“ถ้าไม่หยุดโวยวาย ลูกเขยหล่อๆคนนี้คงต้องตัดลิ้นพ่อตาทิ้งซะแล้วมั้ง?”
สิ้นคำของชายร่างใหญ่เสียงโวยวายก็เงียบลงในทันที ใบหน้าเหยเกแหงนมองชายตรงหน้าด้วยความมึนงง
“หึ ทำไม? มึงพูดเองไม่ใช่หรือไงว่ากูเป็นลูกเขย เซ็นเอกสารตรงหน้ามึงซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
เอกสารถูกเปิดไปที่หน้าสุดท้ายเพื่อให้ชายมีอายุได้ลงชื่อตามคำสั่ง แต่เพราะความขลาดเขลาและหวาดกลัวทำให้เขาไม่ยอมเซ็นตามที่กลุ่มชายฉกรรจ์ต้องการ
“ห้าสิบล้าน นี่ก็ผ่านไปแล้วสองปีกว่ากุยังไม่ได้เงินคืนสักบาท ทบต้นทบดอกตอนนี้ก็น่าจะราว ๆ ร้อยกว่าล้าน”
ดวงตาชายวัยกลางคนเบิกกว้าง ตกใจกับจำนวนเงินที่ได้ยิน
“บ้า บ้าไปแล้ว จะร้อยกว่าล้านได้ยังไง? โกงกันชัดๆ”
“โกงเหรอ? มึงว่ากูโกง มึงต่างหากที่โกง กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง” เสียงเค้นในลำคอ นัยน์ตาคมเข้มแสดงถึงความไม่พอใจ
“โอกาส?”
“ใช่! มึงคิดดีๆล่ะไอ้แก่ นายกูไม่เคยให้โอกาสใครง่ายๆหรอกนะ” แทนไทก
