พ่ายรักเมียมือสอง

ความเจ็บปวด​ในชีวิตที่สุดของคุณคืออะไร ความเจ็บปวดที่สุดของโสรยาคือการได้รับรู้​ว่าสามีนอกกายนอกใจไปมีเมียน้อย ไปกกไปกอดไปพลอดรักกัน บางคนอาจจะคิดว่าสามีเมียน้อยไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าแปลกมากมายเท่าไหร่ เพราะผู้ชายในสังคมปัจจุบันนี้ทำเรื่องแบบนี้ให้เห็นกันประปรายจนผู้ชายบางคนมองมันเรื่องธรรมดา อาจจะไม่แปลกไม่อะไรในความรู้สึกของคนอื่น แต่มันทำให้โสรยา​เจ็บปวดเท่าทวีนั้นคือการได้รู้ว่าสามีของตนเป็นชู้กับแม่ของเธอเอง... ร่างโสรยาที่กำลังตั้งครรภ์​มาได้5เดือน เดินก้าวเข้าไปในบ้านอย่างมั่นคงถึงแม้หัวใจมันจะบอบช้ำจนไม่อาจจะปรามน้ำตาเอาไว้ได้ก็ตาม เธอรู้เรื่องนี้มาได้สักพัก แต่เธอไม่แน่ใจถ้ามันไม่ได้เห็นกับตาของหล่อนเอง “อีโส มึงมั่นใจนะว่ามึงจะไม่เป็นลมล้มตึงไป” อลิซเอ่ยถามโสรยาอย่างห่วงใย ในขณะที่​หญิงสาว​ก้าวขึ้นบันได​ อลิซคุยกับเธอผ่าน​โทรศัพท์​เพราะอลิซต้องไปเรียนที่ต่างประเทศและมีงานของครอบครัว​อยู่ที่นั่น “ฉันมั่นใจ” โสรยากดวางสายตรงขึ้นไปยังห้องที่แม่นอน บ้านหลังนี้เป็นบ้านเก่าของเธอกับมารดาที่เคยมีบิดาอาศัยอยู่ร่วมด้วยเมื่อครั้งที่โสรยาเยาว์​วัย​ แต่ผ่านไปไม่นานมากนักข่าวลือหนาหูก็เกิดขึ้น มีคนเห็นสามีของโสรยาเล่นบทสวาทกับมารดาของเธอที่ระเบียงบ้าน เขาเห็นแล้วพูดต่อ ๆ โสรยาเชื่อใจและมั่นคงกับสามีเสมอ แต่ตอนนี้เธอไม่อาจจะเชื่อใจใครได้อีก โสรยาเลยบอกกับผู้เป็นสามีว่าวันนี้เธอจะไปหาหมอ เขาไปส่งเธอจะเข้าไปตรวจเองเขาก็ยอมกลับแต่โดยดี ไม่นานนักเธอก็โทรไปบอกว่าหมอให้เธอนอนดูอาการ1วัน เพราะเธอมีอาการความดันโลหิตสูงและหมอไม่ให้ญาติเฝ้า ซึ่งมันเป็นไม่ตามแผนเพราะโทมัสยอมทำตามทุกอย่างเพราะโทมัสดูดีใจที่เธอไม่ได้กลับบ้าน เท้าเล็กเดินไปจนถึงหน้าห้องนอนขนาดใหญ่ เสียงครวญคราง​ดังเล็ดลอดออกมา หญิงสาว​ปิดปากตัวเองจ้องมองเสื้อผ้าที่ต​กอยู่เกลื่อนพื้น และเสื้อเชิ้ต​ตัวนั้นเป็นเสื้อของสามีเธอ แม้จะไม่ได้เห็นภาพที่ทั้งสองร่วมรักกัน แต่หลักฐาน​ต่างๆมันก็ฟ้องว่าเป็นอื่นไปไม่ได้ น้ำตาของเธอไหลรินอาบแก้ม ปล่อยโฮออกมาน้ำตาไหลราวกับทำนบพัง “อ๊า เร็วอีก...ซี๊ด” ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊า” มือเล็กของโสรยาเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจสลาย ภาพตรงหน้าคือภาพที่สารภีมารดาของโสรยาร่วมรักกันอย่างถึงพริกถึงขิง แม่สารภีนั่งบนโต๊ะเครื่องเเป้งมือโอบรอบคอของคนที่ได้ชื่อว่าสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย​ของเธอคนที่เป็นบุตรสาว เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นลูกแท้ๆของตน ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊า” “อ๊า” เสียงครวญคราง​ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ​ พร้อมกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงม​ โทมัสเร่งจังหวะรัวเร็วพร้อมกับ​กระแทกเน้นๆรัวๆ “ฮื่อๆ โทมัสกับแม่ทำแบบนี้กับโสได้ยังไง ฮื่อๆ” โสรยาร้องให้ออกมาอย่างเจ็บปวด คนที่เธอรักและเทิดทูน​คนที่เธอมอบหัวใจและอยากจะฝากชีวิต​เอาไว้ กลับรวมหัวกันทำเรื่องระยำกับเธอ “ว้าย! ยัยโส” สารภีมองภาพบุตรสาวที่ยืนน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าบุตรสาวของเธอจะล่วงรู้ความลับที่เธอกับบุตรเขยพยามปกปิดเอาไว้ มือเล็กรีบคว้าชุดคลุมออกมาสวมใส่ในขณะที่​โทมัสคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างเอาไว้หลวมๆ “แม่ทำกับหนูได้ยังไง ฮื่อๆ หนูเป็นลูกแม่นะ เขาเป็นสามีหนูนะแม่เขาเป็นพ่อของลูกหนู ฮื่อๆ” โสรยาร้องไห้อย่างเจ็บปวด สารภีมองบุตรสาวด้วยสายตานิ่งๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึก​อะไรออกมาทางสายตา “เขาก็เป็นสามีของฉันเหมือนกัน” “แม่ ฮื่อๆ” “เราอยู่กันสามคนได้นะโส ใช้ชีวิตแบบ 3 คน มันไม่มีอะไรที่แย่เลยนะ ฉันมีอะไรกับแม่เธอมันก็ดีกว่าฉันไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นนะ” โทมัสเอ่ยออกมาอย่างคนเห็นแก่ตัว ซึ่งโสรยาไม่อาจที่จะทนให้เขาพูดคำพูดคำอื่นได้อีกต่อไป เพี๊ยะ! มือเล็กฟาดลงใบหน้าคมเพื่อยุติคำพูดเลวระยำของโทมัสที่พ่นออกมาไม่หยุด เธอไม่คิดว่ามารดาของเธอกับโทมัสจะเป็นคนเลวระยำได้ขนาดนี้ “คนสารเลว ฮื่อๆ สมสู่กันไม่เลือก ไม่ต่างจากสัตว์” เพี๊ยะ! หน้าของโสรยาหันไปตามแรงตบ เมื่อผู้เป็นมารดาฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าเรียวสวยของเธอสุดแรงจนร่างบางเซถลาล้มลง “มะ... แม่ ฮือ ๆ” “โส... มะ... แม่ขอโทษ​” สารภีได้สติก็พยายาม​เข้ามาประคองร่างบางของโสรยาให้ลุกขึ้น “แม่อย่ามาเสแสร้ง​แกล้งทำดี ฮื่อๆ ขอให้เราเลิกยุ่งเลิกข้องเกี่ยว​กัน โสไม่โกรธ​ไม่เกลียด​แม่ ขอให้แม่อยู่กับผู้ชายที่เป็นทั้งลูกเขยและผัวของแม่เถอะ” โสรยาประคองร่างตนเองให้ลุกขึ้นแล้วหันหลังให้ “โส...” สารภีเอ่ยเรียกบุตรสาวอย่างแผ่วเบา “แม่ทำเรื่องแบบนี้ได้ แม่คงไม่คิดว่าโสเป็นลูกแล้วล่ะค่ะ ขอให้แม่โชคดีใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับสิ่งที่เลือกนะคะ ฮึก” โสรยาเดินออกมาจากบ้านหลังที่เคยอยู่อย่างเจ็บปวด เวลานี้มันช่างมืดมนไปหมด เธอไม่รู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะใช้เพื่ออะไร เธอไม่รู้ว่าเธอจะตอบคำถามลูกอย่างไร แปลกดีนะที่ร้องไห้แสดงความเจ็บปวดผ่านหยาดน้ำตา แต่ทว่าเธอกลับเจ็บปวดที่หัวใจ ร่างบางหลั่งน้ำตาแห่งความทุกข์​ระทมร้องไห้เดินตามถนนไปเรื่อย ๆ บางทีการจากไปมันก็ดีกว่ารับรู้เรื่องเลวร้าย นัยน์ตา​แดงก่ำจ้องมองรถที่วิ่งไปมา เธออยากจะตายไปให้พ้นโลกที่แสนโหดร้าย “แม่ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรดี ฮื่อๆ” โสรยาคร่ำครวญ​ออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ร่างเล็กยืนที่ริมถนนพร้อมกับลูบท้องของตนเองเบาๆ หัวใจดำดิ่งสู่ความความทุกข์​ระทม ชีวิต​ไร้ทางออกไม่อาจจะอยู่สู้ต่อไปได้ โสรยาเลยตัดสินใจวิ่งออกไปที่กลางถนน ในขณะที่​รถสปอร์ตสุดหรูแล่นเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว “กรี๊ด​ดด!!” โครม ตุบ ร่างบอบบางของโสรยาถูกแรงประทะของรถหรูกระเด็นกระดอนไปกับพื้น ร่างเล็กครูดไปกับถนนจนกระทั่งไปหยุดที่ริมฟุตบาธ โสรยาไม่รู้สึกเจ็บปวด เธอรู้สึกชาไปทั้งร่างมากกว่าในตอนนี้ นัยน์ตา​พร่ามัวหยาดน้ำไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เสี้ยววินาทีสุดท้ายเธอมองเห็นเท้าของใครคนหนึ่งเดินลงมาจากรถอย่างรีบเร่ง โสรยาไม่อยากจะมีชีวิต​ต่อไปอีกแล้ว เธอกับลูกของไปใช้ชีวิตอยู่ภพภูมิหน้า พอกันทีกับโลกอันแสนโหดร้าย “สะ... โสรยา” น้ำเสียงที่คุ้นเค​ยเอ่ยขึ้น โสรยาหลับตาลงไม่ได้สนใจเสียงเรียกของใครคนนั้นเลยแม้แต่น้อย