พี่ไวน์ | 2
1563 Words
@15.30 น.
เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้น ก่อนที่ฝีเท้าหนักๆ จะรีบเร่งเข้ามาภายในตัวบ้านด้วยความลนลาน
"จูน...จูนอยู่ไหน"
เสียงเรียกหาน้องสาวของไวน์ดังกังวานไปทั่วบ้าน ชายหนุ่มเจ้าสำราญที่ปกติมักกลับบ้านเกือบเช้าหรือไม่กลับเลย วันนี้กลับมาเร็วกว่าทุกวันจนดูผิดสังเกต ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วห้องโถงราวกับกำลังหาสิ่งสำคัญบางอย่างในชีวิต
เขาเดินเร็ว แววตาเต็มไปด้วยความร้อนรน ใจที่ปั่นป่วนเหมือนร้อนรุ่มอย่างไม่มีสาเหตุ
"จูน อยู่ไหน พี่กลับมาแล้ว"
เสียงทุ้มเอ่ยเร่งเร้าอย่างไม่ปิดบังความกระวนกระวาย
"จูน...จูนครับ..."
ทันใดนั้นเอง เสียงใสก็ดังขึ้นมาจากครัว
"ค่า...มาแล้วค่า"
จูนรีบวิ่งออกมาจากในครัว ใบหน้าเล็กเปื้อนไปด้วยแป้งสีขาวเต็มแก้มและปลายจมูก ผมเผ้ารุงรังยุ่งเหยิง เสื้อผ้าเลอะเทอะเหมือนเพิ่งตกถังแป้งมาโดยไม่ตั้งใจ
"ทำอะไรอยู่ พี่เรียกตั้งนาน แล้วนี่ทำไมมอมแมมขนาดนี้ ไปตกถังแป้งที่ไหนมา"
ไวน์ถามด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิกึ่งเอ็นดู ดวงตาทอประกายขบขันเมื่อมองภาพตรงหน้า
"จูนฝึกทำขนมกับป้านวลค่ะ เลยเลอะไปหน่อย"
เธอตอบพลางหัวเราะเขินๆ เสียงหอบหายใจยังไม่หายจากการวิ่ง มือเล็กปัดแป้งออกจากชายเสื้ออย่างรีบร้อน
"ไหนมานี่ซิ...หน้าสวยๆ เลอะหมดแล้ว นั่งลงตรงนี้ เดี๋ยวพี่เช็ดให้"
ไวน์คว้าแขนน้องสาวคนเล็กเบาๆ ดึงให้เดินตามมานั่งที่โซฟากลางบ้าน จูนทำตามอย่างว่าง่าย แม้หัวใจจะเต้นแรงขึ้นนิดหน่อยกับสัมผัสที่ไม่ทันตั้งตัว
"หันหน้ามา...มอมแมมเหมือนเด็กเลยนะ แล้วที่จมูกนี่อะไร...เลอะเทอะเหมือนหมูน้อยเลย"
ไวน์ยิ้มกว้างจนตาหยี ขณะใช้นิ้วหนาแตะลงเบาๆ ที่จมูกเล็ก เขาเอียงใบหน้าเธอไปมาอย่างเอาใจ ดวงตาเรียวคมจ้องมองอย่างพินิจพิจารณา จนจูนต้องกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ อย่างเกร็งๆ
"พะ...พี่ไวน์คะ...จูนเช็ดเองดีกว่านะคะ"
จูนพูดพลางพยายามเอียงหน้าออกจากมือพี่ชาย ใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่เขาแตะต้องแบบนี้ แม้จะบอกตัวเองว่านี่คือ 'พี่ชาย' แต่หัวใจก็ไม่ยอมเชื่อฟังเสียที
"มองเห็นหรือไง พี่เช็ดให้น่ะดีแล้ว นั่งนิ่งๆ หลับตาลงด้วย"
น้ำเสียงของไวน์ฟังดูหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย มือหนายังคงจับแก้มเธอไว้อย่างแผ่วเบาแต่แน่นหนา สัมผัสที่ทำเอาคนตัวเล็กนั่งตัวแข็งทื่อ
"หลับตา...หลับทำไมคะ?"
จูนถามอย่างสงสัย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
"แป้งเลอะที่เปลือกตา พี่จะเช็ดออกให้ ขืนปล่อยเอาไว้ เกิดเข้าตา...ตาอักเสบจะทำยังไง หลับตาลงครับ"
ไวน์พูดด้วยเสียงเนิบช้า ราบเรียบเหมือนไม่คิดอะไร ที่จริงไม่ได้มีอะไรเปอะเปื้อนที่เปลือกตาเล็กเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ต้องโกหก เพราะอยากจะจ้องมองใบหน้าหวานให้ชัดๆ ..ใบหน้าที่ทำเอาคาสโนว่าอย่างเขา ถึงกับต้องหอบสังขานกลับบ้านเร็วผิดปกติ ดวงตาคมคู่นั้นจับจ้องใบหน้าเล็กอย่างหลงใหล เขาโกหก...ก็แค่เพื่อจะได้มีโอกาสได้มองหน้าเธอใกล้ๆ อย่างเต็มตา โดยไม่มีอะไรรบกวน ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยแป้ง...กำลังทำให้คาสโนว่าตัวยงถึงกับละทิ้งแสงสียามค่ำคืน กลับเข้าบ้านก่อนเวลา...เพียงเพราะผู้หญิงตรงหน้านี้คนเดียว
"......"
จูนหลับตาลงตามคำสั่งของพี่ชายคนกลาง เด็กน้อยไร้เดียงสาเชื่อฟังผู้เป็นพี่ ไม่ขัดขืนเลยสักนิด สั่งให้ทำอะไรก็ทำ น่าเอ็นดูซะมัด คนตัวโตยิ้มร่าออกมา ก่อนจะใช้ปลายนิ้วโป้งลูบเบาๆ ที่เปลือกตาเล็ก เขาทะนุถนอมเธออย่างกับไข่ในหิน ไม่กล้าขยับนิ้วแรงเลยสักนิด สายตามองสำรวจไปทั่วทั้งใบหน้า ก่อนจะหยุดสายตาลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ เขาจ้องมองอย่างกับต้องมนตร์สะกด ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประทับลงเบาๆ ที่ริมฝีปากเล็ก
"จุ๊บ..!"
"อื้อ..." จูนลืมตาขึ้น ก่อนจะเอามือแตะที่ปากอย่างตื่นตระหนก
"อะไรครับ..." ไวน์ยังคงทำท่าทีนิ่งเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เมื่อกี้เหมือนมีอะไรแตะที่ปากจูน..."
"อ่อ...คงจะเป็นมือพี่ สงสัยตอนยกมือลง เผลอไปโดนปากจูนมั้ง ขอโทษนะครับ"
"เหรอคะ...แต่ว่า...."
"จูนอ่ะ คิดมาก ไม่มีอะไรหรอก"
"......ค่ะ..."
"พี่ไวน์มาก็ดีค่ะ มาช่วยชิมขนมให้จูนหน่อย จูนเพิ่งหัดทำ...ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง แต่เท่าที่จูนชิม คิดว่าโอเคอยู่นะคะ"
จูนตอบกลับไปอย่างไม่คิดสงสัย ก่อนจะดึงแขนคนตัวโตให้เดินตามเธอไปที่ครัว เด็กน้อยตื่นเต้นมากกับการได้ลงครัวทำขนมเองเป็นครั้งแรก
"ว้าว...น่ากินจังเลย...จูนทำเองหมดเลยเหรอเนี่ย"
"ค่ะ พี่ไวน์ลองชิมแล้วคอมเมนต์ให้หน่อยนะคะ"
"เห็นคนทำสภาพอย่างกับไปตกถังแป้ง แต่พอมาเห็นหน้าตาของขนม ดูดีใช้ได้เลยนี่ ไหนพี่ลองชิมหน่อย...จะหวานเหมือนจูนหรือเปล่า..."
"ป้อนพี่ด้วยนะ...มือพี่เปียก"
"ได้สิคะ...อ้าปาก...อั้มมมม ~~~"
ไวน์อ้าปากกว้าง กินขนมฝีมือน้องสาวคนเล็ก ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยหน้าตาเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข รสชาติของขนมอร่อยกว่าที่คิด เหนือสิ่งอื่นใด รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า...ไม่ได้มาจากการได้ทานของอร่อย แต่ที่ทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้เลยนั้น...เพราะคนทำที่กำลังป้อนเขาอยู่ต่างหาก
"ทำอะไรกัน" เวย์ที่เดินลงมาจากชั้นบน หยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องครัว มือหนายืนกอดอกเอนตัวพิงต้นเสา ใบหน้านิ่งขรึม คิ้วขมวดชนกัน สายตาเพ่งเล็งมาที่ไวน์กับจูน จนจูนต้องวางขนมลง เพราะกลัวว่าจะโดนดุ เรื่องที่ฝึกทำขนมจนครัวเลอะเทอะไปหมดแบบนี้
"จะมาทำไมตอนนี้เนี่ย...มารความสุขชัดๆ" ไวน์พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะผละตัวออกจากจูนอย่างอ้อยอิ่ง
"เออคือ...พอดีว่าจูนฝึกทำขนมค่ะ แล้วพี่ไวน์กลับมาพอดี จูนเลยขอให้พี่ไวน์มาช่วยชิมให้ จูนขอโทษนะคะที่ทำห้องครัวเลอะเทอะ" จูนรีบยอมรับผิด แล้วก้มหน้าก้มตาลง มือทั้งสองบีบจับกันไว้แน่นด้วยความเกรง ใบหน้านิ่งขรึมแบบนี้อีกแล้ว ต่างจากพี่เวย์คนเมื่อเช้าอยู่มาก
"เลิกทำหน้ายักษ์แบบนั้นได้แล้ว เห็นไหมว่าน้องกลัว" ไวน์
"พี่ไม่ได้ว่าอะไร...ครัวเลอะก็ให้คนใช้เก็บ...คนใช้มีตั้งเยอะแยะ..." เวย์ที่เห็นว่าน้องกลัวก็รีบเอ่ยขึ้นทันที
"พี่เห็นว่าจูนหายไปนาน...ไม่ขึ้นไปดูพี่เลย...นึกว่าหายไปไหน เลยลงมาตาม" เวย์
"ลงมาตาม? ตามน้องเพื่อ?" ไวน์
"กูไม่สบาย...เลยให้จูนมาช่วยดูแล...ตอนนี้ก็เหมือนจะรู้สึกปวดหัว" เวย์
"พี่เนี่ยนะไม่สบาย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นป่วย มาป่วยอะไรตอนนี้ งานการก็ไม่ยอมไปทำ ป่วยจริงหรือป่วยการเมืองกันแน่" ไวน์พูดจาจับผิดพี่ชาย อยู่กันมาตั้งหลายปี รู้จักนิสัยพี่ชายดี เท่าๆ กันกับที่พี่ชายรู้จักนิสัยเขานั่นแหละ ทำไมจะไม่รู้ว่าที่ป่วยเพราะอยากอยู่กับจูน น้องสาวตัวน้อยของพวกเขา
"...พี่เวย์ปวดหัวเหรอคะ...งั้นเดี๋ยวจูนไปเอายามาให้...กินยาจะได้พักผ่อนนะคะ"
"ครับ...พี่รอตรงนี้นะ" เวย์ยิ้มให้คนตัวเล็กที่เดินออกไปเอายาแก้ปวด ยาลดไข้ให้เขา ก่อนจะหันหน้ามามองไวน์ที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่
"แล้วทำไมวันนี้มึงถึงกลับบ้านเร็ว ปกติไม่กลับเวลานี้นี่" เวย์
"ทำไมน่ะเหรอ...ก็เพราะคนที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อกี้นี้ไง ผมอุตส่าห์กลับบ้านเร็ว เพื่อมาหาน้อง แล้วอยู่ๆ พี่มาแย่งน้องไปหน้าตาเฉยเนี่ยนะ" ไวน์
"มึงต่างหากที่มาแย่งจูน กูอุตส่าห์หยุดงาน เพื่ออยู่กับน้อง มึงดันกลับบ้านมาเร็วทำไม ทำไมไม่เที่ยวต่อ หรือเงินหมด เอาไหมเดี๋ยวจะโอนให้เลยตอนนี้ แสนหนึ่งพอหรือเปล่า" เวย์
"ไม่เอา...เงินผมมีเยอะแล้ว...แต่ผมอยากอยู่กับน้อง...พี่ค่อยอยู่วันอื่น...วันนี้ผมขอ...ผมจะพาน้องไปเดินห้าง" ไวน์
"ไม่อนุญาต...ค่ำมืดแล้ว จะพาน้องออกไปทำไม" เวย์
"กันท่ากันชัดๆ ...ไม่ไปก็ได้ งั้นผมจะไปเฝ้าพี่ด้วย...ไม่ยอมให้พี่อยู่กับน้องตามลำพังหรอก" ไวน์
"ไม่ให้ไป มึงกลับห้องมึงไปเลย..." เวย์
"ไม่!"
"จ้างห้าแสน แค่กลับห้องตัวเอง" เวย์
"ไม่!" ไวน์
"ล้านหนึ่ง" เวย์
"ไม่...เท่าไหร่ก็ไม่เอา ผมจะเฝ้าน้องกับพี่นี่แหละ" ไวน์ยืนยันอย่างหนักแน่น ก่อนจะเดินผ่านหน้าพี่ชาย ตรงไปหาจูนทันที
- Writer
