My Love Siter |พี่น้องคนละท้องแม่

พี่ไนท์ | 3

@ภายในห้องนอนของพี่ชายคนโต

"เออ...คือ พี่สองคนปล่อยแขนจูนก่อนได้ไหมคะ"

จูนเอ่ยปากบอกเสียงเบาแต่ชัดเจน ริมฝีปากขยับช้า ๆ ขณะที่ยืนนิ่งอยู่กลางวงล้อมของพี่ชายทั้งสองคนที่ต่างกอดแขนเธอไว้แน่นคนละข้าง ร่างเล็กอยู่ในสภาพอึดอัดแต่ไม่กล้าขยับแรง ใบหน้าขาวใสแสดงสีหน้าลำบากใจ ขณะที่สายตาก็ละล้าละลังมองสลับไปมาระหว่างพี่ชายทั้งคู่ บรรยากาศในห้องนอนตึงเครียดจนสัมผัสได้ แม้ไม่มีใครพูดอะไรมากไปกว่านั้น แต่แววตาของทั้งสองหนุ่มที่จ้องกันกลับเต็มไปด้วยแรงกดดัน ชิงดีชิงเด่น ไม่มีใครยอมใครแม้แต่นิดเดียว

"พี่ปล่อยน้องก่อน" : ไวน์

เสียงทุ้มนิ่งแต่แฝงด้วยความดื้อรั้นเอ่ยขึ้น ริมฝีปากของไวน์ขยับน้อย ๆ ขณะยังคงจ้องตาคู่กรณีแน่นิ่ง สายตาของเขาเฉียบคม ราวกับสิงโตที่กำลังปกป้องอาณาเขต

"นายปล่อยก่อน"

เวย์ขมวดคิ้ว ตอบโต้ทันควัน เสียงห้วนจัดเจนเจนว่ากำลังหงุดหงิดพอ ๆ กับอีกฝ่าย ดวงตาสีเข้มวาววับอย่างคนไม่ยอมให้ใครมาเหนือกว่า ร่างสูงข้างหนึ่งกระชับแขนน้องสาวแน่นขึ้นเล็กน้อยราวกับประกาศอาณาเขต

ทั้งสองยังคงจ้องหน้ากันอย่างดุเดือด จูนทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเชือกที่โดนยื้อจากทั้งสองข้าง เสียงลมหายใจของทั้งคู่ถี่ขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ใกล้จะปะทุ

จนกระทั่งมีเสียงของบุคคลที่สี่ดังขึ้น แหวกบรรยากาศอึมครึมภายในห้องทันที

"จูน!!!!!!!"

เสียงร้องเรียกดังก้องของไนท์ น้องชายคนเล็กของบ้านดังขึ้นอย่างร่าเริง ก่อนเจ้าตัวจะเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างไม่ลังเล ประตูไม้กระทบกำแพงเบา ๆ ขณะที่เขาวิ่งหน้าตั้ง ยิ้มแป้นเข้ามาคว้าแขนของจูนออกจากการยื้อแย่งทันที ความสดใสร่าเริงของเขาเหมือนสายลมเย็นที่พัดผ่านความตึงเครียดในห้อง ทำเอาพี่ชายทั้งสองที่ยื้อกันอยู่ต้องชะงัก หันไปมองน้องชายตัวแสบตาเขียวปัด ราวกับจะฆ่าคนได้ด้วยสายตา

"พี่ซื้อหนังสือนิยายที่จูนบอกว่าอยากได้มาให้ หาตั้งนานแน่ะกว่าจะได้...ลงไปดูกันไหม พี่เอาไว้ที่ห้องนั่งเล่นน่ะ"

ไนท์พูดไปยิ้มไป ดวงตาเปล่งประกายอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่มือยังดึงแขนน้องสาวให้เดินตามราวกับกลัวว่าอีกสองคนจะคว้าไว้ได้อีก

"จริงเหรอคะ พี่ไนท์หาเจอได้ไง หนังสือนิยายเรื่องนี้ จูนเคยได้ยินมาว่ามีเหลืออยู่แค่สามเล่มในประเทศเท่านั้นนะคะ จูนตามหาตั้งนาน ไปหาถึงสำนักพิมพ์ เขาบอกว่าเลิกผลิตนานแล้ว"

เสียงของจูนดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายคล้ายเด็กน้อยที่ได้ของขวัญวันเกิด ความตึงเครียดเมื่อครู่หายไปในพริบตา เหลือเพียงความดีใจที่เอ่อล้นออกมาจากแววตาและน้ำเสียง

"พี่หามาแล้ว ตามที่จูนบอกเป๊ะเลย ไปดูกัน" ไนท์ยักคิ้วตอบน้องสาว

"ค่ะ"

"ไม่ได้หลอกจูนใช่ไหมเนี่ย"

"ลงไปดูเอง เดี๋ยวก็รู้"

คนเป็นน้องยิ้มกว้างกว่าเดิม เสียงหัวเราะเล็ก ๆ หลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะรีบเดินตามไนท์ออกไปจากห้อง โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองพี่ชายทั้งสองคนที่ยังยืนอยู่ด้านหลัง ความคิดตอนนี้ของเธอเต็มไปด้วยภาพหนังสือนิยายที่ชอบ ไม่สนเลยว่าก่อนหน้านี้เพิ่งเกิดศึกสงครามสายตาขึ้นในห้องนอนพี่ชายคนโต สองพี่น้องเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี โดยเฉพาะไนท์ที่ดูจะปลื้มเป็นพิเศษ ใบหน้ามีรอยยิ้มภาคภูมิใจเต็มเปี่ยม เขารู้ดีว่าแค่น้องสาวชอบของที่เขาหามาให้ มันก็คุ้มค่าทุกอย่างแล้ว คุ้มค่ากับเวลาหลายชั่วโมงที่เสียไป คุ้มค่ากับเงินเกือบแสนบาทที่ทุ่มลงไป คุ้มค่ากับการโดดเรียนวิชาเคมีที่อาจารย์แม่จอมโหดสั่งห้ามพลาดเด็ดขาด และคุ้มค่ากับเสียงบ่นจากอาจารย์ที่อาจตามหลอนยันเรียนจบ...แค่เพราะอยากให้น้องยิ้ม ก่อนออกจากห้อง มือหนาของเขายังโอบคอจูนไว้หลวม ๆ แล้วหันมายักคิ้วใส่พี่ชายทั้งสองที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น พร้อมทั้งส่งสายตาล้อเลียนเจือแววเย้ยแบบไม่ปิดบัง ราวกับประกาศชัยชนะอย่างเต็มภาคภูมิ

"ไอ้เชี้ยไนท์...ไอ้น้องชั่ว ไอ้แมวขโมย"

ไวน์สบถออกมาอย่างหัวเสีย ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเล็กน้อย ดวงตาเพ่งมองตามร่างของน้องชายคนเล็กที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปพร้อมกับน้องสาวนอกไส้ด้วยความไม่พอใจเต็มกลืน แววตาของเขาฉายความเจ็บใจและผิดหวังอย่างชัดเจน ราวกับนักลงทุนที่หมดตัวในการเล่นหุ้นรอบใหญ่ อุตส่าห์ไม่รับข้อเสนอเงินล้านจากพี่ชายคนโต หวังจะเอาชนะใจจูนด้วยความจริงใจล้วน ๆ แต่สุดท้ายกลับโดนน้องเล็กคว้าโอกาสไปหน้าตาเฉย ความรู้สึกที่คุกรุ่นอยู่ภายในร้อนวูบขึ้นมาในอกจนแทบระเบิด การลงทุนครั้งนี้...เหมือนเสียเปล่า ไม่ได้อะไรกลับมาเลยสักนิดนอกจากความขัดใจ

"พี่ว่าเราสามคนคงต้องตกลงกันให้ชัดเจนสักที จะแย่งน้องไปแย่งน้องมาแบบนี้ไม่ได้"

เวย์ถอนหายใจหนัก ๆ สีหน้าราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง สายตาหันไปมองไวน์อย่างเหนื่อยใจเล็ก ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มกลับมาหนักอึ้งอีกครั้ง

"แบ่งวันดูแลน้องกันเลยไหมล่ะ เฟย์ๆ"

ไวน์แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะเอ่ยข้อเสนอที่ฟังดูเหมือนล้อเล่นแต่กลับจริงจังไม่น้อย แววตาเป็นประกายเหมือนมีแผนอะไรบางอย่างในใจ

"ก็ดี...งั้นเย็นนี้ประชุมกันที่ห้องลับ นายนัดไอ้ไนท์ด้วย"

เวย์เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบแต่เฉียบขาด แววตาของเขามีความเด็ดขาดเฉกเช่นผู้นำ พร้อมจัดการทุกอย่างให้เป็นระเบียบ สถานที่ที่เขากล่าวถึงคือ "ห้องลับ" ห้องต้องห้ามของบ้านคุณชายทั้งสาม เป็นเขตหวงห้ามที่ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไป ยกเว้นเพียงป้านวล แม่บ้านคนสนิท ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำความสะอาดเท่านั้น

"อืม...ก็ดี...ให้มันเคลียร์ ๆ กันไปเลย" : ไวน์พยักหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง เสียงตอบรับทุ้มต่ำเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

@ห้องนั่งเล่น ~

"โห้...พี่ไนท์หามาได้จริงด้วย จูนอยากอ่านเรื่องนี้มานานแล้ว ขอบคุณมากเลยนะคะ"

จูนยิ้มหวานให้พี่ชายคนเล็ก ดวงตากลมโตเป็นประกาย แววตาเปี่ยมไปด้วยความดีใจและตื่นเต้น รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ นั้นสดใสจนคนมองต้องใจสั่น ไนท์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับแก้มร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง เผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวเลื่อนเข้าไปใกล้จนไหล่แนบไหล่กับคนตัวเล็ก ในขณะที่จูนกลับไม่ได้เอะใจอะไรเลย เพราะสายตาทั้งคู่ของเธอยังจับจ้องอยู่ที่หนังสือนิยายเล่มโปรดในมือ

"พี่ดีใจนะที่จูนชอบ" : ไนท์

"ค่ะ..."

เสียงตอบรับสั้น ๆ เบาหวิวจากจูนดังขึ้น ขณะเธอพลิกหน้าหนังสือไปมาอย่างตั้งใจ นิ้วเรียวไล้ตามตัวหนังสือราวกับกลัวหลุดมือ ความสนใจทั้งหมดของเธอมีเพียงแค่เนื้อหานิยายตรงหน้า ทำเอาไนท์ที่นั่งมองอยู่ข้าง ๆ ถึงกับเม้มปากแน่น หน้าหมองลงเล็กน้อยด้วยความน้อยใจ

"จูน...พี่อุตส่าห์หามาให้...ไม่มีอะไรตอบแทนบ้างเหรอครับ"

เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความคาดหวัง ใบหน้าหล่อเอียงเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเว้าวอน

"พี่ไนท์อยากได้อะไรคะ ถ้าจูนให้ได้จูนก็จะให้ค่ะ"

คนตัวเล็กตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือเลยสักวินาที แววตาใสซื่อไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอนั้น ทำให้หัวใจคนฟังแทบเต้นผิดจังหวะ

"อืม...งั้นวันเสาร์นี้ไปดูหนังกับพี่นะ..."

"อืม...เสาร์นี้เหรอคะ..."

"ครับ..."

"ได้สิคะ...เสาร์นี้จูนไม่ได้ออกไปไหน ไปดูหนังก็ดีเหมือนกันค่ะ"

"เย้!! พี่จองตัวจูนไว้แล้วนะ ห้ามให้ใครพาไปที่อื่นล่ะ"

"ค่า... งั้นจูนขอขึ้นห้องก่อนนะคะ...จะรีบไปอาบน้ำ จะได้มาอ่านนิยาย"

"อ่ะ...อ้าว...ทำไมขึ้นห้องเร็วจัง พึ่งจะสองทุ่มเอง อยู่คุยกับพี่ก่อนสิครับ"

"เอาไว้วันหลังนะคะ...จูนอยากอ่านนิยายที่พี่ไนท์ซื้อให้...นะคะ...นะคะ...ให้จูนกลับห้องเถอะนะ"

เด็กน้อยทำหน้าตาออดอ้อน ดวงตากลมแป๋วกะพริบถี่ ๆ แววตาอ่อนหวานระยิบระยับ มือเล็กเกาะแขนพี่ชายเอาไว้แน่น ทำท่าทางเหมือนลูกแมวขี้อ้อนที่กำลังขออนุญาตเจ้าของบ้าน ท่าทางนั้นทำเอาไนท์ถึงกับไปไม่เป็น หัวใจอ่อนยวบ ยกธงขาวยอมแพ้ทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข

"ก็ได้ครับ...แต่อย่านอนดึกล่ะ พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า..."

"ไปไหนคะ?"

"พี่เวย์ยังไม่ได้บอกเหรอ...พรุ่งนี้ต้องไปลงทะเบียนเรียน โรงเรียนของจูนจะเปิดเทอมอาทิตย์หน้า ต้องลงทะเบียนเรียนก่อนเปิดเทอมไงครับ ไปเซ็นเอกสารเรื่องการย้ายเข้าด้วย" : ไนท์

"อ่อค่ะ...งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ หลับฝันดีค่ะพี่ไนท์"

คนตัวเล็กบอกฝันดีด้วยน้ำเสียงหวานซึ้ง ใบหน้านวลผ่องยิ้มให้พี่ชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะรีบคว้าหนังสือนิยายแล้ววิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ชายกระโปรงปลิวตามแรงวิ่ง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ และรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้าของพี่ชายที่ถูกตกอีกรอบ ไนท์นั่งนิ่งในห้องนั่งเล่น ใบหน้ายิ้มอิ่มเอมไปด้วยความสุข หัวใจพองโตอย่างไร้เหตุผล โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า มีสายตาสองคู่กำลังจับจ้องเขาอยู่จากหน้าประตูห้องลับ สายตานั้น...ไม่ใช่แค่เฝ้ามอง แต่เหมือนกำลังวางแผน

"มึงจะมาได้รึยัง นั่งยิ้มคนเดียวอยู่ได้"

เสียงไวน์ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงขัดใจ พลางมองน้องชายสุดที่รักอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทีมั่นไส้แสดงชัดเจนบนใบหน้า

"ไปไหน?"

ไนท์เงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งในทันที ไม่ได้เอ่ยปากถาม แต่สายตาและท่าทางของเขาสื่อสารได้ชัดเจน คนเป็นพี่ชายยกคางขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณว่า "ไปห้องลับ" ก่อนจะหมุนตัวเดินหายเข้าไป คนเป็นน้องชายค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินตามขึ้นไปติด ๆ โดยไม่มีคำพูดใด ๆ เอื้อนเอ่ย...