“อาจเป็นได้ แต่มันจักเป็นผู้ใดเล่า”
“ข้าเจ้าขอเอ่ย เพลานี้มีบุคคลแปลกหน้าผู้หนึ่งมาอาศัยอยู่เฮือนคำได้หลายวันแล้วพระเจ้าข้า เห็นว่าเป็นคนเชียงพิงค์ รูปร่างสูงใหญ่ ลักษณะอย่างผู้มีอาคมแกร่งกล้ายิ่ง”
“เอ็งแน่ใจรึ” มหาอุปราชถามย้ำ ครั้นพอนึกถึงเฮือนคำ ใบหน้าพริ้มเพราของแม่ฤทัยคนงามพลันผุดขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึง เสียดายนักที่แม่หญิงหมั้นหมายไปแล้ว มิเช่นนั้นเขาคง...
“ข้าเจ้าแน่ใจพระเจ้าข้า ท่านมหาอุปราชส่งคนไปคอยจับตาดูคนเฮือนคำหน่อยดีหรือไม่ ข้าเจ้าคิดว่าเราอาจใช้เรื่องนี้ล้มเฮือนคำได้พระเจ้าข้า”
มหาอุปราชฟ้ารุ่งได้ยินเยี่ยงนั้นพลันหัวเราะออกมา
“ดียิ่ง หากล้มเฮือนคำได้ย่อมดียิ่ง”
ข้าจักได้รับแม่หญิงคนงามมาอยู่ตำหนักข้าเสียเลย!
ตั้งแต่ออกเวรมายังมิได้พัก สิงห์คำจึงนอนหลับพักผ่อน ตื่นมาอีกครั้งในเพลาหลังเที่ยง หลังล้างหน้าล้างตาแล้วเขาจึงเดินตามหาเสือ เห็นอีกฝ่ายกำลังเดินเข้าไปตรงชายป่า
