวาดกลัวจนเด็กหญิงตัวเล็กต้องรีบก้มหน้าหลบ
“เรียกเฮียสิ กูบอกมึงแล้วไม่ใช่หรือไงอีลูกคนนี้สอนยากสอนเย็นจริงๆ” นิ้วชี้ใหญ่จิ้มกลางหน้าผาก ดันร่างเล็กล้มหงายท้องลงไม่เป็นท่า
“เออๆ พอแล้ว มันก็เป็นแค่เด็กพวกมึงเป็นพ่อเป็นแม่ภาษาอะไรวะ ถึงทำรุนแรงกับลูกแบบนั้น” เสียงดุดันน่ากลัว หากแต่ยังมีความดีแฝงอยู่
“ขอโทษครับเฮีย แต่ถ้าเฮียอยากทำอะไรกับมัน เชิญเฮียทำได้ตามสบายเลยนะครับ ผมกับเมียอนุญาต ถือว่าเป็นการขัดดอกระหว่างที่ผมกับเมียหาเงินมาใช้หนี้”
“ฮ่าๆ มึงแหกตาดูสภาพลูกสาวมึงก่อนจะให้กูทำอะไรได้วะ แล้วมึงแน่ใจเหรอ? ว่าจะหาเงินมาใช้หนี้กู ไม่ไช่คิดแค่จะเอาเงินไปลงบ่อน” เสียงหัวเราะดัง เหลือบมองคู่ผัวเมียด้วยความเหยียดหยาม
“จริงๆ ครับเฮีย ผมกับเมียจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ให้ไวที่สุด”
“เมื่อไหร่ล่ะ? ห้าสิบล้านนะไม่ใช่ห้าสิบบาท ที่มึงสองคนจะหามาได้แค่วันสอง”
“เฮียไม่ต้องห่วงนะคะ พ่อกับแม่ของพรีมเก่งมากๆ รับรองว่าไม่กี่วันพ่อกับแม่ต้องหาเงินมาคืนได้เฮียแน่ ๆ ค่ะ พรีมอยู่ที่นี่พรีมก็จะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟัง ช่วยทำงานบ้าน พรีมทำได้หมดทุกอย่างเลยนะคะ ล้างจาน ทอดไข่ ล้างห้องน้ำ ซักผ้า กวาดพื้น ถูบ้าน แล้วก็..”
เสียงเจื้อยแจ้วจากเด็กหญิง ทำให้เจ้าของบ้าน ถึงกลับส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“พอแล้ว! กูไม่ได้อยากได้แม่บ้าน กูอยาก!..แม่ง ฉิบหายอีกแล้วสิกู! ขาดทุนย่อยยับอีกตามเคย พวกมึงจะไปไหนก็ไป ส่วนอีเด็กนี่ก็พาไปไว้กับป้าหวานหลังครัวแล้วกัน แม่ง! วันเชี่ยอะไรวะเนี่ย ซวยแต่เช้าเลยกู”
เสียงบ่นด่าตัดพ้อกับตัวเองพลางยกมือไล่ ก่อนจะเรียกให้ลูกน้องเข้ามาจัดการต่อ แล้วหันหลังเดินกลับขึ้นไปบนห้องอย่างหัวเสีย
“ลุกขึ้นสิ เดี๋ยวพี่พาไปดูห้องพัก”
เสียงนุ่มทำให้เด็กหญิงแหงนหน้าขึ้นไปมอง เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีสายตาอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มทำให้เด็กน้อยรู้สึกถึงความปลอดภัยและเป็นมิตร แม้ไม่อยากห่างจากพ่อแม่แต่ก็ไม่สามารถกลับไปกับพวกเขาได้อีก
ห้องนอนขนาดเล็กแต่เมื่อเทียบกับมุมห้องเก็บของที่เธอเคยอยู่ ที่นี่ก็นับว่าใหญ่และดูดีมากๆ
“สวัสดีค่ะ ป้ามีอะไรให้พรีมช่วยมั้ย?” เสียงเล็กเอ่ยถามหญิงมีอายุ ที่กำลังง่วนอยู่กับการล้างผัก จนลืมสังเกตเด็กสาวตัวเล็กที่เดินเข้ามายืนข้างๆ
“สวัสดีจ้ะ ชื่อพรีมเหรอลูก? ป้าได้ยินหนุ่มๆข้างหน้าเขาพูดกันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ว่านายรับคนเข้ามาใหม่ คงเป็นหนูสินะ?”
“ค่ะ” เสียงเล็กตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ป้าคือป้าหวานใช่ไหมคะ? พรีมได้ยิมเฮียพูดตอนอยู่ในบ้าน”
“ใช่จ้ะ ป้าก็คือป้าหวานเป็นแม่บ้านแล้วก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ที่นี่ แต่หนูพรีมยังเด็กอยู่เลยทำไมถึงเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ตั้งแต่ป้าอยู่ที่นี่นอกจากนายหญิงแล้วป้าก็ไม่เคยเห็นนายอนุญาตให้ใครเข้ามาอยู่ในบ้านเลย”
“นายหญิง?” เสียงเล็กพูดซ้ำ มองหญิงมีอายุอย่างสงสัย
“อย่าไปสนใจเลย เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว ว่าแต่หนูเถอะทำไมถึงได้เข้ามาอยู่ในบ้านของนายได้?”
“พรีมเข้ามาทำงานใช้หนี้แทนพ่อกับแม่ค่ะ ถ้าป้าหวานมีงานอะไรบอกพรีมได้นะคะ พรีมทำได้หมดทุกอย่างเลยค่ะ ^^”
“น่าสงสารจัง เด็กตัวแค่นี้พ่อแม่ยังกล้าส่งมาให้ทำงานใช้หนี้แทนอีก”
“ไม่ต้องสงสารหรอกค่ะ พรีมเต็มใจ แค่ได้ช่วยพ่อกับแม่ พรีมก็มีความสุขแล้ว เฮียเองก็ใจดี”
เสียงใสตอบหญิงชราที่เพิ่งรู้จักกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งที่ข้างในหัวใจของเด็กน้อยกลับรู้สึกเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างเหมือนถูกทิ้งไว้ที่นี่เพียงลำพัง
“ต่อไปอยู่ที่นี่ ก็ให้เรียกคุณเขาว่านายนะ อย่าเรียกเฮีย”
“ได้ค่ะ”
เด็กสาวเข้ามาอยู่บ้านหลังใหญ่ในฐานะลูกหนี้ โดยเกิดจากพ่อแม่เป็นคนก่อ ทว่าผลลัพธ์กลับตกมาอยู่ที่เด็กน้อยไร้เดียงสา รู้เพียงว่าหนี้ที่เธอกำลังก้มหน้ารับผลเกิดจากการลงทุนที่ผิดพลาด เศรฐกิจที่ล้มเหลวทำให้ครอบครัวของเธอต้องตกอยู่ในสภาวะล้มละลาย
แม้ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ของเธอจะไม่เคยแสดงความรักความเอาใจใส่ มีเพียงถ้อยคำดุด่า แม้ว่าสิ่งเดียวที่เธอขอคือการได้เรียนต่อแต่ก็ถูกปฏิเสธจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่ในความคิดของคนเป็นลูกเชื่อว่าทุกอย่างที่พ่อแม่ทำลงไปก็เพื่อเธอทั้งสิ้น รวมถึงการส่งให้เธอมาอยู่ที่นี่ก็คงเป็นความหวังดีที่พวกเขาคิดเอาไว้ให้เธอแล้ว
********
เฮียเต้: นักธุรกิจหนุ่มหล่อ วัย35 ปี ทายาทมหาเศรษฐีระดับต้นๆของประเทศ ต้นกำเนิดมาจากตระกูลมาเฟียใหญ่ พ่วงตำแหน่งนักธุรกิจดำขาวอีกทั้งอิทธิพลและอำนาจ ล้วนอยู่ภายใต้การควบคุม เพียงแค่เขาเอ่ยปากทุกอย่างก็เป็นเรื่องง่าย อุปนิสัยขี้เล่นรักสนุกเจ้าสำราญ เป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยนกับสาวๆ เจ้าชู้ไม่เลือกหน้าแต่ก็ไม่เคยข่มเหงน้ำใจใคร ผู้หญิงที่เข้าหาต่างยินดีเสนอตัวด้วยความเต็ม ต่างจากเรื่องงานราวฟ้ากับเหว ใจร้อน เลือดเย็น ไร้ความสงสาร ไม่มีความปราณี เป็นที่เกรงขามและหวาดกลัวของลูกน้องและคู่แข่งทางธุรกิจ
พรีม: เด็กหญิงอัปลักษณ์ในวัยเด็ก ไร้เดียงสาซุกซนน่ารักสมวัย ยิ้มง่าย จิตใจดี มีสถานะลูกหนี้ที่พ่อแม่พามาเป็นของจำนำเพื่อขัดดอกตั้งแต่อายุ15 นับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่อีกเลย แม้กระทั่งเบอร์โทรที่เคยมีก็ไม่สามารถติดต่อได้
..ฉันได้เรียนหนังสือตามที่ตั้งใจไว้ โดยมีเงื่อนไขจากนายว่าจะให้ค่าแรงวันละห้าร้อย และหักค่าเทอมจากค่าจ้างทีหลัง แต่มีข้อแม้ว่าห้ามออกมาให้นายเห็นหน้าโดยเด็ดขาดแม้ไม่รู้สาเหตุถึงคำสั่งนี้แต่เมื่อแลกกับสิ่งที่ได้รับก็เป็นอะไรที่คุ้มค่ามากๆ
เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน ค่าใช้จ่าย ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้า พี่แทนเป็นคนดูแลทั้งหมด เขาเป็นเหมือนผู้ปกครองที่รับผิดชอบไม่ต่างจากพ่อแม่หรือบางครั้งก็ดูแลดีกว่าพ่อกับแม่ของฉันซะด้วยซ้ำ
ในทุกๆ วัน ฉันจะตื่นนอนตอนตี4 เพื่อปัดกวาด เช็ดถู ทำความสะอาดขั้นบันได เช็ดทุกซอกทุกมุมของบ้าน จัดเตรียมอาหารให้พร้อมก่อนที่นายจะตื่น และหากมีเวลาก็จะช่วยรดน้ำต้นไม้ในสวนแทนป้าหวานซึ่งเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ เสร็จแล้วถึงจะอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน
ทุกอย่างถูกดำเนินอยู่แบบนี้ซ้ำๆ เป็นกิจวัตรประจำวันตั้งแต่วันแรก จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
- Writer
