CH#1(1)_พรหมลิขิตหรือบังเอิญ
745 Words
@สนามบินสุวรรณภูมิ
เที่ยวบินจากกรุงโซลเนืองแน่นไปด้วยผู้โดยสารจำนวนมากที่กำลังทยอยเดินออกมา
เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณเมื่อการ์ดและพนักงานรักษาความปลอดภัยที่มีหน้าที่กันเหล่าบรรดาแฟนคลับของศิลปินเกาหลีต้องเข้ามาดูแลความเรียบร้อยและเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวุ่นวายสับสน
บรรดาญาติพี่น้องที่มารอรับผู้โดยสารยืนปะปนกับเหล่าแฟนคลับของวงบอยแบนด์ชื่อดังจากเกาหลี ซึ่งจะมาเปิดการแสดงคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้
แฟนคลับจับกลุ่มกระจัดกระจายยืนเต็มพื้นที่ ต่างคนต่างก็ต้องการเข้าใกล้ไอดอลของตัวเองให้มากที่สุด ทำให้เกิดความสับสนอลหม่านไปทั่ว
"ภัทรทางนี้!"
ดาวโบกมือเรียกมาจากกลุ่มแฟนคลับที่เข้าไปยืนปะปน
“ดาว”
ณิชาภัทร์ วรรณรัตน์(ภัทร)หญิงสาวสวยรูปร่างบางทะมัดทะแมง สวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำเงินสลับขาวยัดชายเสื้อเข้าไปในกางเกงยีนส์ขาซีดพอดีตัว รองเท้าผ้าใบสีแดงกับกล้องที่ถูกสะพายไว้ที่ไหล่ขวา หันไปตามเสียงเรียกของเพื่อน
ดาวคะยั้นคะยอแกมขอร้องให้ภัทรที่จบด้านศิลปะภาพถ่าย ซึ่งได้รวมตัวกับเพื่อนอีกสามคนทำอาชีพเป็นช่างภาพอิสระรับถ่ายภาพเกือบทุกประเภท โดยตั้งชื่อว่า “ชมรมคนรักชัตเตอร์”
ดาวขอร้องให้ภัทรมาช่วยถ่ายรูปบอยแบนด์ที่ตัวเองปลื้มจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากได้ภาพคมชัดชนิดเห็นรูขุมขนเลยยิ่งดี เพื่อที่จะเอาไปติดฝาห้องให้เต็มทุกด้าน
ภัทรไม่กล้าปฏิเสธข้อเสนอที่ดาวให้
"ฉันทุ่มสุดตัวเลยแก ถ้าแกไปถ่ายรูปให้นะ อื้ออ.. เลี้ยงฟรีทั้งชมรมแกเลย ร้านหมูกระทะสุดแซ่บเจ้าประจำ"
ภัทรบอกตัวเองว่าไม่ได้เห็นแก่กิน แต่เพราะอยากช่วยเพื่อนมากกว่า แต่ปากนี่ซิดันรีบรับคำทันทีหลังจากได้ยินข้อเสนอ
ดาวเดินนำภัทรเข้าไปในกลุ่มแฟนคลับกลุ่มใหญ่จนกลืนหาย เพราะมองไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
..กรี๊ดดดดดด!..
เสียงกรี๊ดดังก้องไปทั่วบริเวณ ก่อนที่บรรดาแฟนคลับจะกรูไปในทิศทางเดียวกัน ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าศิลปินคนโปรดกำลังเดินออกมาจากตรงนั้น
ภัทรหันไปตามเสียงกรี๊ดพร้อมกับยกกล้องขึ้นเตรียมบันทึกภาพ
การ์ดร่วมร้อยคนเข้ามายืนขวางจับมือกันเป็นกำแพงเพื่อกันไม่ให้แฟนคลับเข้าถึงตัวศิลปิน
“เฮ้ออ..คนเยอะจนมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร ไหนๆก็มาแล้ว ถอยตอนนี้ก็อดกินของฟรีกันพอดี"
ภัทรบอกตัวเอง ก่อนจะเบียดตัวฝ่าฝูงชนเข้าไปแล้วเริ่มหามุมกดชัตเตอร์ ในจังหวะนั้นเองที่เสียงกรี๊ดด้านหลังดังขึ้น
‘บอยแบนด์ก็ต้องมีหลายคนซิ’
คิดได้ดังนั้น ก็หันไปตามเสียงแฟนคลับเพื่อตามถ่ายให้ครบทั้งวง
คลื่นแฟนคลับพร้อมการ์ดดันกันไปมาจนแทบไม่ต้องออกแรงเดิน อาศัยวิธีไหลตามกันไปเรื่อยๆ
"ดาวมันบอกว่าไงนะ?"
ภัทรพยายามนึก
"เฮ้ออ.. จะบ้าตาย วงนี้มี 7 หรือ 8 คนนะ"
บ่นอุบ โมโหตัวเองที่ไม่ตั้งใจฟังเพื่อนพูด ก่อนจะหันไปตามเสียงกรี๊ดที่เริ่มดังขึ้นรอบตัว
...แชะ แชะ...
กดชัตเตอร์รัวๆ เห็นใครที่มีท่าทางเหมือนศิลปินกดบันทึกภาพเอาไว้ก่อน เพราะเธอไม่ได้ติดตาม
"โอ๊ย! อย่าดันซิ"
"ขอทางหน่อยครับ"
ตอนนี้เสียงตะโกนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครดังขึ้นจนรู้สึกหนวกหู
‘ถ่ายครบทั้งวงรึยังนะ’
ภัทรหันซ้ายหันขวากลางฝูงชนก่อนจะเหลือบไปเห็นผู้ชายผิวขาวร่างสูงโปร่งคาดผ้าปิดปาก ใส่แว่นดำสีเข้มอำพรางดวงตา ลักษณะการก้าวยาวๆเหมือนจะหนีฝูงชนโดยมีกลุ่มการ์ดห้าถึงหกคนคอยขนาบข้างให้เดินเลี่ยงไปอีกทาง
"คิดว่าจะหลบพ้นรึไง?"
ภัทรกดยิ้มซุกซน ดวงตาพราวระยับ รีบก้าวขาจ้ำถี่ๆตามกลุ่มการ์ดเล็กๆนั้นไป
"เฮ้ยย! ภัทร นั่นแกจะไปไหน? ผิดทางแล้ว ไอ้ภัทร"
ดาวตะโกนเรียกเมื่อเห็นนักร้องวงบอยแบนด์คนสุดท้ายเดินผ่านหน้าไป แต่ภัทรกลับวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม
โชคไม่ดีที่เสียงเรียกถูกเสียงกรี๊ดของแฟนคลับดังกลบจนหมด
------------------------------------------
- Writer
