AUBREY
Pakiramdam ko ang tagal lumipas ng oras. Tahimik at tulala lamang akong nakaupo dito sa sofa sa loob ng silid na dati ay tinutuluyan ko hanggang sa sumapit ang gabi at sunod-sunod na mga katok ang narinig ko mula sa labas, pero hindi man lang ako nag-abalang buksan.
Kung kagabi ay umiiyak ako dahil sa mga larawan ni Dexon na nakita ko ay hindi ngayon. Masama ang loob ko pero hindi ko gustong paulit-ulit umiyak dahil alam kong lalo lamang akong magmumukhang mahina hanggang sa mauwi sa kaaawaan ko na ang sarili ko bagay na ayaw kong mangyari.
Hindi na ako nagtaka nang sa pintuan na natuklasan ko dumaan si Dexon para pumasok dito sa loob ng silid ko dahil hindi ko pinag-buksan ang pintuan nitong silid ko. Naabutan niya akong nakaupo dito sa sofa at madilim na silid ko, dahil hindi
