Beynimde ağrısı geçmeyen anılar var, unutmaya gücümün yetmediği her an keskin bir iğne gibi anılarıma dokunup ağrısını hatırlatıyor.
Umutlarım ve hislerim kaybolmak istiyor.
İradem ve arkamda dağ olan insanlar kaybı yaşatmamak için direniyor.
Akşam güneşi neredeyse gözlerimi almayacak kadar dindiğinde annemin kurumuş toprağını sulamak için yakınlardan bir çeşmeye kadar gittim. Kendimi burada huzura eriyor gibi hissediyordum.
Kendimi buradan başka bir yere ait göremiyordum. Acılardan ziyade, günahlardan kurtulmaktı dirayetim. Yanlış belki ama panik her yanımı kapladığında yaptığım şeyler en doğrusu gibi geliyordu.
Birkaç dakika, mezarı tamamen su ile kaplayana kadar ayakta kaldım. Dizlerimin üzerine, mezarın dibine çökerken gözlerimi uzun uzun gezdirdim. Neye baktığım belirsizdi am
