เกมนี้ฉันต้องชนะ (ฮาเร็ม)

3.คาดหวัง

ในจักรวรรดิแห่งนี้จะมีใครรูปงามและให้ความรู้สึกอันตรายดังเช่นท่านดยุคเฟอดินาอีกหรือไม่? เรื่องนั้นอลิชาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..

เขาหล่อและยัยอลิชาคงจะชื่นชอบและหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกของเขาแทบคลั่งเลยสินะ

“ข้า..จำเป็นที่จะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังค่ะ และข้าไม่อยากเดินทางไปที่นั่นโดยไร้คู่ควง”

ว่าไปแล้วในร้านอาหารแห่งนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเราสองคน เขาส่งยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่ผลิบานราวกับดอกไม้ เป็นรอยยิ้มที่เหล่าสตรีล้วนแล้วแต่ลุ่มหลงและมัวเมากับรอยยิ้มนั้นจนแทบจะคลานเข่าเข้ามาหาเข้าเลยละสิ

อันที่จริงฉันเองก็เป็นพวกชื่นชอบ ผู้ชายที่หล่อเหลาเหมือนกัน นั่นคืออาหารตาชั้นยอดเลย แต่เพราะสาเหตุการตายของอลิชาคนเก่า นางตายเพราะความลุ่มหลงในใบหน้าของบุรุษ นั่นทำให้ฉันที่เข้ามาอยู่ในร่างของอลิชาในยามนี้ ไม่มีกะจิตกะใจไปมัวแต่หลงใหลใบหน้าพวกนั้นหรอกนะ หน้าที่ของฉันคือการมีชีวิตรอดจนกว่าเกมนี้จะจบลง

บุรุษหล่อเหลานั้นเป็นเหมือนกับดอกไม้ที่ล่อลวงให้กับหมู่มวลแมลงบินหลงเข้าไปในนั้นก่อนที่กลีบดอกไม้ที่แสนอ่อนโยนและงดงามจะปิดลงเพื่อกักขังหมู่มวลแมลงที่มัวเมาในรูปลักษณ์ภายนอกเอาไว้ในนั้น แล้วค่อยๆ ทำให้แมลงพวกนั้นตายลงอย่างช้าๆ ภายใต้กำมือของตัวเอง

ฉัน..จะไม่มีความรัก และจะไม่นอนกับใครด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงความตายที่มันอาจจะเกิดขึ้นมา..

“นับว่านั่นเป็นเกียรติอย่างสูงสุดของข้าเลยนะครับ การได้ควงเลดี้ผู้งดงามและอ่อนโยนอย่างเลดี้แวงซองค์ไปร่วมงานเลี้ยงนะพระราชวัง..”

เขาลุกขึ้นก่อนจะนั่งคุกเข่าลงที่พื้น แล้วดึงมือของเธอไปจุมพิตบนหลังฝ่ามือ

ดวงตาของเราสบตามองกันอยู่พักหนึ่ง อันที่จริงในยามนี้เขาควรจะปล่อยมือของเธอออก แต่ซามูเอลกลับแลบลิ้นออกมาแล้วเลียที่หลังฝ่ามือของเธอก่อนจะไล้ปลายลิ้นขบกัดลงไปที่ปลายนิ้วเบาๆ

“....”

เธอดึงมือกลับมาแต่ไม่เป็นผลเลย ดูเหมือนว่าแรงของเขาจะมากกว่าแรงของเธอหลายเท่าตัว เขาดูดที่ปลายนิ้วของเธอเบาๆ จนมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย..โดยที่ดวงตาสีแดงคู่นั้นจ้องมองเธอแทบจะตลอดเวลา

ใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีกุหลาบในทันที ต่อให้เธอเป็นก้อนหิน หรือว่าเป็นอิฐเป็นปูน อลิชาก็มั่นใจได้เลยว่าก่อนหินพวกนั้นจะต้องเขินอายกับการกระทำของเขาเหมือนกัน

เสน่ห์ของเขาร้ายกาจมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ซะอีก

เขาละริมฝีปากออกจากเรียวนิ้วของเธอ ซามูเอลหัวเราะออกมาเบาๆ โดยที่มือของเขากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเพื่อเช็ดคราบน้ำลายออกจากก้านนิ้วของเธอด้วยความระมัดระวัง

อลิชา แวงซองค์ สตรีผู้ซึ่งอ่อนโยนกับทุกคน ยกเว้นเขาที่เธอไม่คิดออมมือให้เขาเลยในช่วงเวลาที่เราทั้งคู่อยู่บนเตียง รสชาติการร่วมรักของเธอนั้นแปลกใหม่ เธอทำให้ดยุคที่อยู่เหนือใครเช่นเขา คลานเข่าเข้ามาหาเธอเพื่อร้องขอให้เธอสัมผัสเขา เธอสวมปลอกคอหนังลงบนลำคอของเขา แน่นอนว่าเขายังจดจำความรู้สึกแสบร้อนในยามที่แซ่หนังฟาดลงมาที่บั้นท้ายได้อย่างชัดเจนเลย เขาอยากจะเป็นทาสของเธอ อยากจะให้มือคู่นั้นสวมปลอกคอให้เขาอีกครั้งพร้อมกับทรมานเขาอย่างเคย แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอกลับปฏิเสธเขามาโดยตลอด

เพราะอะไรกันนะ เพราะเธอเบื่อเขาอย่างนั้นหรือ? ทว่าซามูเอลก็ไม่ลดละความพยายามจนวันนี้เธอออกปากด้วยตัวเองว่าอยากจะไปร่วมงานเลี้ยงกับเขา..

นั่นหมายความว่าเขามีโอกาสอีกครั้งใช่หรือไม่?

ซามูเอลยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น และการกระทำเช่นนั้นของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลกมากพอสมควร สายตาที่เขามองมามันเต็มไปด้วยความคาดหวัง

คาดหวังอะไรกัน? เขาคือท่านดยุคและฉันคือเลดี้ที่เกิดมาในตระกูลเคาน์ ยศของเราแตกต่างกัน และเป็นฉันต่างหากที่ต่ำต้อยกว่า

หรือว่าฉันจะต้องนั่งลงแล้วคุกเข่าเป็นเพื่อนของเขา เขาต้องการแบบนั้นใช่ไหม?

ชนชั้นสูงนี่ก็แปลกมีเก้าอี้ให้นั่งดีๆ ชอบจะนั่งคุยกันบนพื้นงั้นเหรอเนี่ย..ในระหว่างที่อลิชากำลังจะลุกขึ้นซามูเอลก็จับข้อเท้าของเธอเอาไว้

“จะทำที่นี่งั้นเหรอครับ..”

เขากล่าวออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ บอกตามตรงว่านี่มันแปลกมาทีเดียวเพราะภาพลักษณ์ของเขามันไม่ใช่คนอ่อนโยนเลย พบเจอหน้าเขาที่แรกเธอยังคิดว่าเขาดูโหดมาพอสมควรด้วยซ้ำ แล้ว..ทำไมใบหน้าของเขาในยามนี้มันถึงได้..ดูน่ารักขนาดนี้กันนะ

หน้าตาแบบนั้นจะบอกว่าเป็นลูกรักของพระเจ้าก็ไม่ผิดหรอก แต่..อย่าไว้ใจหน้าหล่อๆนั่นเชียว

“อ่า..ข้าไม่ทราบว่าสิ่งที่ท่านดยุคพูดออกมานั้นมันหมายความว่าอย่างไร แต่คงจะดีหากว่าเรานั่งคุยกันบนเก้าอี้..”

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยราวกับกำลังรู้สึกเสียดาย ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เธอ เขาไม่ได้เดินกลับไปนั่งที่เดิมแต่เลือกที่จะนั่งลงข้างๆ เธอแทน

“มีข่าวลือออกมาก่อนหน้านี้ว่าเลดี้ล้มป่วย เช่นนั้นในยามนี้รู้สึกดีแล้วใช่ไหมครับ”

เขากล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะเบาๆ ที่หน้าผากของเธอ ก่อนหน้านี้อลิชาไม่ได้ป่วยหรอก แต่อลิชาคนเก่าตายไปแล้วต่างหาก และเธออยากจะรู้เหลือเกินว่าบทบาทของดยุคเฟอดินา ซามูเอลคืออะไรกัน? เขาคือฆาตกรเหมือนกันกับเธอ เป็นฝ่ายกลางหรือว่าเป็นคนดีกันแน่ เรื่องนั้น..คาดเดาอะไรไม่ได้เลย

“เรื่องนั้นข้าหายดีแล้วค่ะ ข้าไปหาท่านดยุคได้ไหมคะ หมายถึง..ในช่วงเวลาที่ข้าอยากมีเพื่อนคุย..”

เขายกมือขึ้นมาจับมือของเธอเอาไว้แน่น

“ได้ทุกเวลาที่เลดี้ต้องการเลยครับ ข้าจะสั่งให้คนขับรถม้าของข้าไปประจำอยู่ที่แวงซองค์ ไม่ว่าช่วงเวลาใดก็ตามที่เลดี้ต้องการมาหาข้า สั่งให้เขามาส่งได้เลย หรือแม้กระทั่งว่าหากเลดี้ต้องการมาอยู่กับข้าที่เฟอดินา ข้าก็ยินดีที่จะจัดห้องให้นะครับ..”

อลิชาหัวเราะแห้งๆ ออกมา

“ขอบคุณค่ะ เช่นนั้นวันนี้ข้าขอตัวกลับก่อนนะคะ..”

มือของซามูเอลยังคงจับมือของเธอเอาไว้ไม่ปล่อย

“เราไม่ได้พบเจอกันนานหลายเดือนเลยนะครับท่านจะกลับไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยงั้นเหรอครับ”

บอกตามตรงว่าเขาคาดหวังตั้งแต่ที่เห็นเธอตอบจดหมายกลับมาแล้ว ซามูเอลค่อนข้างคาดหวังว่าในวันนี้เขาน่าจะถูกอลิชาทรมานร่างกายบ้างไม่มากก็น้อย แต่เธอไม่แม้แต่จะแตะต้องร่างกายของเขาเลยแม้แต่ปลายนิ้ว

หรือว่าในวันนี้เขาแต่งกายออกมาไม่น่าหลงใหลมากพองั้นหรือ ทั้งๆ ที่ชุดนี้เขาสั่งตัดพิเศษเพื่อมาหาเธอในวันนี้โดยเฉพาะเลยนะ เขาไม่ดูดีในสายตาของเธอจนทำให้เธอไม่อยากสัมผัสเขาเลยงั้นเหรอ?

ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่กับประโยคนั้นของซามูเอล แล้วเขาต้องการให้ฉันทำอะไรกันนะ ให้นั่งคุกเข่าแล้วจุมพิตที่หลังมือของเขาเหมือนกับที่เขาทำงั้นเหรอ

หรือว่านั่นคือมารยาทการพบกันของชนชั้นสูง โถ่!..แล้วไม่บอกตั้งแต่แรก