เกมนี้ฉันต้องชนะ (ฮาเร็ม)

4.ช่วยทรมานข้าหน่อยสิครับ

อลิชาลุกขึ้นในทันที เธอแย้มยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่งดงามราวกับว่านั่นคือรอยยิ้มที่อโฟไดท์แย้มยิ้มออกมาเพื่อล่อลวงบุรุษ อลิชาเป็นเช่นนั้นในเรื่องของความงดงาม

เรือนผมสีเทาหม่นที่ให้ความรู้สึกราวกับว่านั่นคือเส้นไหมราคาแพง ดวงหน้าที่ดูเหมือนจะเย็นชาแต่ทว่าอลิชาคือสตรีที่มีรอยยิ้มสวยงามที่สุด และมันตราตรึงใจในทุกครั้งที่นางแย้มยิ้มออกมาราวกับว่านั่นคืออาวุธที่แสนร้ายกาจของเธอ

ไม่ต้องจับดาบหรือคมหอก แค่เพียงอลิชาแย้มยิ้มออกมาเหล่าบุรุษก็พร้อมกับคลานเข่าเข้าไปหาเธอแล้ว

ซามูเอลก็เช่นกัน ทันทีที่เธอยืนขึ้นหัวใจของเขาก็เต้นรัวเร็วราวกับกลอง เธอคุกเข่าลงพร้อมกับจุมพิตที่หลังฝ่ามือของเขา มันคือท่าทางที่เขาทำกับเธอก่อนหน้านี้ และแน่นอนว่าแค่เพียงจุมพิตอย่างเดียวมันไม่จบ ในวินาทีที่อลิชาใช้ลิ้นของเธอไล้เลียลงไปบนหลังฝ่ามือของเขา มันทำให้ทั่วทั้งร่างของซามูเอลร้อนผ่าวไปหมด ส่วนนั้นที่อยู่ภายใต้กางเกงคับแน่นขึ้นมาโดยรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขาตื่นตัวจนแทบทนไม่ไหว

เขาชอบที่เธอเป็นเช่นนั้น ชอบในยามที่ถูกเธอทรมานเพราะอย่างนั้นในสายตาของ ซามูเอล อลิชาถือเป็นสตรีที่เขาต้องการมากที่สุด เขาไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนไม่ว่ากับใคร

แค่อลิชาคนเดียวเท่านั้น และเขาหวังอย่างยิ่งว่านางจะกระชากให้เขาลงไปนอนกับพื้นหลังจากนั้นเราก็จะเริ่มการกระทำที่แสนเร่าร้อน..

“เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ดวงตาของซามูเอลเบิกกว้างในทันที เขารีบหันไปคว้าข้อมือของอลิชาเอาไว้เพื่อเหนี่ยวรั้งไม่ให้เธอไป

ไวกว่าอะไรทั้งหมดคือซามูเอลที่กำลังลุกขึ้นไปกอดขาของอลิชาเอาไว้ ราวกับว่าเขาหวาดกลัวว่าเธอจะเดินหนีไป

“อย่าไป..เลยนะครับ”

อะไรของเขากันนะ เธอก็ทักทายในแบบที่เขาต้องการแล้วเขายังจะอยากได้อะไรจากเธออีก คำถามนั้นคงจะไม่ได้คำตอบหากว่าเธอไม่เห็นส่วนนั้นของเขาที่มันตื่นตัวขึ้นมาจนดันเป้ากางเกงให้นูนเด่นชัดในสายตาของเธอ

หมายความว่าสิ่งที่ดยุคเฟอดินาต้องการ คือการหลับนอนกับเธองั้นเหรอ? บ้าไปแล้ว..

“ข้าคิดว่าที่นี่ไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ เรื่องต่อจากนี้เอาไว้สานต่อในครั้งหน้าท่าจะดีกว่านะคะ”

แน่นอนว่าการปฏิเสธที่กล่าวออกมาของ อลิชา นางไม่ต้องการตัดความสัมพันธ์กับท่านดยุค เพราะอย่างนั้นนางจึงต้องให้ความหวังเป็นตัวหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ ตราบใดที่นางยังไม่รู้บทบาทของเขา นางก็ไม่สามารถวางใจหรือแม้กระทั่งการตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาได้หรอก

“อลิชา..ไม่ใช่ว่าท่านในยามนี้กำลังต้องการพยานเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของท่านในคืนนั้นหรอกหรือครับ”

อลิชาชะงักในทันทีเมื่อคำถามนั้นเอ่ยถามออกมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้างามซีดเผือดด้วยความตกใจ

“มะ..หมายความว่ายังไงกันคะ?”

เขารู้งั้นหรือว่าเธอคือคนที่ฆ่าเบียทริซ ดยุคเฟอดินา รู้ได้ยังไงกัน?

“ก็คืนนั้นมีแค่ข้าเท่านั้นที่อยู่กับท่านนี่ครับ ในตรอกนั้นเป็นท่านที่ทำให้ข้าหลั่งออกมาจนไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะเดินกลับ..มีแค่ข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะยืนยันความบริสุทธิ์ของท่านได้ เพราะอย่างนั้นวันนี้ข้าไม่ยอมให้ท่านไปเฉยๆ หรอกนะครับหากข้าไม่ได้เข้าไปอยู่ในตัวท่าน..ก็อย่างที่เห็น ข้าต้องการท่านมากเลยนะครับ”

น้ำเสียงของซามูเอลมันเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ และนี่ทำให้ฉันเข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมอลิชาคนเก่าถึงพยายามหลีกเลี่ยงดยุคเฟอดินา เขาคลั่งไคล้ในตัวของอลิชามากเกินไป แต่นั่นเป็นผลดีกับเธอไม่ใช่รึไง?

เธอมีพยานเพื่อจะยืนยันความบริสุทธิ์แล้ว ต่อให้เหล่าทหารมาตามสืบเรื่องของเธอ แน่นอนว่าพวกเขาก็จะไม่พบเบาะแสอะไร

เพียงแต่ซามูเอลคนนี้ ไว้ใจได้มากแค่ไหนกัน ไม่ใช่ว่าเขาจะมาหักหลังเธอในตอนท้ายหรอกใช่ไหม

นี่คือเกมคนเหลี่ยมที่กับบางคนนั้นสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อชัยชนะของตัวเองนี่

“ซามูเอล ข้าเรียกท่านแบบนั้นได้ใช่ไหมคะ”

ริมฝีปากของซามูเอลหยักยิ้มขึ้นมาในทันที เขาซบใบหน้าเขากับหน้าขาของอลิชาด้วยความหลงใหล ปลายนิ้วไล้วนอยู่ตามขอบของกางเกงซับในที่เธอสวม เขาทำท่าราวกับจะบอกให้เธอถอดมันออกมายังไงอย่างนั้น

“ซามูเอล วันนี้ข้ามีธุระต่อจริงๆ ค่ะ ข้ายังคงยืนยันคำเดิมว่าข้าไม่สะดวกทำที่นี่..”

เขาช้อนสายตามองหน้าเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“เช่นนั้นไปที่บ้านของข้า..”

“ไม่ค่ะ ข้าจะไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น วันนี้ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ซามูเอลท่านคือบุรุษที่ข้าเลือกให้เป็นคู่ควงในงานเลี้ยงของพระราชวังนะคะ เพราะอย่างนั้นท่านไม่ต้องกังวลในเรื่องของเรา คืนนั้นข้าจะไปที่คฤหาสน์เฟอดินาแล้วอยู่ที่นั่นสักสองสัปดาห์เพื่อทำให้ท่านหลงใหลข้ามากยิ่งขึ้นจนโงหัวไม่ขึ้นเลย..”

ซามูเอลขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เขาลังเลแต่ทว่าหากได้อยู่กับอลิชาที่เฟอดินาหลายวันเช่นนั้นก็นับว่านี่คือการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า ทว่าส่วนนั้นของเขามันไม่มีทางสงบลงง่ายๆ อย่างแน่นอน เขาอยากจะทำกับเธอแทบบ้าเลย แต่เขาไม่อยากจะใช้กำลังในการบังคับเธอ ในสายตาของซามูเอล อลิชานั้นเหมือนกับเทพีที่สูงส่งเสียยิ่งกว่าเขา

“เอาตามที่เลดี้ว่ามาก็ได้ครับ”

“เช่นนั้นท่านดยุคก็ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ นั่งที่พื้นเช่นนี้เดี๋ยวใครมาเห็น..”

เสียงของอลิชาจางหายไปเมื่อปลายนิ้วของซามูเอลสอดลึกเข้ามาใต้กระโปรงของเธอมันไล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ตามโคนขา

“ข้ายอมถอยให้ก็จริง แต่ไหนๆ ครั้งนี้ข้าก็เสียประโยชน์เพราะอย่างนั้นข้าจะต้องได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนบ้างสิครับ ถอดมันออกมาแล้วข้าจะยินยอมให้เลดี้ออกไปจากที่นี่.."

ใบหน้าของอลิชาแดงซ่านขึ้นมา เธอหันหน้าหนีไปทางอื่นในขณะที่ปลายนิ้วของเขากำลังลากไล้วนไปมาอยู่บนรอยแยกกลางกาย เธอไม่ควรรู้สึกเช่นนี้เลยแต่หากให้เขาถอด คงจะกินเวลานานมากทีเดียว ไหนๆ ก็ปฏิเสธข้อเสนอนี้ไม่ได้อยู่แล้วเพราะอย่างนั้น อลิชาจึงถอดกางเกงซับในสีขาวของเธอออกมาให้เขา

“อย่ากระทำเช่นนี้อีกนะคะ เพราะว่าความอดทนของข้าไม่ได้มีมาก”

ซามูเอลขบกัดริมฝีปากแรงๆ

“หมายความว่าหากข้าทำเช่นนี้อีก ท่านจะลงโทษข้าเหมือนกับที่เคยทำมาใช่ไหมครับ..ได้โปรดเถอะครั้งหน้าที่อยู่ด้วยกันช่วยลงโทษข้าอย่างที่ท่านกระทำในคืนนั้น มัดข้าเอาไว้แล้วทำอย่างที่ท่านอยากทำ..ข้าชอบในช่วงเวลาที่ท่านทรมานข้ามากทีเดียว”