“ช่างเรื่องนั้นเถิด เอาเป็นว่าไว้พบกันพรุ่งนี้” เพราะยามนี้นางต้องเข้าไปตั้งสติและตั้งตัวก่อน ‘เรื่องของนางเป็นหมอสมุนไพรยังคงน่าตกใจ แต่ไม่เท่ากับรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในร่างเดิม!’ เพราะฉะนั้น…ก่อนที่นางจะโวยวายและร้องไห้กับความจริงในยามนี้ อี๋นั่วต้องออกไปซะ
“ข้าไปล่ะ”
“อืม” ไป๋มี่อิงเดินเข้าไปในหอสมุนไพร นางกวาดสายตามองไปโดยรอบ…เมื่อไม่มีผู้ใด นางจึงร้อง “กรี๊ดดด” จนสุดเสียง ก่อนจะนั่งลงไปกับพื้นหญ้า น้ำตาไหลหยดไม่ขาดสาย มากกว่าความเสียใจที่ตัวเองตายจากชาติเดิม คือความหวาดกลัว กลัวที่จะต้องอยู่ที่นี่โดยไม่รู้จักใคร กลัวที่จะต้องไปอยู่ในกองทัพ กลัวว่าตัวเองจะตายง่ายๆ อีกครั้ง กลัวไปหมด “ฮือๆ ทำยังไงดีเนี่ย” ฮึ่กๆ หยาดน้ำตาไหลรินลงมาเป็นสาย มือบางเช็ดมันออกลวกๆ อารมณ์สนุกสนานจากชีวิตเดิมหายไปเหลือแค่เพียงความอ้างว้างว่างเปล่า จะกล่าวว่าตัวคนเดียวคงไม่ผิดนัก “ฮือๆๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า” นึกถึงบ
