คืนรักคนไร้ใจ

ตอนที่ 6 รู้สึกสับสน

สอบปลายภาคเสร็จอรกมลมีวันหยุดเพียงเจ็ดวัน ก่อนจะเริ่มภาคเรียนต่อไปในชั้นปีที่สี่ของการเป็นนักศึกษาพยาบาล

หญิงสาวจัดกระเป๋ารอให้ชัชวีร์มารับ คืนนี้เขาจะนอนกับเธอที่คอนโด แล้วค่อยเดินทางไปที่ไร่ในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้

ค่ำคืนที่อยู่ด้วยกันหนุ่มเจ้าของไร่ส้มไม่ปล่อยให้แท่งความเป็นชายได้หงอยเหงาอยู่ในกางเกง เมื่อสบโอกาสได้อยู่กันสองต่อสอง เขาก็พาเธอแตะขอบสวรรค์ก่อนจะหลับไปด้วยกัน

เช้าวันใหม่หญิงสาวที่นอนหนุนแขนชัชวีร์ได้ตื่นขึ้นมาก่อน เธอยกศีรษะขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้มอันน่าหลงไหลจนทำให้เธอใจละลายวันละหลาย ๆ ครั้ง

อรกมลรักเขาหมดหัวใจ ไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีก เธอเลื่อนใบหน้าเข้าไปพรมจูบที่ริมฝีปากหยัก คลี่ยิ้มหวานให้คนที่ยังนอนหลับตาสนิท

อีกคนเมื่อถูกรบกวนจึงสะดุ้งตื่น เลื่อนแขนโอบกอดคนซุกซนให้ลงไปนอนซบแผงอกล่ำของคนที่ถอดเสื้อนอน

“อัยย์ทำพี่ตื่นเหรอคะ”

“อืม กี่โมงแล้ว”

“หกโมงครึ่งค่ะ”

“รีบไปอาบน้ำเถอะ จะได้กลับไร่” เสียงทุ้มบอกกับเธอ

อรกมลลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเชื่อฟัง หลังจากชัชวีร์อาบน้ำเสร็จ ทั้งสองก็แวะกินมื้อเช้าที่ร้านโจ๊กหน้าคอนโดที่เธอเคยไปนั่งกินกับหมอทินกร ก่อนจะเดินทางกลับไร่ในเวลาต่อมา

“สวัสดีค่ะคุณย่า หนูกลับมาแล้วค่ะ”

อรกมลไปถึงไร่สิงหเนวินทร์ก็รีบนำกระเป๋าไปเก็บที่บ้านของเธอ แล้วเข้าไปหาหญิงชราที่อยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านใหญ่ เพื่อปรนนิบัติดูแลด้วยใจกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ

“ย่ากำลังคิดถึงอยู่พอดี แม่บัวก็นวดขาให้ไม่ถึงใจเลย ไม่เหมือนอัยย์ของย่านวดให้” คุณย่าฉายรวีส่งเสียงบ่นให้กับแม่บ้านคนสนิทที่รับหน้าที่ดูแลยามอรกมลไม่อยู่

หญิงสาวนั่งลงบนพื้นลายไม้อย่างเช่นเคย มือทั้งสองข้างคอยบีบนวดให้หญิงชรา แล้วท่านก็เอ่ยถามต่อ

“กลับมากับตาวีร์รึเปล่า ช่วงนี้เห็นชอบเข้าเมืองอยู่บ่อย ๆ ถามก็บอกว่าไปทำธุระ ธุระอะไรถึงได้ค้างคืน ย่าว่ามันแปลก ๆ”

“ค่ะ หนูกลับมาพร้อมกับคุณวีร์”

หญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าวดวงตาเลิ่กลั่กเล็กน้อย ชัชวีร์ไม่อยากให้ใครล่วงรู้เรื่องความสัมพันธ์ เพราะฉะนั้นเธอจะหลุดปากบอกใครในไร่แห่งนี้ไม่ได้เป็นอันขาด เธอจึงแสร้งถามต่อด้วยสีหน้าอยากรู้

“แปลกยังไงคะ” ขณะที่ถามมือก็บีบนวดแข้งขาของหญิงชราไปด้วย

“ตาวีร์ต้องแอบไปหาใครแน่ ๆ หรือว่าจะเป็นว่าที่หลานสะใภ้ของย่า”

ประโยคนี้หญิงสาวอยากจะตอบเหลือเกินว่าว่าที่หลานสะใภ้ที่คุณย่าพูดถึงนั่นก็คือเธอ แต่ทว่าเธอไม่อาจพูดออกมาได้

อรกมลได้แต่แอบคิดเข้าข้างตัวเองเพียงลำพัง ในอนาคตถ้าชัชวีร์ทำให้พ่อแม่ของเขายอมรับเธอได้ เรื่องที่แอบคบกันก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป และที่เขาต้องรอให้เธอเรียนจบ ก็เพราะถ้าตัดสินใจมีลูกตามที่คุณย่าท่านต้องการขึ้นมา เธออาจจะต้องหยุดทำงานเพื่อมาเลี้ยงลูกน้อย แต่ยังดีกว่าดร็อปเรียนเพราะตั้งครรภ์ก่อนวัยอันควร

ระยะเวลาเจ็ดวันที่อรกมลกลับมานอนที่ไร่ ชัชวีร์จะแอบมาหาเธอที่บ้านเล็กในเวลาสี่ทุ่ม มานอนกับเธอและตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ประมาณตีสี่ก็ตื่นขึ้นแล้วกลับเข้าบ้านตัวเอง

บางทีอรกมลก็รู้สึกสับสนว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันถูกต้องแล้วหรือไม่ แอบคบกันทั้งที่ผู้ใหญ่อยู่เต็มบ้าน ขณะพบกันต่อหน้าคนอื่นก็ต้องแสร้งทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็ทำได้แค่เก็บเงียบอยู่ในใจ ไม่กล้ารบเร้าว่าเมื่อไรเขาจะทำให้พ่อแม่ยอมรับได้เสียที

ในเมื่อเลือกแล้วว่าจะคบกับชัชวีร์ และเขาก็บอกว่าให้รอเรียนจบ อรกมลจึงต้องทำตัวว่านอนสอนง่าย เพื่อไม่ให้เขาเบื่อและทิ้งเธอไป

*****

วันที่สาม เดือนกันยายน

“เลยเวลานัดมายี่สิบนาทีแล้วนะอัยย์ พี่วีร์ของแกจะมาแน่เหรอ”

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดปีที่ยี่สิบสองของอรกมล หญิงสาวได้นัดกับเพื่อนสนิทอย่างเขมิกาไปกินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมือง ซึ่งครั้งนี้ไม่ได้เลี้ยงฉลองกันแค่สองคนเหมือนทุกปีที่ผ่านมา เพราะแฟนหนุ่มของเธอจะมาร่วมด้วย และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เพื่อนสนิทกับคนรักจะได้เจอหน้าและทำความรู้จักกัน

“มาสิ พี่วีร์บอกกับฉันแล้วว่าเขาจะมา”

อรกมลได้บอกกับชัชวีร์ล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์ เขารับปากกับเธออย่างมั่นเหมาะว่าเย็นนี้เจอกันที่ร้านอาหารเวลาสิบแปดนาฬิกาสามสิบนาที หญิงสาวนั่งรอต่ออีกหน่อยทั้งที่ยังไม่ได้สั่งอาหาร มีเพียงน้ำเปล่าคนละแก้วยกขึ้นจิบเพื่อรอเวลา

ผ่านไปอีกสิบห้านาที แฟนหนุ่มของอรกมลก็ยังไม่มา เธอรู้สึกร้อนใจไม่รู้ว่ารถติด หรือเขาเกิดปัญหา พลางคิดไปถึงเรื่องอุบัติเหตุ จึงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายมาต่อสายไปหาชัชวีร์

โทรไปสายแรกไม่มีคนรับ สายที่สองและสายที่สามก็เช่นกัน

“พี่วีร์ไม่รับสายเหรอ” เขมิกาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรักเป็นกังวล

“อือ แกว่าพี่วีร์จะเป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่หรอกมั้ง แกอย่าเพิ่งคิดมาก ออกมาช่วงค่ำรถอาจจะติดก็ได้”

เขมิกาเอ่ยปลอบเพื่อน ทว่าในใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชัชวีร์ไม่อยากทำความรู้จักกับเธอหรือเปล่า

นับตั้งแต่สองคนนี้คบกันก็เข้าสู่เดือนที่แปด เวลาที่ชัชวีร์มาหาอรกมลก็มักจะขลุกตัวอยู่แต่คอนโด ถ้าจะออกไปข้างนอกก็คงเป็นร้านอาหารที่อยู่แถวนั้น กินแล้วก็รีบกลับห้อง ไม่เคยพาอรกมลไปเที่ยวที่ไหน

อรกมลไม่เคยเล่าเรื่องราวหวาน ๆ ของทั้งสองคน แตกต่างจากคู่รักทั่วไปที่มักจะมีเรื่องราวมากมายมาเล่าให้เพื่อน ๆ อิจฉากับความรักที่กำลังสุกงอม บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนโรแมนติก แถมยังมีโลกส่วนตัวสูงเกินไป ถึงไม่อยากพบเจอคนรอบข้างที่เกี่ยวข้องกับแฟนสาวของตัวเอง

แต่ด้วยความเป็นเพื่อนรักกัน เขมิกาก็ทำได้แค่อยู่เคียงข้าง บางประโยคที่พูดออกไปแล้วทำให้คนฟังคิดมาก เธอก็เลือกที่จะเงียบแทน

“สั่งอาหารกันเถอะ เผื่อพี่วีร์มาถึงอาหารก็คงเสร็จพอดี”

อรกมลเผยรอยยิ้มเล็กน้อยปลอบใจตัวเอง และเพื่อไม่ให้เพื่อนรักมานั่งรอให้เสียเวลา

พวกเธอเรียนพยาบาลดังนั้นจึงไม่ดื่มแอลกอฮอล์ อีกทั้งพรุ่งนี้ยังมีการฝึกงานที่โรงพยาบาลรออยู่ สองสาวจึงช่วยกันเลือกสั่งอาหารห้าหกอย่าง และข้าวสวยสามจาน

ขณะนั่งรออาหารเสียงเตือนก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของอรกมล หญิงสาวรีบหยิบขึ้นมาเปิดดู ทว่าเมื่อไล่สายตาอ่านข้อความที่ได้รับ รอยยิ้มที่ปรากฏตอนเห็นชื่อคนส่งเมื่อครู่ก็พลันหายไปจากใบหน้าทันที

ชัชวีร์: ไม่ได้ไปหาแล้วนะ พอดีมีธุระด่วน เอาไว้จะชดเชยวันเกิดย้อนหลังให้

ชัชวีร์: (สติกเกอร์ Happy birthday)