“ขอโทษนะอัยย์ ฉันมันปากพล่อยไปหน่อย”
เขมิกาแสดงสีหน้ารู้สึกผิดที่ปากไวพูดถึงชายคนรักของเพื่อนโดยไม่ได้ตรึกตรองให้ถี่ถ้วน ว่าอรกมลที่กำลังมีความกังวลในเรื่องนี้อยู่แล้วจะรู้สึกแย่กับสิ่งที่เธอพูดไปมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ก็คงคิดแบบแก”
“แล้วนี่จะเอายังไงต่อ จะอดทนรอพี่วีร์ไปสารภาพกับพ่อแม่น่ะเหรอ คิดว่าจะมีวันนั้นไหม ไหนจะยัยคุณรินนั่นอีก”
อรกมลก็คิดกับเรื่องนี้ไม่ตกเช่นกัน เธอรักชัชวีร์ไปแล้ว เขาดีกับเธอทุกอย่าง แม้ว่ามันจะไม่เคยปรากฏแก่สายตาของคนอื่นเลยก็ตาม และเธอเองก็ไม่เคยเห็นกับตาหรือได้ยินกับหู ว่าคนรักของตัวเองนั้นได้เกินเลยกับรินลดาจนถึงขั้นมีอะไรกัน
ถ้าให้เดาคงเป็นช่วงที่ครอบครัวของเขากำลังพยายามทำให้ชัชวีร์สนใจในตัวของรินลดา และเธอก็ขอให้ไม่เป็นอย่างนั้น
“ยังไงฉันก็จะรอ”
เขมิกาได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างสงสารเพื่อนตัวเอง ทำไมคนดี ๆ อย่างอรกมลถึงได้ไปรั
