DIWATANG WALANG DANGAL (SSPG)

CHAPTER 10

LUNINGNING POV

“Nay! Tay! Halika na! Kain na tayo bago tulog!” sigaw ko habang inihahain ang kanin at ulam sa mesa. Letlet, si aking nakababatang kapatid na babae, sabik na sabik, sumisigaw habang hawak-hawak ang platong may kakanin.

“Ate! Ate! Ako po katabi mo!” bungisngis niya habang nakatingala sa akin.

“Tama na, Letlet. Huwag kang masyadong magtapon ng pagkain ha,” biro ko habang tinatabunan ang mata ko sa tawa.

“Tay! Opo! Artista ako!” sigaw niya, halatang nagbibiro, at tumakbo pa sa gilid ng mesa.

Si Tatay naman, nakangiti at natatawa, “Hahaha! Ang kalokohan ninyo, mga bata!”

Si Nanay, abala sa pagtimpla ng tsaa, pinapagalitan si Jumar, ang bunso namin na pitong taong gulang, pero halata ring natatawa rin.

Masaya. Tahimik. Puno ng pagmamahalan.

Pagkatapos kumain, nagtulungan kami sa paglilinis. Bandang alas-onse ng gabi, nag-ayos na kami para matulog. Nasa banig na ako nang bigla… malakas na kumatok sa pinto!

“Buksan ninyo ‘yan!” sigaw ng lalaki sa labas. Malakas, matinis, at puno ng pagbabanta.

Lahat kami, biglang nanahimik. Ang t***k ng puso ko, parang tatawid sa lalamunan ko.

“Ate… may tao… may tao sa labas!” bulong ni Letlet habang kumakapit sa akin.

Tumayo si Tatay at dahan-dahang lumapit sa pinto, “Sino kayo? Ano ang kailangan ninyo?”

“Buksan ninyo o mas masama ang mangyayari!” sigaw ng lalaki.

Hindi nagtagal, pumasok ang grupo ng lalaki sa bahay. Nagulat kami, natakot, halos mawalan ng hininga. Tinulak nila si Tatay sa sahig, habang si Nanay ay binugbog at pinilit na sumunod sa utos nila. Ang puso ko, grabe ang kirot habang nanonood sa hindi makataong pangyayari.

“Wala kayong magagawa!” sigaw ko habang hawak ang Letlet at Jumar sa bisig ko. “Huwag ninyong saktan ang pamilya ko!”

Ngunit walang pakialam ang mga ito. Pinilit nilang itali kami sa sala. Si Letlet at Jumar, natatakot at umiiyak, niyakap ko sila ng mahigpit.

“Hindi… hindi po! Tay! Nanay!” sigaw ko, parang gusto kong pigilan ang lahat. Ngunit walang magawa.

Isa sa kanila ang nagbanta sa akin, hinawakan ang balikat ko, pinipilit akong yumuko. Ang takot… parang bumabalot sa akin ng malamig na kumot. Ang mga mata ko, punong-puno ng luha, sumisigaw ng desperasyon.

Inutusan pa ako maghubad ng damit sa harapan ng mga magulang at kapatid ko kung hindi ko gagawin ay papatayin silang lahat.

“Hindi po! Please, huwag n’yo silang saktan!” umiyak ako, nanginginig sa galit at takot.

Ngunit sunod-sunod na pinahirapan ang mga magulang ko at kapatid. Pinagbuhol, binugbog, pinagsasaktan sa harap ko. Hindi ko magawa silang tulungan, at bawat sigaw nila ay parang dumudurog sa puso ko.

“Tay… Tay!” sigaw ko, hawak-hawak ang kamay niya. Ngunit isa-isa silang bumagsak. Si Nanay, humihikbi, pinipilit pa ring ngumiti sa akin, parang sinasabi na “Ate, ligtas ka, huwag kang susuko.”

Letlet at Jumar, umiiyak at nanginginig, humihiling na tulungan ko sila. Pero nakatali rin sila sa tabi ng iba. Ang saya, ang tawa, na dati’y bumabalot sa bahay… naglaho sa isang iglap.

“Ahhh wag po” habang hinahalay na ako ng lalaking naka maskara.

“Ughhhh.. s**t baby ang sarap s**t virgin kapa” Ani nito na parang baliw at manyak nitong sabi

“Huhuhu tama na po ayaw ko na.. huhuhu

….. parang awa n'yo na po “ pagmamakaawa ko sa lalaking naka paying sa akin.

“Tama na please wag anak ko” Sigaw ng Nanay ko.

“Ako na lang saktan n'yo wag ang anak ko maawa po kayo” lumuhod si Tatay ngunit parang bingi lamang Ang lalaki at Ang apat ng lalaki na kasamahan nito ay tumawa lamang sila parang mga demonyo.

“Hahaha.. titigil sarap na sarap na ako sa pagbayo mo dito baby kaya umungol kana lang diyan kung ayaw mong gilitan ng leeg ang mga magulang mo.. hahaha..” Sabi pa ng lalaking naka maskara.

Ng labasan ang lalaking naka maskara at satisfied sa ginawa nito sa katawan ko ay nagbihis na ito at umalis maya-maya pa ay Ang apat na lalaki ay hinalay nila si Letlet.

“Tay, Nay tulong po ate NingNing tulong” pagpupumiglas nito.

Ngunit sinikmuraan lamang ang aking kapatid at nawalan ito ng malay at nilaspatanganan nila ang katawan ng aking kapatid gusto ko tulungan ang kapatid kung si Letlet ngunit wala akong magawa dahil, nakatali ang aking kamay at paa.

“s**t ang sarap ng p**e ng batang ito s**t ahhh.. ahhh..” Sabi pa nong parang manok na lalaki dahil sa buhok nito.

“Mga hayop kayo pati bata hindi n'yo pinalampas mamatay kayo” Sigaw ko nagngingit ako sa galit.

“Hahaha talagang mga hayop kami at doon nila pinatay ang kapatid na si Letlet pagkatapos pagsamantalahan. Ganon rin ang mga magulang at kay Jumar sa mismong harapan ko nawalan sila ng buhay..

Ang huling sandali ng pamilya ko, nakikita ko sa kanilang mga mata takot, sakit, at huling pahiwatig ng pagmamahal sa akin. Ang puso ko, parang pinipilas sa kirot.

“Hindi… hindi po!” sigaw ko, pinapasan ang bigat ng bawat patak ng luha.

Isa-isa silang pinatay. Hindi ko maintindihan, hindi ko matanggap. Ang mga halakhak nila, ang mga boses ng kaaway… parang wala nang hangganan.

Nakita ko ang huling titig ni Tatay sa akin. Parang sinasabi, “Survive… ikwento mo… ipaglaban mo…”

Humihikbi, nanginginig, at halos mawalan ng boses, pero pilit akong humihingi ng tulong. “Huwag! Huwag n’yo po silang saktan!”

Matapos ang ilang minuto, natigil ang lahat. Tahimik. Ang amoy ng dugo at takot, pumuno sa buong bahay. Ako’y nakaluhod, tinatapik ang mga bangkay ng aking pamilya, umiiyak ng walang tigil.

“Why… bakit… bakit po?!” sigaw ko sa dilim, walang sinasagot kundi ang echo ng aking pag-iyak.

Halos mawalan ako ng malay sa bigat ng kalungkutan. Si Letlet, Jumar, lahat… wala na. Ang lahat ng alaala, halakhak, tawa, pagkain sa hapag, naglaho sa iisang iglap.

Ang mga kamay ko, pulang-pula sa dugo, hawak ang mga katawan ng mga mahal ko sa buhay, at hindi ko maintindihan kung paano ko matatanggap ang nangyari.

Umiiyak ako sa sahig, nanginginig sa kirot, sumisigaw sa dilim

“Hindi! Hindi po! Pamilya ko… hindi po! Tay! Nanay! Letlet! Jumar!”

Puno ng pangungulila, galit, at takot, tumigil lang ako sa hagulgol nang gabing iyon, habang ang buwan ay nagmamasid sa aking kalungkutan. Ang tahanan na puno ng saya at pagmamahal, ngayo’y naging tahanan ng kalungkutan at trahedya.

Pinilit kong huminga, pero bawat paghinga ay puno ng kirot. Ang alaala ng bawat tawa, bawat biro, bawat hapunan… nagiging martilyo sa puso ko.

“Hindi po… hindi po talaga… bakit?!?” sumisigaw ako sa walang katapusan.

Pagkatapos nilang patayin buong pamilya ko hinalay rin ako ng apat na lalaki.

“Ahhh.. mga hayop kayo mga wala kayong puso” pagpumiglas ko habang nakapasok na ang p*********i sa p********e ko.

“Hmmm… yummy mo talaga babae ka. Ughhh..Ughhh.. s**t…” Sabi ng manyak nakapatong sa akin.

Hangang sa natapos na ito at sumunod naman yung tatlo.

“Kapag ako nakawala dito magababayad kayo!” Sigaw ko Ang mga katagang lumabas sa bibig ko.

“Hahaha really honey kung mabubuhay kapa hahahaha…” tawa nilang apat sabay putok ng baril.

BANG! BANG!

Natamaan ako sa dibdib at yun ang huli kong na alala bago nawalan ng malay.