Again เดิมพันเสน่หา(ยัดเยียด)

ตอนที่ 9 ห้ามรู้สึก

" เชิญนั่งครับ "

วิชยุตม์ผายมือเล็กน้อยให้กับสุภาพสตรีตรงหน้าพร้อมกับไม่แสดงสีหน้าหรืออาการใดๆเขาทำเพียงแต่เปิดแฟ้มเอกสารที่มีประวัติของเธอ แล้วอ่านมันคร่าวๆพร้อมกับที่พิพิมพ์นั่งลงที่เก้าอี้ตัวนั้นตรงข้ามกับเขา

" ทำไมถึงออกจากที่เดิมล่ะ "

เวียร์เริ่มต้นสัมภาษณ์ทันที

" หาประสบการณ์ใหม่ๆค่ะ "

" ตอบเป็นแพทเทิร์นดีนะ ขอคำตอบที่จริงใจกว่านี้ได้ไหม "

" เจ้านายคนเก่ามันหื่นกามค่ะก็เลยลาออก "

เวียร์ที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบก็แทบพุ่งออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ บทจะตรงก็ตรงเกินแม่คุณ แต่นั่นก็ทำให้เขาชะงักไปอยู่เหมือนกัน เธอออกมาด้วยเหตุผลนี้แต่เขากับเธอมีอะไรกันมาก่อนหน้านี้นะ ย้อนแย้งเกินแต่ก็ช่างเถอะ

" แล้วถ้าคุณเริ่มงานที่นี่ไม่กลัวว่าผมจะหื่นกามหรอ "

" กลัวสิคะ แต่ที่นี่มีเลขาตั้งสองคน และดูท่าทางเลขาของคุณคงไม่ใช่แค่เลขาหน้าห้องธรรมดาเพราะฉะนั้นดิฉันน่าจะรอด "

พิพิมพ์บอกออกไปตามตรง ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างมันราบรื่นไปได้ด้วยดีเธอต้องได้งานนี้จริงๆ

" อืม ตาแหลมดี "

และนั่นคือคำตอบของวิชยุตม์ แม้ว่าจะไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

" เอาล่ะ ก่อนที่จะไปพูดถึงเรื่องเงินเดือนผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณก่อน เรื่องของเราคืนนั้น "

วิชยุตม์ผู้ที่ไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานรีบเอ่ยขึ้นทันที สำหรับเขาเธอสวยมีเสน่ห์แต่เขาไม่ชอบผูกมัดกับใครและไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเพียงแค่นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว นั่นทำให้พิพิมพ์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

" คุณจำได้? "

เวียร์ทำเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น พร้อมกับเปิดลิ้นชักของตัวเองแล้วหยิบบัตรประชาชนของเธอพร้อมกับลิปสติกสีแดงขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเลื่อนมันช้าๆไปให้กับเธอ

" ของคุณ "

พิพิมพ์รับของของตัวเองมาไว้พร้อมกับเก็บใส่กระเป๋าทันที เธอนึกว่าเธอเก็บของมาหมดแล้วเสียอีก ด้วยความที่ไม่ได้หยิบบัตรประชาชนมาใช้เลยในช่วงนี้เธอก็ลืมไปเลยว่ามันหายไป

" ผมมีข้อตกลงเด็ดขาดที่คุณต้องรู้ก่อนที่จะทำงานกับผม "

คราวนี้เวียร์พูดออกมาอย่างจริงจัง

" ผมชอบอิสระ ไม่ชอบการผูกมัดจากผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ทุกคนที่ผมนอนด้วยผมจะจ่ายค่าตอบแทนอย่างดีแล้วจบกันไป ส่วนคุณ...."

เวียร์ตั้งใจเว้นวรรคไว้เพียงเท่านั้นเพื่อให้เธอได้นึกถึงเรื่องราวในคืนนั้น พิพิมพ์อยากทุบหัวตัวเองแรงๆที่ไปเอาเงินฟาดหัวเขาแบบนั้น คิดถูกหรือคิดผิดที่ทำแบบนั้นกันนะ เงินของเธอน่าจะไม่ใช่เศษเงินของเขาเสียด้วยซ้ำ สำหรับเขาน่าจะแทบไม่มีค่าอะไรเลย แต่เธออยากให้เขาจดจำเธอได้นี่น่า

" ว่ามาเลยคุณต้องการเท่าไหร่ แลกกับการที่เรื่องของเราจะไม่ถูกเปิดเผย "

เมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้พิพิมพ์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนด้อยค่ายังไงอย่างนั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะที่จะขายตัวแลกเงิน แต่ช่างเถอะอดทนไว้ก่อนแล้วกัน

" ฉันไม่ต้องการเงินของคุณค่ะเก็บมันไว้เถอะ แล้วเรื่องของเราฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้นสบายใจเถอะค่ะ "

พิพิมพ์พูดออกไปอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย นอกจากคำขอโทษจะไม่ออกมาจากปากคนแบบเขาแล้วยังพูดจาเหมือนกลัวเธอจะไปจับเขายังไงอย่างงั้นไม่มีทางหรอกสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่สิ่งนี้สักหน่อย

" ผมไม่ชอบติดค้างใครนะครับคุณพิมพ์ เอาเป็นว่าผมจะโอนเงินให้คุณเพื่อเป็นค่าเสียเวลาตามหมายเลขบัญชีที่คุณระบุไว้ในนี้ แล้วก็ไม่ต้องปฏิเสธผม คิดเสียว่าผมกับคุณเราแค่สนุกด้วยกันทั้งคู่ห้ามรู้สึกอะไรกับผมทั้งนั้น อ่อ...วันนั้นคุณได้กินยาหรือเปล่า ผมหมายถึงยาคุมฉุกเฉินเพราะวันนั้นผมลืมป้องกัน "

เวียร์พูดออกมาหน้าตาเฉย เขาเองคิดเรื่องนี้มาตลอด วันนั้นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันถึงเลือกที่จะถอดเครื่องป้องกันออกหลังจากที่รู้ว่าได้เป็นคนแรกของเธอ

" ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ รับรองว่าจะไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง เรากลับมาคุยเรื่องงานกันต่อเถอะนะคะ "

พิพิมพ์ที่อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว ใครเขาจะไปรู้สึกกับหมอนี่กันหลงตัวเองชะมัด

" หึ ครับ หวังว่าจะทำได้ตามที่พูดนะ ส่วนเรื่องเงินเดือนผมให้คุณเท่าปัทมาแม้ว่าคุณพึ่งมาเริ่มงานแต่ก็มีประสบการณ์จากที่อื่นมาแล้วผมให้ 50,000 บาท แต่คุณจะไม่มีเวลาส่วนตัวเพราะถ้าผมติดต่อเมื่อไหร่ต้องรับสายเมื่อนั้น "

พิพิมพ์พยักหน้ารับเธอเข้าใจในสโคปงานของเลขาดี เลขาแปลว่าต้องทำได้ครอบจักรวาล

" ดีมาก เวลางานผมไม่อนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนเข้าห้องทำงานผมทั้งนั้นเพราะฉะนั้นหน้าที่ของพวกคุณสองคนคือทำยังไงก็ได้ให้ผมได้ทำงานอย่างสงบสุข เดี๋ยวออกไปปัทมาก็คงบอกอีกรอบ "

เวียร์พูดออกไปพร้อมกับจ้องมองดวงหน้าของสาวสวยตรงหน้า ส่วนเธอทำแค่พยักหน้าเข้าใจ จริงๆเขาไม่ได้รับเธอเข้าทำงานหรอกปัทมาต่างหากที่เป็นคนเลือก แต่ก็ต้องขอบคุณเลขาเขานะที่เลือกของดีมาให้กับเขาจริงๆ หลังจากคืนนั้นเธอก็ตามมาหลอกมาหลอนเขาทุกคืนอาจเป็นเพราะว่าเขายังไม่ได้คุยกับเธอความรู้สึกมันเลยยังค้างคา

" ค่ะ "

" อีกอย่างถ้าออกนอกสถานที่ผมจะให้คุณไปกับผมเพราะปัทมามีประสบการณ์มากกว่าคุณผมจะให้เขาดูแลที่นี่ เหนื่อยหน่อยนะ คุณรู้ใช่ไหมว่าบริษัทเรากำลังมีโครงการก่อสร้างบ้านพักบนพื้นที่ทำเลทองซึ่งกำลังจะประมูลกันอีก 3 เดือนข้างหน้า ซึ่งแน่นอนบริษัทเราต้องได้และเป็นเหตุผลที่ผมรับคุณเข้ามาทำงานเพิ่มเพราะฉะนั้นอาจต้องลงพื้นที่กันบ่อยๆ นั่นแปลว่าผมต้องเดินทางบ่อยและคุณต้องไปกับผม "

" รับทราบค่ะ "

พิพิมพ์ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

" ถ้าอย่างนั้นออกไปทำงานเถอะครับ "

ร่างเล็กเดินออกจากโต๊ะทำงานของท่านประธานบริษัททันทีที่เขาอนุญาต ส่วนเวียร์ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกหลังจากที่ได้รู้ว่าเธอเองก็ป้องกันตัวเองอย่างดีเหมือนกันในคืนนั้น แม้ว่าเธอจะสวยน่ารักน่ากินไม่รู้จบแต่เขาไม่ได้คิดจะจริงจังกับใคร เด็กในสต๊อกของเขามีตั้งเท่าไหร่ถ้าต้องรับผิดชอบทั้งหมดคงไม่หวาดไม่ไหวแน่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับกดหมายเลขบัญชีของเธอและโอนเงินเข้าไปจำนวน 200,000 บาท

พิมพ์ออกมานั่งที่โต๊ะของตัวเองที่จัดเตรียมเอาไว้ตรงข้ามกับปัทมา เมื่อนั่งลงก็ได้ข้อความแจ้งเตือนจากธนาคารเธอจึงกดเข้าไปดูก็ต้องเบิกตาโพลงอย่างตกใจ

" สองแสน!! "

เธอพึมพำเบาๆกับตัวเองขยี้ตาจนแทบบอดคนรวยเขาใช้เงินง่ายขนาดนี้กันเลยหรือนี่

" ในเมื่อตั้งใจโอนมาปลอบขวัญขนาดนี้ไม่คืนนะคะเจ้านาย "

พิมพ์พูดออกมากับตัวเองเพราะสิ่งที่เธอเสียไปแล้วมันเอาคืนมาไม่ได้จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้เป็นคนเรียกร้องในเมื่อเขาอยากให้เธอจะรับไว้ก็แล้วกัน เงินของเขาจะต่อชีวิตของเธอได้อีกยาวไกลเพราะใครจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเธอมันกดดันและลำบากแค่ไหน

ปึ่ง!

แฟ้มเอกสารหลายแฟ้มถูกโยนมาตรงหน้าของพิพิมพ์ทำเอาเธอตกใจเพราะกำลังเพ่งมองกับตัวเลขในบัญชีธนาคารอยู่

" เริ่มงานวันแรกไม่ควรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นนะ นี่คือแฟ้มงาน 5 ปีย้อนหลังอ่านให้หมดก่อนเที่ยง แล้วบ่ายโมงฉันจะสอนลงตารางงานให้คุณเวียร์ อย่าโง่ล่ะ เพราะฉันจะสอนแค่รอบเดียว "