บทที่ 7 ปลาดาวหนีไป
“มานี่เลย ฉันจะไม่ทนอีกแล้วอุตส่าห์หนีมาตั้งไกลก็ยังหน้าด้านตามกันมาได้นะไอ้เด็กบ้า โรคจิต!”มุลิลายกมือขึ้นคว้าใบหูของสองหนุ่มคนละข้างฉุดกระชากลากถูให้ออกห่างจากเหล่านักบุญตรงนั้น
โอ๊ย!!
“เจ็บๆ เบาหน่อยครับพี่สาว”สมิงร้องโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง เมื่อโดนเธอดึงเต็มแรงจนหูแทบขาด
“อย่าดึงแรงสิ ผมเจ็บนะปลาดาว”เช่นเดียวกับสิงหาเขาพยายามดึงมือนั้นออกจากหู แต่แม่คุณเอาแรงมาจากไหนนักหนาหูเขาจะขาดคามืออยู่แล้ว
มุลิลามองซ้ายขวาสอดส่องสายตาไปทั่วทั้งผืนป่าบริเวณนั้น เมื่อเห็นว่าปลอดผู้คนแล้วเธอจึงสะบัดมือทั้งสองข้างออกจากใบหูของสองหนุ่ม ส่วนคนที่ร้องแหกปากไม่หยุดใช้มือลูบใบหูเบาๆเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวด
“พี่สาวหนีผมสองคนมาทำไมครับ รู้ไหมว่าน้องเสือกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงลูกแมวน้อยแทบแย่”
“ใครเป็นลูกแมวน้อยของนายไม่ทราบ เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักที แสลงหู”ใช่ว่าคนหน้าด้าน
