"Ne yaptın?" diye sordu korkuyla. "Ben deyip." sertçe yutkundum. "Sadece..." kara deliğin etrafından ışıklar çıkmaya başlayınca gözlerimi yumdum.
"Tamam sakinleş."
Demesi kolaydı!
Etrafım bir kara delik ile çevrelenmişti ve bana rahatça diyordu ki sakinleş. Gerçi o da pek rahat sayılmazdı. Saçlarını sertçe karıştırıp "Sakinleştiğin bir şey düşün." dedi.
"Gözlerini kapat."
Dediğini yaparak gözlerimi kapadım. Çiçekler, böcekler, el yapımı börekler. Evet börek?! Bu hayatta en çok sevdiğim ikinci yemektir kendisi. Birincisini zaten biliyosunuz, iskender...Her neyse. Şimdi ciddi olmam gerekiyordu.
"Hiçbir şey olmayacak." dedim kendi kendime. "Hem de hiçbir şey." Daha sonra okuduğum bir yazı aklıma geldiğinde korkuyla yutkundum.
"Batu..." diye seslendim. "Eğer bir kara deliğe girersem ne
