“ก็ถามให้รู้ดำรู้แดงไปเลยว่าชอบเจ้าหรือไม่ เพราะเจ้าพึงใจท่านรองแม่ทัพอยู่มิใช่รึ”
“อย่านะ!!” หวู่ซื่อรีบห้ามทั้งๆ ที่กำลังยืนผูกผมเป็นหางม้าให้หมอสมุนไพรผู้เป็นสหายอยู่หน้ากระจก ตลอดเวลาหกวันที่ได้เฝ้ามองท่านรองแม่ทัพผู้กร๊าวใจ เขามักจะถูกไป๋มี่อิงเอ่ยแซวอยู่เสมอ แม้เรื่องทหารเก้งก้างที่เป็นริดสีดวงทวารผู้นั้นจะมีคู่รักเป็นบุรุษจริง แต่คู่ของทหารก็มิใช่รองแม่ทัพจิน อย่างที่เข้าใจ หนำซ้ำความจริงที่ว่ารองแม่ทัพมีฮูหยินที่รักอยู่ในเมืองหลวงอีกเล่า มิใช่หวู่ซื่อไม่รู้ รู้…แต่ยังชอบมาก และยังคอยส่งสายตาไปให้ทุกคราที่เดินผ่าน ไม่เพียงอีกฝ่ายเมินเฉย สบตาตอบรึ ก็ไม่เคยด้วยซ้ำ
“ไม่ได้ มันคือหน้าที่ของข้าที่ต้องถามและส่งเจ้าเข้าเส้นชัย แม้เส้นชัยนั้นจะมีตำแหน่งของอนุรออยู่”
ผู้ฟังมีสีหน้าแย่ลงกว่าเดิมเกือบสิบส่วน เมื่อฟังคำว่าอนุ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มเช่นตนก็หาได้สนใจไม่ ในเมื่อมันเป็นเพียงแค
