01 ไม่เล่นเพื่อน

1275 Words

CHAPTER 01 พรึ่บ!! “อื้อ...” “ตื่น!” “ไม่เอา~ รอก่อน” เสียงครางอู้อี้ดังคลออย่างงัวเงีย เบลล์มุดตัวลงใต้ผ้าห่มหลังจากที่ชินเดินขึ้นเตียงไปปลุกให้เธอตื่น ชินมีคีย์การ์ดสำรองห้องเบลล์ เบลล์เองก็มีคีย์การ์ดห้องชิน “เบลล์จะบ่ายโมงแล้วเธอจะนอนเอาโล่หรือไง “ เบลล์ขยับมือขึ้นไปปิดหู เสียงชินก่อความรำคาญให้หญิงสาวมากถึงขั้นต้องหันหลังหนีแต่กลับโดนดึงให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทีงัวเงีย “ตื่นไปอาบน้ำไปหาไรกิน เดี๋ยวพอฉันออกไปเธอก็โทรมากวนว่าหิวข้าวอีก เร็ว” คนโดนตำหนิหันมามองเพื่อนด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ ริมฝีปากสวยบึนขึ้นอย่างดื้อรั้น “ไม่กินก็ได้แต่ขอนอน” “ไม่ได้” “ชิน อ๊ะ! ไอ้บ้า!” เบลล์ถูกอุ้มขึ้น ชินอุ้มเธอไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ในห้องน้ำแล้วตัวเองก็แทรกกลางเข้ามาระหว่างหว่างขาเพื่อนตัวแสบ “ให้เวลาสิบนาที ถ้าช้ามากกว่านั้นเรื่องนี้ถึงหูแม่เธอแน่” “นายจะฟ้องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด” “ฟ้องว่าลูกสาวแม่ไม่เชื่อฟังคนที่แม่ฝากดูแล เธอคิดว่าเธอจะโดนแม่ดุกี่วันที่ทำฉันเดือดร้อน” “ไอ้ชิน! อย่ามาเลวนะ!” เบลล์ยกกำปั้นทุบอกแกร่งด้วยความโมโหแต่คนโดนทุบยกยิ้มลอยหน้าลอยตาแล้วเดินออกจากห้องน้ำปล่อยให้เบลล์จัดการอารมณ์ของตัวเองไป สมัยเด็ก ๆ ชินถูกเลี้ยงด้วยยายเพราะแม่ชินทำงานหนักและโฟกัสแค่งานจนไม่มีเวลาให้ลูกมากนักชินจึงโตกับยาย บ้านยายอยู่ใกล้กับครอบครัวเบลล์และสองบ้านสนิทกันเบลล์กับชินจึงสนิทกันมาเกือบครึ่งชีวิต แม่เบลล์ไว้ใจชินมากเพราะที่ผ่านมาชินดูแลเบลล์ได้ดีจึงฝากฝังเมื่อทั้งคู่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ อีกทั้งยังปรามเบลล์ว่าห้ามดื้อกับชินและถ้าดื้อฟ้องได้เลย ข้อนี้เบลล์หงุดหงิดอยู่พักใหญ่เพราะไอ้ชินมันขี้แกล้งให้โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ เบลล์หน้างอครวญครางยกใหญ่ก่อนจำใจอาบน้ำแล้วแต่งตัวเพื่อออกไปหาข้าวกินกับเพื่อนตัวดี “เหลืออีกสามนาที ถ้าเกินเวลาฉันต่อสายหาน้าอุมาทันที” เบลล์ออกมาเจอชินนั่งหน้ากวนกับมือถือเครื่องหนึ่งที่อยู่ในมือ “เด็กขี้ฟ้อง” เธอพึมพำแล้วมุ่งตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อรีบแต่งหน้าให้ทันเวลา “สองนาที” “ชิน! อย่ากวนตีนได้มั้ย!” โมโหแล้ว นัยน์ตากลมโตฉายแววความงุ่นง่านก่อนจะยกลิปสติกส์สีโปรดมาปาดที่ริมฝีปากอย่างลวก ๆ “วันหลังก็หัดตื่นด้วยตัวเองไม่ใช่รอฉันมาปลุก” “ก็ไม่ต้องปลุกถ้านายฝืนทำ” ชินเงียบ การเงียบนี่เแหละอันตราย เพราะชินมันจะหาเรื่องเอาคืนด้วยกำลัง “อะไร นี่! เอาคืนมา” ชินเดินมาแย่งลิปในมือเบลล์ เขาชูขึ้นสูงจนคนที่เตี้ยกว่าเอื้อมไม่ถึง “ชิน!” “แต่งไปก็เหมือนเดิม แต่งไรนักหนา” นั่นปากใช่มั้ย “ยุ่งไรด้วยเล่า เลิกหาเรื่องแกล้งสักทีได้มั้ย!” “ก็เลิกปากดีก่อนสิ” “ก็เอาลิปมา~” เบลล์กระโดดอย่างขัดใจ แต่คนแกล้งใช่ว่าจะยี่หระ ชินยังคงมองเบลล์พยายามตะเกียกตะกายจะแย่งลิปจากมือตัวเองให้ได้ “แรดให้มันน้อย ๆ ปากแดงขนาดนี้คงไม่ได้ไปกินแค่ข้าวมั้งเบลล์” มือหนากุมใบหน้าของเพื่อนสาวไว้ แล้วใช้นิ้วโป้งปาดลิปสติกส์บนปากเบลล์ออกไปจนสีเข้มกลายเป็นสีอ่อน แต่มันเลอะนี้สิ! “ชิน! ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว!” เบลล์เริ่มงอน เธอหันหลังให้ชินแล้วเดินไปหยิบทิชชูหน้ากระจกเพื่อเช็ดรอยเลอะตรงมุมปากออกไป “อยากจีบน้องคนนี้ ขอเบอร์ให้หน่อย” “ปล่อยนะ! อยากจีบก็ไปขอเองดิ!” ชินสวมกอดเบลล์จากข้างหลัง เขาเกยหน้าลงมาบนไหล่เล็กจนใบหน้าเบียดชิดกับผิวแก้มนุ่มนิ่มของเธอ มือข้างหนึ่งเขากอดเธออยู่ส่วนอีกข้างเปิดรูปรุ่นน้องปีหนึ่งที่เป็นดาวคณะปีล่าสุดให้เบลล์ดู “ไม่อะ เธอไปขอเบอร์ให้หน่อย” ที่มาปลุก ที่จะพาไปกินข้าวที่แท้ก็แค่ทำความดีล่อใจให้เธอขอเบอร์สาวนี้เอง “ไม่ นายหัดจีบเองบ้างสิ ชิน! ปล่อยสิ” เบลล์ดิ้น แต่ยิ่งดิ้นชินยิ่งกอดแน่น “นะ ๆ นี้อ้อนแล้วนะเว้ย” จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเล็ก คลอเคลียเหมือนหมาตัวใหญ่ที่กำลังเอาใจทาสอยู่ “เรื่องของนาย ไม่ทำ ไม่เอา หิวข้าว!” หลังจากโวยวายเสียงดังลั่นชินก็ยอมแพ้เรื่องที่จะให้เธอไปจีบผู้หญิงให้มันแต่โดยดี ตอนนี้เราออกมานั่งกินข้าวกันที่ร้านประจำเป็นร้านโปรดที่เบลล์ชอบมาก ๆ เพราะมีอาหารหลากหลายและถูกปากมากด้วย วันต่อมา “กูได้เบอร์น้องมันมาแล้ว” ไอ้ชินที่หายไปนานโผล่หัวมารวมกลุ่มกับเพื่อนอีกทีหลังจากไปล่าเบอร์ดาวคณะที่มันเล็งอยู่ “เหอะ... นายกะจะฟาดเรียบทั้งมหาลัยเลยหรือไง” ฉันมองมันด้วยสายตาเอือมระอาแต่คนถูกมองด้วยหางตาก็ใช่ว่าจะแยแสกันแต่อย่างใด “อิจฉาฉันล่ะสิ ถ้าอิจฉาก็หาแฟนให้ได้สักคนสิแต่ลืมไปไม่มีใครเอากระต่ายหน้าโง่เป็นแฟน ฮ่า ๆ” ไอ้นี่ กวนตีน “มีคนตามจีบฉันเยอะแยะย่ะ! นายไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี ถ้าฉันมีแฟนฉันจะควงแฟนมาให้นายเห็นเป็นคนแรกเลยชิน!” ฉันกระแทกเสียงสู้ปากกับไอ้ชินอย่างไม่ยอมแพ้ คนถูกว่ายังคงกระตุกยิ้มมุมปากราวกับกำลังพอใจอยู่ไม่น้อย “ก็ดี มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจะได้เลิกทำตัววุ่นวาย” สายตาที่ไอ้ชินมองฉันคือสายตาของคนที่ดูถูกกันอยู่ไม่น้อย มันคงคิดว่าฉันไม่มีปัญญาหาแฟนล่ะสิ! “เอ่อ! ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับนายนักหรอก! ไปไกล ๆ เลย น่าเบื่อ!” “เธออยู่ให้ได้เถอะ ถ้าไม่มีฉันขึ้นมาเธอจะหนาว” โอเค หัวฉันเดือดปุด ๆ ไม่เกรงจงเกรงใจ คนกันเอง เพราะกันเองนี้แหละฉันถึงได้ขยุ้มผมไอ้ชินเต็มสองมือแล้วจับเขย่าอย่างฮาร์ดคอ “สำคัญตัวเองมากเกินไปแล้ว นายเถอะเลิกตามมาวอแวแล้วกวนใจฉันสักที วุ่นวาย! คนจะมีผัวต้องสะดุดเพราะมีเพื่อนอย่างนายทุกที!” “นี่ ๆ พอ ๆ กัดกันเหมือนผัวเมีย เป็นเพื่อนอย่าทะเลาะกันทำไมพวกแกไม่เป็นผัวเป็นเมียให้จบ ๆ ทุกอย่างอาจจะดีขึ้น” “ไม่!!” ทั้งฉันทั้งชินหันไปตอบกลับไอ้ชายด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดและเน้นย้ำทุกถ้อยคำ “จ้า จ้า อย่าให้เห็นนะว่าผสมพันธุ์กันเอง” มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด! Talk ชายมองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ ปกปิดมิได้น้า~ ใครที่กดเข้าชั้นแล้วอย่าลืมกดหัวใจให้เค้าด้วยน้า ครบ 100 หัวใจ จะมาอัปต่อค่าา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more