Destiny's Dance

Chapter 4

Drebb tries to take a nap, but he can't. Is he experiencing a feeling of unease because he can smell the scent of her hair? Even when their skin simply touches, he feels something different, which is not a normal sensation for him.

Hindi akalain ng binata na sa kabila ng kagandahan nitong taglay ay may taglay din itong kasungitan, bagay na hindi sanay si Drebb sapagkat ang mga babaeng nakakasalamuha niya ay lantarang nagpapakita ng motibo sa kanya.

"Oh, come on, man, relax! She's just a woman. Women should be the first to feel uneasy around me!"

Hindi alam ng binata pero sa kabila ng kasungitan nito ay mas gusto pa niyang kausapin ito ng kausapin.

He remembers the first time he saw this woman inside the hotel bar. Drebb senses her innocence; she's not one to hang out with just anyone. It piques his interest to get to know her.

At tila umaayon yata sa kanya ang panahon dahil talagang pareho pala sila ng lugar na pupuntahan. Marahil ay magbabakasyon lang ito sa mga kapamilya doon. Gusto pa niyang makilala ito ng maigi.

“And why would I do that?”

Wala siyang ibang pakay sa pagpunta sa Baguio kundi upang makalimot sa sakit na pinagdaanan niya at para makaiwas na rin sa mga plano ng mga magulang niya na labag naman sa kalooban ng binata. Marahil malaking tulong rin iyon upang magpagaling at para mapanatag at makaramdam naman ng kaginhawaan ang kanyang dibdib dahil sa mga nangyari.

Hindi niya mapigilang mag balik-tanaw

“Drebb please… don't leave me. I love you more than my life!”

Gustong-gustong lapitan at yakapin ni Drebb ang kasintahan. Nahahabag siya. Ayaw niyang nakikita itong umiiyak pero wala siyang magawa.

“I'm sorry, Caroline. I know you hurt, but you will be hurt more kung ipipilit natin ang relasyong ito. I love you too, and I believe in destiny. Destiny will conform to our ways if we're meant for each other.”

Masakit para kay Drebb ang sabihin ang mga salitang iyon sa babaeng pinakamamahal.

“I hate you now! You promise me that you will never leave me till death!” Humahagolhol nitong sigaw. “If you really love me, you will not obey your parent's will! You shall stand with your feet alone!”

Parang tinarak ng punyal ang puso ng binata. Gustuhin man niyang huwag sundin ang kagustuhan ng kanyang mga magulang para sa isang bagay na makakapagpalayo sa kanila, ay hindi niya magawa. Hindi niya maipaglaban ng tama ang relasyon nilang dalawa.

Drebb knows better his parent's. Everybody in the house should obey and know the rules. At alam niyang mahirap hindian ang kanyang mga magulang.

“You know that I am pregnant and baring your baby, but you still follow your parents will!” And because you slapped me with the truth that you don't love me anymore, me and the baby will disappear!” Caroline said, crying.

“What do you mean?” Drebb asked worriedly.

“Don't try to ask! You didn't care, right?”

Mabilis na tumalikod at tumakbo palayo si Caroline hanggang sa nawala na ito sa paningin ng binata.

Naiwang nakapahinuhod si Drebb. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman. Ayaw niyang isipin na pabaya at iresponsable siyang lalaki, pero pakiramdam niya ay ganun talaga siya sa mga pagkakataong iyon. Wala naman talaga siyang planong wakasan ang relasyon nila, sadyang ginawa niya lang iyon upang wala nang asahan si Caroline na babalik pa siya ng Paris, dahil hindi niya nasisiguro kung makakabalik pa siya kapag natupad na ang nais ng kanyang mga magulang kung ano ang mangyayari. Mas masakit iyon para kay R. Drebb.

Long time relationship ni Drebb si Caroline. Pagkatapos grumadweyt ng binata noon sa elementary ay lumipad siya ng Paris dahil nandoon ang kanyang grandparents, upang doon na magpatuloy ng pag-aaral. Nang tumuntong ang binata ng highschool ay saka niya nakilala si Caroline. hanggang sa umabot pa hanggang koliheyo ang kanilang relasyon. Isang Filipino-French si Caroline.

Para kay Drebb isang housewife material si Caroline. At nasa kanya na ang lahat ng katangian na hinahanap niya sa isang mapapangasawa. Pero sadyang may mga bagay talaga na mahirap intindihin. Mahirap unawain kung bakit sa isang iglap ay kayang baguhin ang lahat. Hindi kayang kontrolin at hawakan ang oras. Yong dating akala mong walang katapusang saya sa piling ng babaeng pinakamamahal ay dagling nawala.

“Excuse me?”

Napukaw si Drebb mula sa pagbabalik-tanaw nang marinig ang boses ng babaeng katabi.

“Sorry, did you say something?” Naiilang na wika ng binata sa nakasimangot na dalaga.

“Yes. Sabi ko, what are you doing with my hair?” May bahid na pagkainis ang pagkakaksabi ng dalaga.

Saka pa napagtanto ng binata na nasa buhok pala ng dalaga ang kaliwang kamay niya at marahang humahaplos.

Nakaramdam naman ng matinding pagkapahiya ang binata ngunit hindi siya nagpahalata.

“Oh, I'm sorry.” Halos pabulong na saad ng binata at mabilis na inalis ang kamay mula sa buhok nito.

“So soft and fragrance.” Wika ng kan'yang isipan. Mabilis na napailing ang binata. Ang ginawa niya ay ipinikit na lamang niya ang kan'yang mga mata.

Ilang oras na rin ang kanilang biyahe. Nakaramdam ng pagod si Chanylle. Naisip niyang nakakapagpod palang mag land transportation ng ganun kalayo ang pupuntahang lugar.

Pagkaraan ng ilang sandali ay ginaluntang ang dalaga sa tunog ng kan'yang cellphone. Si Reyn ang tumatawag. Nasiyahan siya ngunit hindi niya alam kung bakit dagli siyang nakaramdam ng kaba.

“Chanylle. How are you?” ang nag-aalalang boses ni Reyn ang sumalubong kaagad sa pandinig niya.

Ngumiti ang dalaga. Likas na talagang maalalahanin ang kaibigan niyang si Reyn.

“Okay lang ako. Ikaw kumusta?” balik-tanong niya.

“Chanylle, to tell you honestly I'm not okay.”

Napaawang ang mga labi ni Chanylle dahil sa sinabi ng pinsan. Mas lalong kumaba ang dibdib niya.

“B-bakit?” Kunot-noong tanong ni Chanylle.

“Chanylle, I'm so sorry. Hindi ko sinasadya.”

Mas lalong hindi maintindihan ni Chanylle ang sinasabi ng pinsan. Hindi niya alam kung bakit ito nagso-sorry sa kan'ya. Wala naman siyang natatandaang ginawa nitong kasalanan bago sila naghiwalay ng landas kamakailan lang.

“W-wait Reyn. Please enlighten me. What are you trying to say?”

“Sinaktan ako ni Tita Amanda! Your Dad is also angry with me. Alam naman nila na were so closed to each other kaya pinaghinalaan nila ako na may alam sa pagkawala mo!”

Natulala si Chanylle. Hindi niya maiwasang tahimik na mapaiyak. Ang sakit lang para sa kanya ang isipin na nadadamay ang kaibigan niya dahil sa pagiging makasarili niya.

“Makasarili? Hindi pagiging makasarili ang iwasan ang isang bagay na pilit ipinapagawa sa akin na hindi ko naman gusto! They're unfair! They're selfish! Hindi nila kinokonsidera ang mararamdaman ko!”

“I'm so sorry. I didn't mean it to happen.” humihikbing saad ng dalaga.

“It's okay, Chanylle as long as you are safe. Please cut your trip. Kung nasaan ka man ngayon, kailangan mong iligaw sila!”

“Why?” Naguguluhang tanong ng dalaga sa pinsan.

“Nung gabing tinulungan kitang makalayo, that was the day when your dad spying at us. Your dad and mang Ed followed you. Kaya alam kong nasundan ka nila.”

“But it is imposible na nasundan nila ako. From mindanao, up here in luzon?”

“Mas mabuti na ang sigurado. Ikaw rin. Sabi mo nga you are not ready to marry that Roger.”

The thought of committing to a lifetime with a stranger, without the foundation of shared experiences and understanding, made her hesitant as always. She grappled with the balance between her parents will and her own desire for a connection rooted in familiarity and genuine affection.

Chanylle gazed outside the window contemplating the idea of marriage. The thought of entrusting her life to a stranger seemed unfathomable, a concept she couldn't wrap her mind around.

A heavy sigh comes from Chanylle. Life, sometimes confusing.