HABANG dumaraan ang mga araw, paiyak naman ako nang paiyak. Dahil alam kong nalalapit na ang kasal ng dalawa. At halos ikadurog iyon ng puso ko.
Araw-araw akong umaasa na magpaparamdam sa akin ang nobyo ko, ngunit bigo lang akong napapaiyak. Kung bakit umaasa pa rin ako na may himalang mangyayari upang hindi matuloy ang kasal ng dalawa.
Kung bakit umaasa pa rin ako na sana ako pa rin ang piliin nito. Na mapagtanto nitong hindi ako nito kayang mawala sa buhay nito at magagawa ako nitong ipaglaban.
Pero paano nga ba niya iyon gagawin?
Kung magiging kapalit niyon ang buhay ng mahal nitong Grandma? Pero bakit 'di siya nagparamdam sa akin? Para naman alam ko ang totoong dahilan niya?
Bakit iniwan niya akong nag-iisip ng ganito?
Dahil ba ayaw niya akong masaktan oras na sabihin niyang
