รายงานตัว

1817 Words

@โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง บริเวณโถงทางเดินหลักของโรงเรียนมัธยมชื่อดังคลาคล่ำไปด้วยนักเรียนในช่วงของการลงทะเบียนเรียน เสียงซุบซิบกระหึ่มราวกับรังผึ้งแตก เมื่อร่างเล็กอรชรของเด็กสาวผิวขาวผ่อง ตากลมโต ในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ดูสะอาดสะอ้านเกินใครเดินมาต่อแถวเพื่อลงทะเบียน ทุกอิริยาบถของเธอดึงดูดสายตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง “มึงๆ เด็กใหม่ว่ะ” “เชี้ย! โคตรน่ารัก ห้องไหนวะ” “มีแฟนยังวะเนี่ย” “สวยวะ..ตัวเล็กสเปคกูเลย” “เข้าแถว ม.5/1 ห้องเดียวกันกับกูนี่หว่า” “กูขอครูย้ายห้องตอนนี้ทันป่ะวะ” เสียงซุบซิบนินทาและแซวของเด็กหนุ่มมัธยมปลายดังไม่หยุด ทุกสายตาจับจ้องมาที่คนตัวเล็ก พร้อมกับรอยยิ้มหวานเยิ้มที่ส่งมาให้แบบไม่เกรงใจ จูน (เนปจูน) รู้สึกได้ถึงสายตาจำนวนมากที่มองมา ความรู้สึกเขินอายปนไม่สบายใจทำให้เธอพยายามก้มหน้าลงเล็กน้อย พลางกำชายเสื้อแน่น บางคนถึงกับยกมือถือขึ้นมาถ่ายภาพ บางคนผิวปากอย่างเปิดเผยเพื่อเป็นการส่งสัญญาณว่าเขากำลังสนใจเธออย่างที่สุด ภาพนี้ทำเอาพี่ชายทั้งสามที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังจ้องมองกลับด้วย สายตาพิฆาต ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง เวย์ มองด้วยแววตาเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็ง ไวน์ ขยับกรามแน่นด้วยความไม่สบอารมณ์ และ ไนท์ แทบจะพ่นไฟออกมา นี่ขนาดมาลงทะเบียนเรียน ยังไม่ทันที่จะเปิดเทอมเลยด้วยซ้ำ ยังมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาขายขนมจีบกันไม่หวาดไม่ไหว เดิมทีเวย์ไม่ได้สนใจเลยว่าทนายประจำตระกูลจะหาโรงเรียนแบบไหนให้น้องสาว แต่ตอนนี้เห็นทีคงจะต้องคัดกรองกันหน่อยแล้ว ความรู้สึกเป็นเจ้าของและหวงแหนมันพุ่งสูงจนน่าตกใจ @ทางเดินใกล้ห้องน้ำหญิง หลังจากลงทะเบียนเรียบร้อย จูนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่เพียงเธอเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ ก็ถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดักรออยู่ด้านหน้าเดินเข้ามาขวางทางทันที “หวัดดี....เราชื่อแม็กนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?” เด็กหนุ่มหน้าตาดีผิวปากพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ้ม จูน ชะงักเล็กน้อยและพยายามเลี่ยงการสบตา “ขอทางด้วยค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ความรู้สึกไม่คุ้นชินกับการถูกเข้าหาแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “ตอบเรามาก่อนดิ...เราแค่อยากรู้จัก” เด็กหนุ่มยังคงไม่ถอย “พอดีเรารีบ..ขอทางด้วยนะคะ” จูนพยายามจะเดินเบี่ยงไปอีกทาง “มีแฟนยังอ่ะ..ขอเบอร์ได้ป่ะ” เขาไม่ลดละความพยายาม ใช้ตัวเองยืนกันท่าสาวน้อยหน้าสวยเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ จูนเงียบและก้าวถอยหลังเล็กน้อย เธอรู้สึกเริ่มกลัวเล็กน้อยกับความดื้อดึงของเขา “ขอไลน์ เฟซบุ๊ก หรือไอจีก็ได้” เด็กหนุ่มหน้าหล้อยังคงยิ้มและพยายามรุกต่อ “จะเอาเบอร์รองเท้าหรือเบอร์ลูกปืน..มึงเลือกมา” เสียงทุ้มต่ำที่เย็นยะเยือกดังกังวานอยู่ด้านหลังเด็กหนุ่มคนนั้น ไวน์ เดินนำพี่ชายและน้องชายมาพร้อมกับสีหน้าถมึงทึง “พี่เวย์ พี่ไวน์ พี่ไนท์!” จูนเรียกชื่อพี่ชายทั้งสามด้วยความโล่งใจราวกับเห็นผู้มาช่วยชีวิต ความหวาดระแวงหายไปทันทีเมื่อมีพวกเขาอยู่ใกล้ เด็กหนุ่มหันกลับมามองพี่ชายทั้งสามอย่างประเมิน “นี่พี่ชายเธอเหรอ?” เขาถามด้วยท่าทีไม่ยี่หระ “เออ..ตอนนี้เป็นพี่..แล้วทำไม มึงมายุ่งอะไรกับน้องกู” ไนท์ พุ่งตัวเข้ามาประชิดทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ใสหัวไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับน้องกูอีก” ไวน์ พูดเสียงต่ำลอดไรฟัน อารมณ์โกรธแค้นที่ถูกละเลยกฎระเบียบทำให้เขาแทบจะหมดความอดทน “พี่หรือผัวกันแน่วะ ดุชิบหาย” เด็กหนุ่มคนนั้นพึมพำอย่างไม่เกรงกลัว “....ไอ้เด็กเวรนี่!!!!!” ไนท์ กำหมัดแน่น และกำลังจะพุ่งตัวเข้าหาเด็กหนุ่มมัธยมปลายที่พึ่งจะเอ่ยปากขอเบอร์โทรน้องสาวบุญธรรมของเขา แถมยังพูดจากวนประสาทเขาอีกด้วย แต่ไม่ทันที่ไนท์จะถึงตัว ไอ้นั่นกลับรีบเดินหนีไปเสียก่อน แถมยังหันกลับมาทำสีหน้าท่าทางกวนๆ ใส่ มันน่าจับลากไปกระทืบหลังโรงเรียนนัก ไนท์ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธที่ระงับไว้แทบไม่ไหว “ใจเย็น....ปล่อยให้มันโตเถอะ” เวย์ เอื้อมมือมาแตะไหล่น้องชายทั้งสองเบาๆ แต่เต็มไปด้วยอำนาจสั่งการ ความรู้สึกผิดหวังในมารยาทของเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้เขาต้องรีบตัดสินใจอะไรบางอย่าง “สงสัยมันไม่อยากโต!!!” ไวน์ ตอบกลับเสียงดังด้วยความไม่พอใจ “พี่น่าจะให้พวกผมสั่งสอนมันสักหมัดสองหมัด” ไนท์ บ่นอุบอิบอย่างเสียดาย “ไปดูน้องก่อน..ดูท่าน่าจะตกใจไม่น้อย” เวย์ สั่งการและรีบเดินไปหาน้องสาว “ไอ้หมอนั่นมันทำอะไรจูนรึเปล่า” ไวน์รีบถามด้วยความเป็นห่วง “เปล่าค่ะ เขาแค่อยากรู้จัก” จูนส่ายหน้า “ว่าแต่พี่ๆ รู้ได้ไงคะว่าจูนอยู่ตรงนี้” เธอรู้สึกขอบคุณในความใส่ใจของพวกเขาอย่างสุดซึ้ง “เห็นจูนหายไปนาน พวกพี่เลยออกตามหา” เวย์ ตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ดูอบอุ่น “ต่อไปถ้ามีผู้ชายเข้าหา จูนห้ามคุยกับพวกมันเด็ดขาด ตามมารยาทก็ไม่ได้ เข้าใจไหม” ไวน์ กำชับเสียงแข็ง เขาไม่ต้องการให้ช่องโหว่ใดๆ เกิดขึ้นในข้อตกลงที่วางไว้ “คะ..???” จูน ทำหน้าตางุนงง ความรู้สึกประหลาดใจกับกฎที่เคร่งครัดเกินกว่าเหตุทำให้เธอสับสน แค่มีคนมาคุยด้วยพี่ชายถึงกับห้ามไม่ให้คุยเลยเหรอ แค่ทำความรู้จักในฐานะเพื่อนก็ไม่ได้ใช่ไหม? “ผู้ชายพวกนั้นมันไว้ใจไม่ได้ ที่มันเข้าหาเพราะสนใจตัวเราทั้งนั้น ที่พี่ห้ามเพราะพี่เป็นห่วง” ไวน์ อธิบายด้วยความจริงใจ “เชื่อพี่ไวน์เถอะจูน พี่ไวน์เขาเสือผู้หญิง มองแวบเดียวก็รู้แล้ว พวกเดียวกันอ่ะ” ไนท์ แซวพี่ชายอย่างร่าเริงเพื่อลดความตึงเครียด “ไอ้ไนท์...มีสักครั้งไหมที่มึงจะไม่แขวะกูอ่ะ” ไวน์ ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่จริงจังนัก แม้จะโดนแขวะ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือความโล่งใจที่น้องปลอดภัย “หยอกๆ น่า...ซีเรียสไปได้” ไนท์หัวเราะคิกคัก “เป็นไงบ้าง โรงเรียนที่อาเดชาหาให้ โอเคไหม ชอบรึเปล่า” เวย์ หันไปถามน้องสาวคนเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่โอเค...ไม่ชอบ...ไม่ผ่าน” ไวน์ ตอบสวนขึ้นมาทันควันก่อนที่จูนจะได้พูด เขาตัดสินใจแล้วว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับน้องสาวของเขา “อืม..ผมเห็นด้วย” ไนท์ พยักหน้าสนับสนุนอย่างรวดเร็ว “อาเดชา แม่ง..! หาโรงเรียนที่ดีที่สุดได้แค่นี้เหรอวะ” ไวน์บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด “อะไรเหรอคะ..” จูนถามด้วยความสงสัย “พี่ว่าโรงเรียนนี้ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่” ไวน์สรุปแบบกำปั้นทุบดิน “เท่าที่ดู จูนว่ามันก็ไม่ได้แย่นะคะ เห็นคุณอาเดชาบอกว่าเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศ พี่ๆ ก็เคยเรียนที่นี่กันไม่ใช่เหรอคะ” จูนพูดตามความรู้สึก เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่พี่ๆ ตัดสินโรงเรียนที่เธอเพิ่งจะลงทะเบียน “ก็เพราะเคยเรียน พี่ถึงไม่อยากให้จูนเรียน” ไนท์ ตอบน้องสาวออกไป ในใจได้แต่คิด ความรู้สึกไม่ไว้วางใจเด็กผู้ชายคนอื่นทำให้เขาต้องคิดถึงทางออกที่ดีที่สุด โรงเรียนแห่งนี้มีแต่เด็กหนุ่มหน้าตาดี แถมฐานะทางบ้านยังดีมากอีกด้วย ขืนปล่อยน้องสาวเรียนที่นี่ มีหวังพวกหนุ่มๆ ตามจีบกันไม่เว้นแต่ละวัน ใครจะคอยกันท่าให้ในเมื่อเขากับพี่ชายคนกลางต่างก็เรียนมหาวิทยาลัย พี่ชายคนโตยิ่งแล้วใหญ่ก็อยู่ในตำแหน่งผู้บริหารหนุ่มหล่อไฟแรง ยิ่งไม่สามารถมาจับตาดูน้องสาวคนเล็กได้อย่างแน่นอน “พี่เวย์ ผมว่าย้ายน้องไปเรียนที่อื่นดีกว่า” ไวน์เร่งให้พี่ชายคนโตตัดสินใจ “อืม..พี่เห็นด้วย...จูนจะว่าไง ถ้าพี่อยากให้เรียนโรงเรียนหญิงล้วน” เวย์ถามจูนด้วยความอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความตั้งใจที่จะให้เป็นไปตามนั้น “คือจูน.....” จูนอ้าปากกำลังจะโต้แย้ง ความรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องย้ายโรงเรียนก่อนเปิดเทอมทำให้เธอลังเล “โอเค งั้นเอาตามนี้ ไวน์มึงจัดการเรื่องโรงเรียนใหม่ให้น้องด้วย” เวย์ ถามน้องสาวออกไป ไม่ทันจะได้รับคำตอบ คนเป็นพี่กลับตัดสินใจแทนเธอเรียบร้อยแล้ว เขามองว่านี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในการปกป้องน้องสาว “ครับ...ผมว่าพี่ตัดสินใจถูกแล้ว ไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องชู้สาว” ไวน์ตอบรับอย่างยินดี “ใช่ครับ...จูนยังเด็กควรจะโฟกัสเฉพาะเรื่องเรียน และอีกอย่างพวกพี่จะได้เบาใจลงบ้าง ไม่ต้องคอยหวงหน้าพะวงหลัง” ไนท์เสริมอย่างเห็นด้วย “เออ...ถ้าพี่ๆ เห็นว่าดี จูนก็ไม่ขัดค่ะ แต่เสียดายค่าลงทะเบียน ค่าเทอมที่จ่ายไปนะคะ เห็นในประกาศแจ้งว่าไม่คืนให้ทุกกรณี” จูนพูดอย่างเสียดาย เพราะเธอค่อนข้างเป็นคนประหยัด “ต่อให้เสียเงินเป็นล้านพี่ก็ยอม ถ้าแลกกับอนาคตของจูน น้องสาวพี่ต้องได้เรียนในที่ดีๆ” เวย์ เอ่ยเสียงเรียบ น้ำเสียงของเขายังคงสุขุม นุ่มลึก แต่แฝงด้วยอำนาจการตัดสินใจเบ็ดเสร็จ ก่อนจะใช้มือหนาลูบผมคนเป็นน้องอย่างอ่อนโยน เขาหมายถึงที่ที่ดีๆ ของเขาคือที่ที่ไม่มีพวกผู้ชายมาคอยเกาะแกะกับน้องสาวผู้น่ารัก ไม่มีคนมาคอยจับตามองจ้องจะกินน้องสาวคนเล็กของเขา “งั้นพี่ว่ากลับบ้านกันดีกว่า เย็นนี้พวกพี่มีเซอร์ไพรส์ให้จูนด้วย” ไนท์เปลี่ยนเรื่องเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย “เซอร์ไพรส์อะไรเหรอคะ” จูนถามด้วยความอยากรู้ “ถ้าบอกก็ไม่เรียกว่าเซอร์ไพรส์สิครับ” ไนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ไวน์ ยิ้มให้จูนอย่างมีเลศนัย ก่อนจะจูงแขนน้องสาวให้มาเดินอยู่ตรงกลาง โดยมีพี่ชายทั้งสามคอยล้อมรอบเธออย่างเป็นวงกลมในระยะประชิด สายตาทั้งสามคู่ไม่ปล่อยให้คนอื่นได้มองน้องสาวคนเล็กแม้แต่วินาทีเดียว เพียงสบตานิดๆ หน่อยๆ พวกเขาก็พร้อมจะส่งสายตาที่บอกว่า 'อย่ามายุ่ง!' ใส่หนุ่มๆ พวกนั้นแล้ว การดูแลอย่างใกล้ชิดทำให้จูนต้องเดินไปอย่างช้าๆ แต่เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดจากพี่ชายทั้งสาม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more